Μια μοναδική συλλογή δίσκων βινυλίου έχει καταφέρει να συγκεντρώσει τις τελευταίες δεκαετίες ο πολυπράγμων ραδιοφωνικός παραγωγός Τζανέτος Παπαγεωργίου.
Μετρά ήδη 40 χρόνια ενασχόλησης με το ραδιόφωνο και οι δίσκοι βινυλίου αποτελούν ένα κομμάτι της δικής του ιστορίας, που αφορά στη συλλογή δίσκων τόσο για επαγγελματικούς λόγους, όσο και για καθαρά προσωπικούς. Συνεχίζει να ενημερώνεται καθημερινά για όσα νέα συμβαίνουν στον χώρο της μουσικής. Άλλωστε, είναι κάτι που έκανε από παλιά. Τώρα πλέον με το διαδίκτυο, το να βρίσκεται «μέσα στα πράγματα» είναι ακόμη πιο εύκολο για τον ίδιο.
Υπήρχε μια μικρή συλλογή δίσκων από τη μητέρα και τον μεγαλύτερο αδερφό του. Ήταν 100 δίσκοι. Από το 1981, όπου αγόρασε μόνος του το πρώτο του βινύλιο, άρχισε στη συνέχεια να συλλέγει δίσκους. «Από τότε άρχισα να παίζω και μουσική ως dj. Έπρεπε να το κάνω λόγω του επαγγέλματος» ανέφερε εξηγώντας πώς έγινε η αρχή για αυτή τη συλλογή.
Τους δίσκους τους αγόραζε ο ίδιος. Ξεκίνησε να εργάζεται ως dj σε καφετέριες – παμπ στην ηλικία των 15 ετών παράλληλα με το σχολείο, αλλά δεν παραμέλησε ποτέ τα διαβάσματά του. Με τα λεφτά από την αμοιβή του αγόραζε και άλλους δίσκους. «Υπάρχουν στάδια. Από τη μία μαζεύεις δίσκους για τη δουλειά σου που είναι οι πιο εμπορικοί και από την άλλη αγοράζεις δίσκους και για εσένα, για να τους ακούσεις σπίτι. Όταν βρίσκεσαι στην πηγή παίρνεις και κάτι για εσένα. Επειδή οι μουσικές που άκουγα ήταν ιδιαίτερες, προσπαθούσα να βρίσκω τους δίσκους που μου άρεσαν» τόνισε.
Όπως ανέφερε, εκείνη την εποχή η ενημέρωση για τις νέες κυκλοφορίες δίσκων ήταν αρκετά δύσκολη: «Για να μάθεις τι καινούργιο έβγαινε, υπήρχαν μόνο περιοδικά και δύο-τρεις εκπομπές στο ραδιόφωνο. Προσπαθούσαμε να μάθουμε τι γίνεται από ξένα περιοδικά, αλλά και διαβάζοντας τα εξώφυλλα και τα εσώφυλλα από τους ίδιους τους δίσκους». Κέντρο ενημέρωσης ήταν, όμως, και τα ίδια τα δισκοπωλεία. «Ήταν ένας τόπος συνάντησης. Πολλές φορές αναπτύσσονταν διάλογοι μεταξύ των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί για να αγοράσουν δίσκους και έκαναν προτάσεις οι ιδιοκτήτες των δισκοπωλείων» δήλωσε.
Ξεκίνησε να ασχολείται με το ραδιόφωνο σε πειρατικό σταθμό, αλλά το 1988 σε ηλικία 22 ετών μαζί με μια παρέα λίγων ανθρώπων ξεκίνησαν το «ράδιο Άλφα» στον Βόλο σαν ιδιωτική πρωτοβουλία. Από το 1990 και μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, δεν έχει πάψει να ασχολείται με το ραδιόφωνο έως και σήμερα.
