Η οικογένεια Κουλαξή σε πείσμα των καιρών και ξεπερνώντας τις δυσκολίες λόγω της κρίσης, κρατούσε σε λειτουργία το βίντεο κλαμπ «Άλφα». Για 34 συνεχόμενα χρόνια στη γωνία της 2ας Νοεμβρίου με Παγασών, είχε εξελιχθεί σε στέκι χιλιάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας, οι οποίοι αγαπούσαν τον κινηματογράφο. Την 9η Ιουλίου 2017 έμελλε να περάσει ο στερνός πελάτης από το κατώφλι του τελευταίου ιδιόκτητου βίντεο κλαμπ της πόλης, το οποίο δεν άνηκε σε αλυσίδα. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν το βράδυ εκείνης της Κυριακής, με το σκηνικό να παραπέμπει σε μία από τις χιλιάδες ταινίες που είχαν στις προθήκες του καταστήματος οι ιδιοκτήτες του όλα αυτά τα χρόνια: «Τον τελευταίο των Μοϊκανών», ένα πραγματικό αριστούργημα της 7ης Τέχνης, με το γνωστό πικρό φινάλε. Και κάπως έτσι, το βίντεο κλαμπ «Άλφα» ανέστειλε τη λειτουργία του, αφήνοντας ωστόσο πάμπολλες αναμνήσεις σε γενιές και γενιές Βολιωτών.
Ο μεγαλύτερος γιος των Γιώργου και Κατερίνας Κουλαξή, Πρόδρομος, 49 ετών σήμερα, μίλησε για το βίντεο κλαμπ, το οποίο εξελίχθηκε, δίχως ίχνος υπερβολής, σε δεύτερο σπίτι για τον ίδιο και τον κατά δύο χρόνια μικρότερο αδερφό του Κώστα. Τα λόγια του έκρυβαν συγκίνηση, καθώς άρχισε να ανασύρει αναμνήσεις μίας ολόκληρης ζωής, διανθισμένης με εικόνες μίας άλλης, εντελώς διαφορετικής εποχής όπου ο ρομαντισμός δεν είχε χαθεί.
«Στον Βόλο μετακομίσαμε το 1982. Πιο παλιά μέναμε στον Άγιο Κωνσταντίνο, ένα χωριό κοντά στα Φάρσαλα. Πρώτος ήρθε ο πατέρας μου, αργότερα ακολουθήσαμε οι υπόλοιποι. Διατηρούσε ένα καφενείο απέναντι από το παλιό νεκροταφείο των Ταξιαρχών, αλλά ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό. Έτσι το φθινόπωρο του 1983 ανοίξαμε το βίντεο κλαμπ. Στην αρχή με συνέταιρο μία γυναίκα από εδώ, η οποία λίγο καιρό αποχώρησε, γιατί έφυγε από την πόλη. Δική μου ιδέα ήταν να το πούμε «Άλφα». Μικρότερος δούλευα σ’ ένα ζαχαροπλαστείο με την ίδια επωνυμία ψηλά στην Ιωλκού, λίγο πιο πάνω από τη Νομαρχία. Μάθαινα την τέχνη του ζαχαροπλάστη τότε», τόνισε ο Μάκης Κουλαξής, καθώς θυμήθηκε το πώς ξεκίνησαν όλα.
Η δεκαετία του ’80 θεωρείται η «χρυσή εποχή» για τη βιντεοκασέτα, με τον 49χρονο άνδρα να λέει: «Εκείνα τα χρόνια επικρατούσε πανικός. Δεν υπήρχαν και πολλές εναλλακτικές επιλογές, αφού δεν είχε εκπέμψει ακόμη η ιδιωτική τηλεόραση. Έβγαινες να πιεις τον καφέ σου και κοιτούσες να δεις εάν υπήρχε βίντεο στο μαγαζί, αφού στην αρχή τουλάχιστον δεν είχαν όλοι στα σπίτια τους. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του’90, όταν κυκλοφόρησαν τα dvd, ο κόσμος νοίκιαζε μαζικά ταινίες. Κανείς δεν έπαιρνε μία-δύο μόνο. Το πρόγραμμα που είχαμε στο κομπιούτερ, μπορούσε να καταχωρήσει μέχρι 6.000 μέλη. Όλος ο Βόλος πέρασε από το μαγαζί μας. Σβήναμε, γράφαμε, αυτή η δουλειά γινόταν, όταν ανανεώναμε τους κωδικούς των πελατών. Δεν υπάρχει Βολιώτης που να μην πέρασε απ ‘αυτό το μαγαζί. Ήταν ιστορικό βίντεο κλαμπ. Διαθέταμε όλη τη γκάμα των ταινιών. Ακόμη και ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Είχαμε τα πάντα. Έρχονταν και από Αθήνα. Δεν έβρισκαν εκεί ταινίες και τις είχαμε εμείς στη δική μας συλλογή. Ένα καλό έργο το παίρναμε 20, 50 φορές. Ήταν όλα original. Έπαιρνα και παραπάνω, για να έχω στοκ. Αν μου χαλούσε μία ταινία ή κάποιος πελάτης δεν μπορούσε να την επιστρέψει, να μπορώ να την αντικαταστήσω. Άλλες φορές έρχονταν ναυτικοί και με τα καράβια πήγαιναν στο εξωτερικό. Αμερική, Αφρική, όπου βάζει ο νους σου. Μας τις επέστρεφαν ταχυδρομικώς σε δέματα».
