Της Μαγδαληνής Θωμά
Σε εποχές κακοδαιμονίας και στενότητας, οι διεστραμμένες φωνές της κοινωνίας ακούγονται δυνατότερα. Αυτό συνέβαινε πάντα και αυτό συνεπικουρούσε το πνεύμα της ανασφάλειας και καταστροφής, με την πράξη φυσικά που το συνόδευε. Τέτοιας λογής είναι και η φωνή των αρνητών του εμβολίου. Αν τους ακούσεις, θα δεις πως σπέρνουν τον πανικό, εκεί όπου χρειάζεται το αντίθετο: Μια ψύχραιμη και ισορροπημένη μελέτη των πραγμάτων, το μαζεμένο κουράγιο για να προχωρήσουμε εμπρός. Η σύγχυση που τρέφουν, τροφοδοτεί πρώτα αυτούς, να κρίνουν έναν κόσμο που τους απειλεί ή τους παραγκωνίζει, παράδοξα ταιριαστό με την τρικυμία του μυαλού τους.
Όχι πως είναι τα πράγματα ξεκάθαρα συχνά. Όμως σε τέτοιες ακριβώς περιπτώσεις, η οικονομημένη κρίση γίνεται αρετή και το έλλογο κριτήριο, μια ασφαλέστερη πορεία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου προσπαθούμε να στηριχτούμε ψάχνοντας στηρίγματα ικανά, δεν είναι δυνατόν να κερδίζουν έδαφος κάθε λογής προκαταλήψεις, σύγχρονες δεισιδαιμονίες και μαζικές φοβίες, δεν έχουμε την πολυτέλεια ή τον χρόνο να διακινδυνεύουμε τα αυτονόητα απλά. Ας χαρούμε τη βεντάλια της αυτοκαταστροφής μόνο στην τέχνη.
Ανεμβολίαστοι νοσηλευτές, φανατισμένοι γονείς απροστάτευτων παιδιών, ασυνείδητοι δημόσιοι λειτουργοί και αντικοινωνικοί διασκεδαστές βλάπτουν σοβαρά τη δημόσια υγεία. Πέρα από τα μέτρα που οφείλει να πάρει η Πολιτεία, είναι καθήκον του καθενός να τους απομονώσει – για λόγους υγείας πρώτα απ’ όλα. Έτσι γίνεται και το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου αποκτά πρωτιά. Αυτό που ονομάζουμε «ποιότητα ζωής» έχει κατεβάσει τον πήχη της στην προτεραιότητα της επιβίωσης, εποχές που ζούμε.
Γιατί να το θεωρήσουμε παράδοξο ή βλαπτικό: Η κοινωνική απομόνωση μέσα στην πανδημία έχει σημασία. Κι ας κουβαλάει την αντίφαση της ίδιας της πρακτικής της. Το να είσαι κοινωνικός μπορεί να είναι μια βαθιά αντικοινωνική πράξη. Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβαίνει και με το «ενδιαφέρον» προς τον συνάνθρωπο, τη φροντίδα ή τη «βοήθεια» προς ένα παιδί. Η έκφραση της αγάπης αποτελεί, πολλές φορές, καλυμμένο μίσος και η έγνοια για τον άλλον γίνεται πεδίο καταξίωσης του εαυτού και τίποτε άλλο.
Από την άλλη, οι κάθε λογιών παραϊατρικές φημολογίες στους κόλπους των λειτουργών της δημόσιας υγείας γίνονται πρόσκομμα του λειτουργήματος σοβαρό. Κοινωνίες πολλές εγκολπωμένες μέσα στην κοινωνία, λαϊκοί μύθοι και δοξασίες μπορεί σε άλλες περιπτώσεις να είχαν χάρη, συγκεντρώνοντας και ένα κάποιο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, όχι όμως στις παρούσες συνθήκες. Τώρα είναι ζημιογόνες και βλαβερές.
Λένε πως εκεί που διακυβεύεται η ζωή, οι μάσκες πέφτουν και τα λόγια υποχωρούν, τα πράγματα επιστρέφουν στην πρώτη, θεμελιακή βαρύτητά τους. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο: Η επίθεση στη βλακεία των αρνητών εδώ και τώρα σώζει ζωές.