Τοπικά

Ιερέας στο Βελεστίνο λατρεύει τη στρογγυλή «θεά»

Στα νιάτα του υπήρξε ποδοσφαιριστής του Ρήγα Φεραίου. Όμως, η αγάπη του για τον ιστορικό σύλλογο του Βελεστίνου παρέμεινε άσβεστη και μετά τη χειροτονία του. Ο λόγος για τον πρεσβύτερο Θεοφάνη Μανούρα, ο οποίος είναι εφημέριος στον Άγιο Αθανάσιο στο Βελεστίνο. Θεωρείται ένας από τους πιο πιστούς φιλάθλους των «κυανόλευκων» και τους ακολουθεί σε όποιο γήπεδο της Ελλάδας κι εάν παίζουν.

Κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος της Β’ Εθνικής την αγωνιστική περίοδο 1975-’76 που έλαβε μέρος ο Ρήγας Φεραίος και θεωρείται ορόσημο στην 93χρονη ιστορία του, ο Τρικαλινός έγγαμος ιερέας και πατέρας σήμερα τριών κοριτσιών, τότε βρισκόταν στην ηλικία των δέκα ετών. Εκείνη την εποχή έμενε ακόμη στο Μικρό Περιβολάκι, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από το Βελεστίνο. Στα μάτια του τότε οι ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα του Ρήγα Φεραίου φάνταζαν… ήρωες κι έτσι κάθε Κυριακή είτε με τα πόδια, είτε με το ποδήλατό του, πήγαινε στο γήπεδο και παρακολουθούσε τις προσπάθειές τους. Έκτοτε αγάπησε τον Ρήγα Φεραίο και μάλιστα μόλις μπήκε στην εφηβεία, έμελλε να αγωνιστεί και ο ίδιος με τα χρώματα των Βελεστινιωτών, για να ακολουθήσουν επίσης η Α.Ε. Χλόης και ο Αστέρας Ριζομύλου.

«Βρέθηκα στις ακαδημίες του Ρήγα, όταν ακόμη ήμουν μαθητής γυμνασίου, με προπονητή τον Βαγγέλη Λιαδέλη. Έπειτα πέρασαν κι άλλοι καλοί τεχνικοί, όπως ο Καλλιοτζής και ο Καζανίδης. Έπαιζα αριστερός μπακ. Είχα συμπαίκτη τον Γιώργο Γάτο, ο οποίος έπειτα συνέχισε την καριέρα του στη Νίκη. Ήμουν κι εγώ υπό μεταγραφή, αλλά έσπασα το πόδι μου σ’ έναν αγώνα πρωταθλήματος και έμεινα πίσω. Τότε πήγαινα στην τελευταία τάξη του Λυκείου», θυμήθηκε ο π. Θεοφάνης Μανούρας, καθώς γύρισε πίσω τον χρόνο τρεις και πλέον δεκαετίες.
Ωστόσο, ακόμη κι όταν έπαψε να ανήκει στις τάξεις των λαϊκών και φόρεσε τα ιερατικά άμφια, συνέχισε να βρίσκεται κοντά στην αγαπημένη του ομάδα. Δικαίως σήμερα αποτελεί μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες φιγούρες στα γήπεδα της Μαγνησίας και όχι μόνο, ενώ έδινε ανελλιπώς το «παρών» στην εξέδρα και τις χρονιές που ο Ρήγας Φεραίος μετείχε στα εθνικά πρωταθλήματα, ακολουθώντας τους «κυανόλευκους» σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

«Έχω κάνει άπειρα χιλιόμετρα για να παρακολουθώ τους αγώνες του Ρήγα. Τελείωνα τη Θεία Λειτουργία στις 10.30 και τρεις παρά έπρεπε να ήμουν Ηγουμενίτσα, για να πάρουν την ευλογία οι παίκτες. Δίχως αυτό δεν ξεκινούσαν. Μάλιστα, μία άλλη φορά στη Δ’ Εθνική έπαιζαν εκτός έδρας με τον Αχιλλέα Δομοκού. Είχα αργήσει πέντε λεπτά και θυμάμαι ότι ο Γιώργος Χατζής και ο Σπαθής, δύο παιδιά που γνωρίζω από την εποχή που έρχονταν στο κατηχητικό, είχαν ζητήσει από τον διαιτητή να καθυστερήσει τη σέντρα, για να τους δώσω την ευχή», είπε με συγκίνηση.
Ο 55χρονος κληρικός, ο οποίος γεννήθηκε στην Πύρρα, ένα χωριό κοντά στην Πύλη Τρικάλων, λειτουργεί στον Άγιο Αθανάσιο την τελευταία 20ετία «Όταν έγινα διάκος στις 19 Οκτωβρίου 1997 βρέθηκα στον Άγιο Γεώργιο Ιωλκού. Στη συνέχεια για 18 μήνες ήμουν στη Μηλίνα κι όταν το 1999 εκοιμήθη σε ηλικία 60 ετών ο πατέρας ιερέας μου που λειτουργούσε στο Βελεστίνο 28 χρόνια μετά από μία διετία στο Μικρό Περιβολάκι, βρέθηκα κι εγώ εδώ», είπε ο πατέρας Θεοφάνης, ο οποίος εκπροσωπεί την τρίτη γενιά της οικογένειας Μανούρα που αφιερώθηκε στην ιεροσύνη. Πριν από εκείνον προηγήθηκαν ο παππούς του, ο θείος και ο πατέρας του. Μάλιστα, ο τελευταίος υπήρξε εφημέριος στην περιοχή του Βελεστίνου. Κοινό χαρακτηριστικό όλων τους; Η αγάπη για τον αθλητισμό και τη νεολαία, φροντίζοντας έτσι να δείξουν ένα διαφορετικό πρόσωπο της Εκκλησίας. «Ο θείος μου, ο οποίος είναι στο Διάσελλο, ένα χωριό κοντά στη Φαρκαδόνα, έφτιαξε μέχρι και γήπεδο ποδοσφαίρου, αλλά και ίδρυσε ομάδα που έπαιξε στο τοπικό. Μέσα από την ενασχόληση με τον αθλητισμό, έχουμε την ευκαιρία να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και με τη βοήθεια του Θεού φτάνουμε το κάτι παραπάνω», σημείωσε με νόημα.

Πριν από λίγα χρόνια πρωτοστάτησε μαζί με παλιούς συμπαίκτες του και στην ίδρυση του συλλόγου παλαιμάχων ποδοσφαιριστών του Ρήγα Φεραίου. «Η δραστηριοποίηση των παλαιμάχων, μου πρόσφερε την ευκαιρία να ξαναμπώ στο γήπεδο και να θυμηθώ την εποχή που φορούσα τη φανέλα του Ρήγα», εξομολογήθηκε με χαμόγελο.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το