Θρυλικά αεροσκάφη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και καράβια, καμωμένα από ξύλο, κλέβουν την παράσταση στον Λαύκο, χάρη στο μεράκι και το ταλέντο του Γιώργου Τσιάμη. Ο 65χρονος Πηλιορείτης κατασκευάζει πιστά αντίγραφα, με τον μοντελισμό να έχει εξελιχθεί στο μεγάλο πάθος του.
Δεν έχει στη διάθεσή του παρά ελάχιστα ξυλουργικά εργαλεία. Αυτό, όμως, δεν τον εμποδίζει να φτιάχνει πραγματικά αριστουργήματα υπό κλίμακα. Στο πανέμορφο αρχοντοχώρι του Πηλίου, ο Γιώργος Τσιάμης έχει καταφέρει να δημιουργήσει μία αξιοθαύμαστη συλλογή από χειροποίητα μοντέλα, τα οποία κατασκευάζει με δεξιοσύνη, αλλά και μεγάλη υπομονή.
Το προσεχές Σάββατο ο κ. Τσιάμης θα εκθέσει έργα του στο «Lagou Raxi Country Hotel». Θα παρουσιάσει εμβληματικά αεροπλάνα, που πρωταγωνίστησαν στις αερομαχίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πιο συγκεκριμένα θα εκθέσει ένα βρετανικό καταδιωκτικό Spitfire, σύμβολο της RAF (μήκους 3,5 μ.), ένα Junkers Ju 87 ή Stuka (2,5 μ.), το γερμανικό βομβαρδιστικό καθέτου εφορμήσεως της Luftwaffe, αλλά κι ένα βομβαρδιστικό Douglas επίσης δυόμισι μέτρα, που ανήκε στην πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ και επιχειρούσε κυρίως στον Ειρηνικό, κάνοντας προσνηώσεις σε αεροπλανοφόρα. Στα εκθέματα θα περιλαμβάνονται ένα Canadair μήκους 4 μέτρων, το αμφίβιο αεροπλάνο που είναι σχεδιασμένο για αεροπυρόσβεση, αλλά και τρία καράβια: Ένα γκαζάδικο (1,80 μ.), ένα φορτηγό πλοίο (1,5), αλλά κι ένα αεροπλανοφόρο κλάσης Nimitz που φτάνει σε μήκος τα 2,3 μέτρα.
Αρχικά, ο κ. Γιώργος Τσιάμης έγινε γνωστός για τα χειροποίητα μοντέλα αεροπλάνων που έφτιαχνε, όμως εδώ και μία διετία περίπου στράφηκε και στην κατασκευή καραβιών. Το πρώτο πράγμα, που θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει, είναι πως στα νιάτα του υπήρξε μαραγκός. Κι όμως, η έφεσή του στην ξυλουργική τέχνη, αποκαλύφθηκε μόλις τα τελευταία χρόνια. «Πολλοί με ρωτάνε εάν πιο νέος υπήρξα ξυλουργός. Ουδέποτε ασχολήθηκα, παρά για πρώτη φορά το έκανα σε ηλικία 53 ετών. Απολύτως καμία σχέση με την επεξεργασία ξύλου. Στα νιάτα μου υπήρξα ναυτικός. Στα 15 χρόνια μου μπάρκαρα στα καράβια. Βρέθηκα σε φορτηγό πλοίο και για μία τριετία ταξίδευα στο εξωτερικό. Όμως, έπιασα και πάλι στεριά, εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχα στο χέρι. Μετά τον στρατό, άνοιξα μία μάντρα με οικοδομικά υλικά, μέχρι που βγήκα στη σύνταξη», εξομολογήθηκε, για να προσθέσει: «Η τρέλα μου, γιατί έτσι θα χαρακτήριζα το συγκεκριμένο χόμπι, ξεκίνησε το 2006, όταν άρχισα να πετάω τηλεκατευθυνόμενα. Τότε ασχολήθηκα με τον αερομοντελισμό και πλέον φτιάχνω τα πάντα στο χέρι. Δουλεύω με μία μικρή κορδέλα, μία σέγα, ενώ φέτος πήρα κι έναν τόρνο».
Το πλέον εντυπωσιακό είναι πως τα μοντέλα του κ. Τσιάμη μπορούν να πετάξουν, αλλά και να επιπλεύσουν στο νερό, δίχως κανένα πρόβλημα, ενώ και οι βαφές είναι αυθεντικές, όπως στα πραγματικά: «Όλες οι κατασκευές είναι από ξύλο μπάλσα. Τα αεροπλάνα μου πετάνε κανονικά, έχω βάλει σε όλα μηχανή, εκτός από το Canadair και το Spitfire. Και τα καράβια όμως, έχουν μοτέρ μέσα, επιπλέουν στο νερό, ενώ έχουν μεταλλικές προπέλες. Μάλιστα επειδή το ξύλο είναι ελαφρύ, βάζω μολύβια μέσα, για να έχουν ευστάθεια. Τα μοντέλα είναι πιστά αντίγραφα, σε κλίμακα σωστή. Παραγγέλνω τα σχέδιά τους από το εξωτερικό. Δεν μπορείς να βγάλεις καλό σχέδιο από το ίντερνετ. Το σχέδιο του Stuka το παρήγγειλα από τις ΗΠΑ, ενώ του Canadair και του αεροπλανοφόρου από τον Καναδά και τη Γερμανία αντίστοιχα».
Ο δραστήριος Πηλιορείτης, ο οποίος συμπληρώνει την άκρως ενδιαφέρουσα συλλογή του με πενήντα περίπου στατικά μεταλλικά αεροπλάνα υπό κλίμακα 1:72, για τα ξύλινα μοντέλα αφιερώνει αρκετό χρόνο στο εργαστήριό του, λέγοντας: «Μιλάμε για άπειρες ώρες δουλειάς. Για παράδειγμα, το Spitfire χρειάστηκα τρεις μήνες για να το ολοκληρώσω. Μερικοί φίλοι που περνούν από το χωριό, μου λένε: «Χαρά στην υπομονή σου». Όμως αξίζει τον κόπο. Περνά και η ώρα μου έτσι».
Ο κ. Τσιάμης στον Λαύκο λειτουργεί επίσης μοντελοδρόμιο από το 2008. «Το διατηρώ μέχρι σήμερα. Μόνος μου το έφτιαξα, με δική μου πρωτοβουλία. Αποτελεί σημείο αναφοράς για την περιοχή. Το αφιέρωσα στη μνήμη του Βολιώτη υποσμηναγού Γιάννη Καρασάββα και του επισμηναγού Γιάννη Μυλωνά από τη Λαμία, οι οποίοι σκοτώθηκαν το καλοκαίρι του 2000, όταν έπεσε το Canadair που πετούσαν στον Λαύκο. Έχουμε φτιάξει κι ένα μνημείο και κάθε χρόνο κάνουμε τρισάγιο», κατέληξε, δηλώνοντας επίσης… λάτρης των αιθέρων, αφού πετά έναν μηχανοκίνητο αετό (trike)».