Ένα από τα μυστικά της επιτυχίας για το βίντεο κλαμπ «Άλφα» ήταν πως δεν έκλεινε ποτέ, με τον πρώην ιδιοκτήτη του να σημειώνει: «Μέναμε όλο το 24ωρο ανοικτά.
Ήμασταν το μοναδικό μαγαζί στην Ελλάδα που το εφάρμοσε αυτό. Δεν υπήρχε άλλο που διανυκτέρευε 365 ημέρες τον χρόνο. Εξ αρχής εφαρμόσαμε αυτό το ωράριο. Την Πρωτοχρονιά κλείναμε στις δώδεκα παρά. Άλλαζε ο χρόνος και ξαναγυρίζαμε. Κάποιες χρονιές η αλλαγή μας βρήκε στη δουλειά».
Η φρενίτιδα των βίντεο κλαμπ ήταν τέτοια, που στην πόλη μας «ξεφύτρωναν» διαρκώς σαν μανιτάρια: «Σε Βόλο και Νέα Ιωνία, όταν το επάγγελμα ανθούσε, υπήρχαν πάνω από 90 μαγαζιά. Με τις κασέτες, είχαν φτάσει και τα 120. Κάθε γωνιά και ένα βίντεο κλαμπ. Από Παγασών μέχρι την Ευαγγελίστρια, είχαν ανοίξει επτά στη σειρά. Ήταν μόδα στην Ελλάδα κι έπεσαν όλοι επάνω».
Ο Μάκης Κουλαξής, ο οποίος άρχισε να εργάζεται στο πλευρό των γονέων του πριν από 24 χρόνια, απαρίθμησε τους τίτλους που διέθετε το βίντεο κλαμπ: «Με πρόχειρους υπολογισμούς κοντά στις 60-70.000 βιντεοκασέτες. Κι ας υπήρχε πρόβλημα με τον χώρο αποθήκευσης. Τα dvd ανέρχονταν σε 46.000, ενώ είχαμε κι άλλες 8.000 ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Ο κόσμος έβρισκε τα πάντα σ’ εμάς». Σ’ αυτή τη διαδρομή των 34 χρόνων υπήρξαν ταινίες που έκαναν… θραύση, με τον Φαρσαλινό επιχειρηματία να λέει: «Με τις κασέτες είχε κάνει πάταγο η σειρά του «Ράμπο» και του «Ρόκυ» με τον Σταλόνε. Ή οι βιντεοταινίες με τον Ψάλτη και τον Μουστάκα. Έβγαζαν ταινία και γινόταν ο χαμός. Γέμιζαν και τα σινεμά τότε. Καταπληκτικοί ηθοποιοί. Τον Ψάλτη τον είχα γνωρίσει και προσωπικά στο θέατρο, όπως και πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Από τις νεότερες θα ξεχώριζα τον «Τιτανικό». Πρώτα είχε βγει σε κασέτα και μετά σε dvd. Πολύ καλά είχε πάει και το «Braveheart» με τον Μελ Γκίμπσον. Τα τελευταία χρόνια κυριάρχησαν τα φιλμ επιστημονικής φαντασίας, όπως οι περιπέτειες του Χάρυ Πότερ και ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών».
