Της ΧΡΥΣΑΣ ΛΕΪΜΟΝΗ,
ψυχολόγου
Μία μπλε κουκίδα στον χάρτη που προχωρά άλλοτε με γρήγορους και άλλοτε με αργούς σταθερούς ρυθμούς θέλοντας να εξερευνήσει την απέραντη γη που απλώνεται μπροστά της. Σαν μια κουκίδα μοιάζουμε όλοι εμείς που επισκεπτόμαστε τούτη τη γη αναζητώντας ο καθένας από εμάς το δικό του νόημα στην ύπαρξή του. Μια κουκίδα που προχωρεί πότε ευθεία σίγουρη για τις επιλογές της και πότε κάνοντας κύκλους αβέβαιη για το τι θα συναντήσει στο διάβα της. Μια κουκίδα γεμάτη έντονα συναισθήματα, που διαδέχονται – αρμονικά ή και όχι πάντα – το ένα το άλλο.
Σε κάδε σταυροδρόμι καλείται να αποφασίσει το επόμενο βήμα. Σε κάθε σταυροδρόμι το ίδιο δίλημμα. Ξέρει πως ό,τι και να αποφασίσει, θα πρέπει να διανύσει τη διαδρομή για να μάθει τι θα συμβεί. Δυστυχώς, αυτός είναι απαράβατος κανόνας. Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζει από πριν τι θα αντικρίσει στο τέλος της διαδρομής, ούτε πώς θα νιώσει φτάνοντας. Δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να κάνει για να προβλέψει.
Ωστόσο, υπάρχουν συνθήκες που μπορεί να ελέγξει και άλλες που ξεφεύγουν εντελώς από τον έλεγχό της. Προσπαθεί με όλο της το κουράγιο και την ενέργεια να διευθετήσει τις συνθήκες που περνάνε από το χέρι της. Τι γίνεται, όμως, με τις υπόλοιπες; Τις άγνωστες; Εκείνες που βρίσκονται ίσως στα χέρια τρίτων και για τις οποίες δεν φέρει καμία ευθύνη;
Δυστυχώς δεν μπορεί να αποφασίσει για όσα αγνοεί. Και θυμώνει με αυτό δικαίως. Και αγανακτεί και στεναχωριέται. Πάλι δικαίως. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιεί πως πολλές φορές η επιλογή δεν είναι στο χέρι της. Πως πολλές φορές άλλοι θα επιλέγουν και άλλοι θα αποφασίζουν για τη δική της τύχη.
Η ζωή είναι στιγμές. Άλλες μικρότερης και άλλες μεγαλύτερης σημασίας. Λένε πως μια στιγμή είναι αρκετή για να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Μια στιγμή αρκεί για να συναντηθεί η ζωή μας με τα μεγαλύτερα εμπόδια, μα πολλές στιγμές χρειάζονται για να επουλώσουμε τις πληγές μας. Στην επούλωση δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα, ούτε ευθείες γραμμές. Υπάρχουν μόνο μπόλικα συναισθήματα ανάκατα που προσπαθούν να βρουν τον χώρο μέσα μας προκειμένου να αντέξουν και να συνεχίζουν να προχωρούν, όπως επιλέξουν να προχωρούν από εδώ και πέρα.
ΥΓ. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο με πολύ σεβασμό σε όλα τα θύματα και τους συγγενείς του δυστυχήματος στα Τέμπη. Μόνο ανακούφιση για όσους σώθηκαν και βαθιά θλίψη για όσους δεν τα κατάφεραν.