«Είναι φορές που τα βήματά μου μέσα στον κόσμο σχηματίζουν απλές ερωτήσεις. Μία όμως επαναλαμβανόταν τα τελευταία χρόνια και δυνάμωνε μέσα μου… «αισθάνεσαι;». Το περίεργο είναι πως αυτή η ερώτηση έχει τόσες πολλές, μα πάντα ακαθόριστες απαντήσεις. Τι σημαίνει αισθάνομαι αλήθεια, τι είναι εκείνο που μας διαχωρίζει από τη λεγόμενη αναισθησία, που – κακά τα ψέματα – είναι μία κάποια λύση επιβίωσης στην εποχή μας, αν φυσικά θέλουμε να τη δούμε έτσι. Τότε η μοίρα, η τυχαιότητα, ή ο Θεός, καθένας επιλέγει την πίστη του, με οδήγησε στο να αντικρίσω απλά μία ρήση, η οποία έλεγε, «αν έχετε μια ευγενική ψυχή, θα καταλάβετε μια μέρα πως η μόνη δυνατή ευτυχία είναι η προσφορά του εαυτού σας»».
Με αυτές τις λίγες, αποσπασματικά, λέξεις προσπαθεί να εξηγήσει πώς αντιλαμβάνεται τον εθελοντισμό ο 24χρονος Παναγιώτης-Θεοτόκης Λάκκας.
Ένας νέος άνθρωπος που αποδεικνύει ήδη στην πράξη – εδώ και αρκετά μάλιστα χρόνια – τον εθελοντισμό. Είναι από τα πολύ νεαρά, ενεργά, μέλη της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης Μαγνησίας. Στην ομάδα βρίσκεται από την ηλικία των 16 ετών. Άρχισε από τα «μετόπισθεν» και σήμερα έχει περάσει στην πρώτη γραμμή. Είναι μάλιστα και ο γενικός γραμματέας της Ομάδας.
Μεγάλωσε σε ένα χωριό, στη Μακρινίτσα, όπου συνεχίζει να ζει και να δραστηριοποιείται με τον αδελφό του στην οικογενειακή τους επιχείρηση με δριστέλες. Ένα παραδοσιακό επάγγελμα, που αργοπεθαίνει και προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό…
Έως εδώ ο 24χρονος, μιλώντας στη «Θ», «ξεδιπλώνει» δύο πτυχές του εαυτού του. Υπάρχει όμως και μία τρίτη, που καθορίζει τη γενικότερη δράση και συμπεριφορά του: Την καλλιτεχνική. Γράφει ποιήματα και ήδη έχει εκδώσει μία συλλογή με τον τίτλο «Ορίζοντες…».
Η ποιητική συλλογή του εκδόθηκε πριν δύο χρόνια. «Προσπάθησα μέσα από αυτό το εγχείρημα να μεταφέρω τα συναισθήματα που βιώνουν μέσω του εθελοντισμού. Τον κόσμο, όπως θέλω να τον δω ή πιστεύω πως πρέπει να είναι…» σημειώνει χαρακτηριστικά προσθέτοντας ότι ένα μυθιστόρημα αποτελεί επόμενο στόχο.
Αξία έχει να ζεις τη στιγμή…
«Ο μετανοών αυτόχειρας» είναι ο τίτλος ενός από τα ποιήματα της συλλογής που ξεχωρίζει και οι γραμμές που τον εκφράζουν καταγράφονται σε αυτό: «Όταν πονάς γεννιέσαι και όταν θλίβεσαι δεσμεύεσαι, δεσμεύεσαι στην επαφή με την ουσία, εκεί όπου υπάρχει ελευθερία. Είναι όμως ελευθερία; Ζήσε τη στιγμή, αυτή είναι η αξία. Συντελεστής για το πάντα εσύ και ό,τι όμορφο ή κακό συμβεί, στα απομνημονεύματα του ονειροπόλου πάθους σου, με την αγάπη θα ενωθεί».
«Στην καλλιτεχνία με ώθησε το σχολείο. Το σχολείο όμως δεν με βοήθησε όσο θα έπρεπε σε αυτό… Απέρριψε την προσπάθεια» είναι το παράπονό του. Εκείνος όμως επέμεινε, μόνος….
«Το νόημα της ζωής είναι στον εθελοντισμό. Εκεί γίνεσαι πραγματικά άνθρωπος, γιατί απλά κατανοείς τον άνθρωπο» λέει ο 24χρονος και προσθέτει ότι οι αποστολές που μένουν στην ψυχή του είναι αυτές που έχει κάνει η Ομάδα στο εξωτερικό (Σουδάν και αλλά) με βοήθεια σε φάρμακα και τρόφιμα. «Ευτυχώς στην Ελλάδα, η δική μου πάντως γενιά, δεν έχει δει τέτοιες καταστάσεις. Φοβάμαι όμως ίσως και να δούμε στο μέλλον…» λέει.