Ο εμπλουτισμός, όμως, της συλλογής του ήταν δύσκολο να γίνει μόνο στον Βόλο. «Υπήρχαν τα δισκοπωλεία και είχαν πολλά μουσικά είδη. Έφερναν νέες κυκλοφορίες. Μου έχει τύχει να αγοράσω δίσκο επειδή μου άρεσε το εξώφυλλο και τελικά και ο δίσκος μου άρεσε. Συνήθως πέφτω μέσα» επισήμανε. Έτσι κατάφερε να μεγαλώνει τη συλλογή του διαρκώς βρίσκοντας πολλούς από τους δίσκους του στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή το εξωτερικό μετά από παραγγελία. «Όταν μπεις στη διαδικασία της συλλογής υπάρχει ένας μικρός ψυχαναγκασμός. Έχεις 10 δίσκους ενός συγκροτήματος και ψάχνεις να βρεις τους άλλους 10. Στην πορεία ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν και άλλοι που δεν ήξερες ή ειδικές εκδόσεις. Τότε υπήρχε η δυνατότητα να παραγγέλνουμε τους δίσκους μέσω των δισκοπωλείων ή μέσω κάποιων περιοδικών που έβαζαν αγγελίες και μπορούσες έτσι να απευθυνθείς σε δισκοπωλεία του εξωτερικού. Μου έχει τύχει όταν ήμουν φοιτητής να αγοράσω δίσκο και να μην έχω να φάω τρεις ημέρες. Μάλιστα δεν είχα πικ απ εκεί και περίμενα να έρθω στον Βόλο για να τον ακούσω» εξομολογήθηκε.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 αυτό που άκουγε κυρίως η νεολαία στον Βόλο ήταν το New Wave (Νέο Κύμα), το κλασικό ροκ και την ντίσκο όπως είπε. «Εμένα μου άρεσαν όλα τα είδη οπότε άρχισα να συλλέγω απ’ όλα» είπε. Ένα από αυτά, που είναι ιδιαίτερο, αποτελούν οι δίσκοι soundtracks, με μουσική από ταινίες. Ακόμη έχει στη συλλογή του δίσκους με προτάσεις από ανθρώπους του ραδιοφώνου.
«Οι περισσότεροι εστιάζουν στο ακουστικό κομμάτι των δίσκων. Εγώ δεν είμαι τόσο προσκολλημένος σε αυτό. Ξέρω καλά ότι το ψηφιακό ακούγεται καλύτερα» δήλωσε.
Αναφερόμενος στα εξώφυλλα των δίσκων τόνισε ότι κάποια είναι από μόνα τους έργα τέχνης και πρόσθεσε πως το εξώφυλλο, ως επί το πλείστον, αντιπροσωπεύει τι υπάρχει μέσα: «Υπέροχοι δίσκοι της δεκαετίας του ’70 έχουν εξώφυλλο πίνακες ζωγραφικής. Υπάρχουν δίσκοι με εξώφυλλα πίνακες ζωγραφικής από σπουδαίους ζωγράφους, άλλοι είχαν πίνακες που φτιάχτηκαν από καλλιτέχνες ειδικά για τον δίσκο, ενώ άλλα εξώφυλλα απεικονίζουν πίνακες ζωγραφικής από τους ίδιους τους μουσικούς καλλιτέχνες όπως δίσκος του Bob Dylan. Άλλοι δίσκοι είχαν στο εξώφυλλο comics, εφημερίδες ή φωτογραφίες (καλλιτεχνικές ή σχεδίαση με αερογράφο)».
Η συλλογή του εμπλουτίστηκε τον περασμένο μήνα όπου αγόρασε ακόμη ένα βινύλιο. Πλέον μετρά περίπου 9.000 δίσκους. Όπως εξομολογήθηκε οι 1.000 είναι φθαρμένοι λόγω της πολύ συχνής χρήσης τους. Φυσικά, όπως ο ίδιος ανέφερε, δεν έχει ακούσει μόνο 9.000 δίσκους, αλλά πολύ περισσότερους: «Μου αρέσει να ακούω πάντα ό,τι καινούργιο βγαίνει. Όχι μόνο είδος μουσικής, αλλά και καινούργια συγκροτήματα. Είναι ωραίο το ρετρό, το παλιό και οι αναβιώσεις, αλλά ο κόσμος προχωράει και πρέπει να ψάξεις τι υπάρχει μπροστά».
Η πρώτη ομαδική έκθεση με εξώφυλλα βινυλίων στην οποία συμμετείχε μαζί με φίλους του ήταν το 1999. Δέκα χρόνια αργότερα, το 2009, με τον αείμνηστο Δημήτρη Σιαφάκα δημιούργησαν μια μοναδική έκθεση με 3.000 εκθέματα στο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας προβάλλοντας τα εξώφυλλα δίσκων, τους οποίους είχαν οργανώσει σε θεματικές ενότητες. Μάλιστα η έκθεση είχε διάρκεια δύο εβδομάδες και κέρδισε το ενδιαφέρον επισκεπτών, εκτός από τη Μαγνησία, από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. «Οι επισκέπτες της έκθεσης αντιλήφθηκαν ότι τα εξώφυλλα είχαν καλλιτεχνική άποψη και πως δεν ήταν απλά ένα περιτύλιγμα ενός εμπορεύματος» τόνισε.
Ο κ. Παπαγεωργίου ασχολείται επίσης με τη συλλογή ιστορικών αυτοκινήτων και μοτοσικλετών μαζί με τον αδερφό του, αλλά και με τη λειτουργία της καινούργιας Λέσχης «Φίλοι Ιστορικών Οχημάτων Βόλου», ενώ ήδη προγραμματίζει την επόμενη έκθεση για την προβολή των δίσκων βινυλίων, στην οποία θα συμμετέχει.