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση άρχισε να δυσκολεύει κι έτσι πάρθηκε η απόφαση για το κλείσιμο του βίντεο κλαμπ, με τον Μάκη Κουλαξή να λέει: «Είχαμε κάνει ήδη τρεις φορές ανακαίνιση. Προσπαθούσαμε να εκσυγχρονιζόμαστε. Η τελευταία απόπειρα έγινε με τα blu-ray. Διαθέταμε τη μεγαλύτερη συλλογή δίσκων υψηλής ευκρίνειας σε όλη τη Θεσσαλία. Όμως είχαμε τα ενοίκια, τις ασφαλιστικές εισφορές, η φορολογία αυξήθηκε στο 24%. Ο κόσμος άρχισε να μην έχει δουλειές. Δεν περίσσευαν πολλά χρήματα και η ενοικίαση μιας ταινίας κατέστη πολυτέλεια. Η μητέρα μου μέσα στο 2017 κατέθεσε τα χαρτιά της για τη σύνταξη. Ο πατέρας μου είχε πιο πολλά χρόνια που συνταξιοδοτήθηκε. Δεν «τραβούσε» πια, το βλέπαμε. Οι εισπράξεις είχαν πέσει κατακόρυφα. Το κρατήσαμε όσο μπορούσαμε, αλλά πλέον ήταν πολύ δύσκολο. Επειδή ήμασταν και ρομαντικοί αντέξαμε και το κρατήσαμε τόσο πολύ. Μας τσάκισε το παράνομο «κατέβασμα» των ταινιών στο ίντερνετ. Εδώ στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ποτέ κάποιος νόμος προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων. Η «πειρατεία» μας κατέστρεψε. Και πολλοί που δεν είχαν σχέση με το επάγγελμα, κατέβαζαν παράνομα τις ταινίες που κυκλοφορούσαν, τις αντέγραφαν και τις πωλούσαν. Έλεγαν «δεν χρειάζεται να νοικιάζεις μία ταινία. Πάρ’ το από εμάς με δύο, τρία, πέντε ευρώ το πολύ. Ή και πριν μία ταινία βγει στους κινηματογράφους, την είχαν ήδη και με ελληνικούς υπότιτλους. Για μένα το επάγγελμα έχει «σβήσει» στην Ελλάδα».
Η τελευταία ημέρα λειτουργίας έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη της οικογένειας Κουλαξή, με τον μεγαλύτερο γιο να αποκαλύπτει: «Η 9η Ιουλίου ήταν μία πικρή ημέρα για όλους μας. Μέχρι την τελευταία στιγμή ερχόταν κόσμος και μας ρωτούσε: «Γιατί κλείνετε;» Με βρίσκουν ακόμη και τώρα και μου λένε: «Πολύ στεναχωρηθήκαμε που κλείσατε». Την τελευταία ημέρα ήρθε μια κοπέλα. Πέτυχε τη μητέρα μου που μάζευε τα πράγματα και της ζήτησε να τη βγάλει μία φωτογραφία. Αυτό μας συγκίνησε. Το βίντεο κλαμπ ήταν το δεύτερο σπίτι μας. Δίχως υπερβολή. Εκεί στήσαμε όλη τη ζωή μας. Μας αγάπησε ο κόσμος και τον αγαπήσαμε. Θυμάμαι ιδιαίτερα ένα περιστατικό. Μια φορά ταξίδευα στο Ισραήλ. Μόλις είχα επιβιβαστεί στο αεροπλάνο και με κοιτούσε επίμονα ένας από το πλήρωμα. Αναρωτήθηκα για ποιο λόγο, ώσπου κάποια στιγμή με πλησίασε και μου είπε: «Από τον Βόλο δεν είσαι; Το βίντεο κλαμπ «Άλφα» δεν έχεις; Εγώ μεγάλωσα εκεί μέσα». Όταν έφτασε η στιγμή που το αποχωριστήκαμε, απωλέσαμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ακόμη και την καλημέρα που χάσαμε, μας πείραξε… Μας άρεσε αυτό που κάναμε. Όχι τόσο για το κέρδος, αλλά για την ικανοποίηση που εισπράτταμε από κάθε πελάτη».
Βέβαια, κάθε τέλος σημαίνει και μία νέα αρχή, με τον Μάκη Κουλαξή να εξομολογείται: «Η ζωή του ανθρώπου είναι όπως οι εποχές. Αλλάζει κάθε τόσο. Αρκεί να αγαπάς αυτό που κάνεις».