Εθελοντισμός δεν είναι οίκτος
Ο Παναγιώτης Λάκκας συμμετέχει σε πολλές δράσεις της Ομάδας Διάσωσης. Προσπαθεί στη συνέχεια να το μεταφέρει στο χαρτί, με κείμενο ή ποίημα.
«Ο εθελοντισμός επιδιώχθηκε και επιδιώκεται από μερίδα ανθρώπων να ταυτιστεί με τη φιλανθρωπία, παρ’ όλα αυτά ο εθελοντισμός συνεχίζει να εμπνέει περισσότερο ειδικά στη σημερινή εποχή που κυριαρχεί ο ατομικισμός ως την απόδοση μιας καινούργιας αρετής, της αγάπης για το συνάνθρωπο. Η διαφορά του εθελοντή εκπαιδευμένου πολίτη απέναντι στην παλιά έννοια της φιλανθρωπίας, είναι ότι ο εθελοντής αντιμετωπίζει τα άτομα που έχουν δυσκολίες, τα άτομα στα οποία προσφέρει εθελοντική εργασία όχι με οίκτο, αλλά σαν άτομα ισότιμα, τα οποία περνούν δυσκολίες και στα οποία μπορεί να προσφέρει. Η διαφορά λοιπόν είναι ότι τα βλέπει ισότιμα. Δεν θεωρεί ανώτερο τον εαυτό του και ούτε δηλώνει «καλύτερος».
Και συνεχίζει: «Συνειδητοποιεί κανείς πως ο εθελοντής εξισορροπεί την ανάγκη με την ελευθερία, το σεβασμό με τη βοήθεια, τη σιωπή με τη φωνή και το λόγο με την πράξη. Γνωρίζει ότι τίποτα δεν του ανήκει, μα όταν χρειάζεται κάτι σπεύδει να το βρει και να το προσφέρει είτε το έχει, είτε όχι. Το στοίχημα του εθελοντισμού στην εποχή μας λοιπόν δεν είναι άλλο, παρά μόνο το να αισθανθεί ο κάθε πολίτης πως αποτελεί το μοναδικό σημείο αναφοράς, να αναδείξει τις προθέσεις του με ειλικρίνεια και να καταπολεμήσει την πεποίθηση πως τα σημαντικά γεγονότα είναι πάνω και πέρα των «απλών» πολιτών. Με τον τρόπο αυτό θα περιοριστούν οι παράγοντες που χαρακτηρίζουν τη σημερινή νοοτροπία των πολιτών, όπως το κλίμα του ατομικισμού, της αδιαφορίας για τα κοινά, της εσωστρέφειας στο στενό οικογενειακό περιβάλλον».
Οι δριστέλες
Είναι μία δύσκολη και επίπονη επαγγελματική ενασχόληση. Η οικογένεια του Παναγιώτη Λάκκα προσπαθεί να κρατήσει ένα παραδοσιακό επάγγελμα που τείνει να σβήσει. «Ειδικά στην εποχή της κρίσης γίνεται ακόμη δυσκολότερο. Ο κόσμος δεν έχει πλέον χρήματα να του περισσεύουν, ώστε να πλένει τα χαλιά και τα μάλλινά του με αυτόν τον παραδοσιακό και υγιή τρόπο. Σίγουρα η δουλειά είναι πεσμένη, υπάρχουν όμως και αρκετοί που μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε, να κρατήσουμε την επιχείρηση και μας βοηθάνε» λέει ο 24χρονος, ο οποίος από πολύ μικρός έχει βιώσει αυτό το μοναδικό και σπάνιο επάγγελμα.
«Κάνω ό,τι μπορώ για να στηρίξω τα όνειρά μου» λέει στο τέλος της συζήτησης μαζί του. Είναι ένας ευγενικός και με πολλή όρεξη και πολλά ενδιαφέροντα άνθρωπος. «Ξέρω ότι η εποχή που ζω είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική. Η ζωή δεν είναι εύκολη. Γίνεται όμως όταν αυτό που κάνεις έχει το στοιχείο της προσφοράς» καταλήγει. Γιατί και το επάγγελμα που κάνει προκειμένου να επιβιώσει, αλλά και η αποστολή του εθελοντισμού στην πράξη υποδηλώνουν το ίδιο πράγμα: Ευαισθησία και αγάπη…