«Τιμούμε σήμερα αυτούς που, παρά το φόβο τους, αντιστάθηκαν στη δουλεία και ζούμε έτσι ελεύθεροι», τονίζει σε δήλωσή του για την 79η επέτειο απελευθέρωσης του Βόλου από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου κ. Νίκος Παπαπέτρος, υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων ότι στον αγώνα για την απελευθέρωση, ακόμη και εκείνων που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, πρωταγωνίστησε ο πνευματικός κόσμος της εποχής, που σήμερα χλευάζεται και λοιδορείται.
Η δήλωση του κ. Παπαπέτρου:
Σαν σήμερα, εβδομήντα εννέα (79) χρόνια πριν, απελευθερώθηκε η πόλη μας, μετά από 3,5 περίπου χρόνια κατοχής. Σ’ αυτά τα χρόνια παιδιά της φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν, εκτελέστηκαν επειδή έκριναν ως καθήκον τους ν’ αντισταθούν απέναντι στον κατακτητή. Πολλοί δεν πρόλαβαν καν να δουν την πόλη τους και τη χώρα μας ελεύθερη. Αιώνια η μνήμη τους στον τίμιο που δώσαν αγώνα. Και αυτοί όμως που παρέλασαν νικητές στην πόλη μας δεν ζουν πια σήμερα. Η πατρίδα μας άργησε πολύ ν’ αναγνωρίσει τον αγώνα τους και να τους δικαιώσει.
Την ίδια περίοδο που ο λαός μας αγωνιζόταν κάποιοι πλούτιζαν συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές. Ήταν οι καταδότες, οι ρουφιάνοι, οι μαυραγορίτες, ο υπόκοσμος της πόλης μας. Για την απελευθέρωση, και αυτών ακόμη, πάλεψαν οι αγωνιστές του λαού οι αγωνιστές του τόπου μας. Πρωτοπορία στην οργάνωση της λαϊκής αντίστασης ήταν ο πνευματικός κόσμος της πόλης μας, οι γιατροί δηλαδή, οι δικηγόροι, οι δάσκαλοι, οι δημοσιογράφοι και άλλοι. Όλοι αυτοί που σήμερα στην πόλη μας χλευάζονται και χαρακτηρίζονται ως οι καταστροφείς του τόπου μας. Ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του αναφέρω ότι ο τελευταίος γραμματέας του ΕΑΜ στη Μαγνησία ήταν ο δικηγόρος στον οποίο ασκήθηκα, ο δε συνεργάτης του πρωτοπόρησε στη δημιουργία τύπου στην αντίσταση.
Και τότε οι συνεργάτες των κατακτητών κάποια δικαιολογία είχαν∙ να σώσουν το βιός τους, το τομάρι τους, τις οικογένειές τους, να ζήσουν – οι ίδιοι όμως μόνο – έστω καλύτερα. Η μνήμη μας επιβάλλει να τους θυμόμαστε για να μην τους συναντούμε ως «εφιάλτες» μπροστά μας και για να μην χρειαστεί να παλέψουμε ξανά εμείς γι’ αυτούς.
Όσοι «το χάλκαιον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, έχουν επιλέξει να έχουσι ζυγόν δουλείας». Εμείς, οι πολίτες της πόλης μας, τιμούμε αυτούς που, παρά το φόβο τους αντιστάθηκαν στη δουλεία, και ζούμε έτσι ελεύθεροι.
Συμπολίτες μου, η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, διδάσκει όμως. Και η ελάχιστη διδαχή είναι η μνήμη. Ψηλά το φρόνημα, ψηλά το κεφάλι!