Σε κέντρο αποκατάστασης στη Μαγούλα βρισκόταν τους τελευταίους μήνες ο Σπύρος Φωκάς, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σήμερα Παρασκευή 10 Νοεμβρίου, σε ηλικία 86 ετών. Ο σπουδαίος ηθοποιός αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας, ενώ από το πλευρό του δεν έφυγε ποτέ η σύζυγός του, Λίλιαν Φωκά.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι τα προβλήματα υγείας του Σπύρου Φωκά άρχισαν πριν από τρία χρόνια, όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο Νοσοκομείο της Κορίνθου και από εκεί να μεταφερθεί στην Αθήνα. Έκτοτε τα πολλαπλά θέματα που προέκυψαν, καθώς και η πυρκαγιά στο Λουτράκι, τον ανάγκασαν να αναζητήσει κέντρο αποκατάστασης, με σκοπό να σταθεί και πάλι στα πόδια του.
Τα οικονομικά προβλήματα και οι δυσκολίες
Ο Σπύρος Φωκάς, ένας από τους Έλληνες ηθοποιούς που έκαναν διεθνή καριέρα, καθώς έχει πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες παραγωγές στην Ευρώπη και το Χόλιγουντ, αντιμετώπιζε τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του στο χωριό Καλαμάκι Κορινθίας, όπου ζούσε με τη γυναίκα του, Λίλιαν. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Espresso» ο ηθοποιός αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να μην μπορούσε να πληρώσει τις οφειλές προς τη ΔΕΗ και την εφορία.
«Ο Σπύρος πρώτη φορά στην ζωή του έπειτα από επίμονες προσπάθειες πήρε πνευματικά δικαιώματα από τις τόσες ταινίες που είχε παίξει στον ιταλικό κινηματογράφο. Ωστόσο, επειδή χρωστούσε στην εφορία, όλα αυτά τα λεφτά παρακρατήθηκαν. Αποτέλεσμα, να μην έχουμε ούτε ένα ευρώ να ζήσουμε, αλλά και να πληρώσουμε το ρεύμα, οπότε η ΔΕΗ το έκοψε. Όλα αυτά δημιούργησαν στεναχώρια, δυσφορία και πόνους στην καρδιά στον Σπύρο μου, με αποτέλεσμα να εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο. Το ποσό που χρωστούσαμε ήταν 1.500 ευρώ, ωστόσο βάζαμε κάθε μήνα κάποια χρήματα. Όμως η υπηρεσία της ΔΕΗ θεώρησε σωστό να κόψει το ρεύμα. Δεν είχαμε ούτε φως, ούτε ψυγείο, ούτε έναν ανεμιστήρα για να αισθάνεται ο Σπύρος καλά», είχε πει η σύζυγος του Σπύρου Φωκά στην Espresso.
Η καριέρα στο εξωτερικό
Ο Σπύρος Φωκάς γεννήθηκε στην Πάτρα και ο κινηματογραφικός φακός φώτισε για πρώτη φορά το πρόσωπό του το 1959 στην ταινία του Ανδρέα Λαμπρινού, «Ματωμένο Ηλιοβασίλεμα». Η ταινία προβλήθηκε τότε στο Φεστιβάλ των Καννών και ήταν η αφετηρία για την διεθνή καριέρα του. Μετά από αυτή τη διάκριση, όντας και απόφοιτος της δραματικής σχολής του Κωστή Μιχαηλίδη, δεν άργησε να πάρει το ρίσκο και να πάει στην Ιταλία, στα στούντιο της Τσινετσιτά, όπου και αξιοποίησε τις οντισιόν και τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν.
Έτσι, συμμετέχει σε διεθνείς παραγωγές, όπως στις ταινίες «Όταν θέλει η γυναίκα» του Βιντσέντε Μινέλι πλάι στην μεγάλη Λάιζα Μινέλι και «Ο Ρόκο και τα Αδέλφια του» του Λουκίνο Βισκόντι, πλάι στην αξέχαστη Κατίνα Παξινού. Ειδικότερα με την εμφάνιση του στην ταινία του Φράνκο Ρόσι «Ο Θάνατος ενός Φίλου», απογειώνεται η κινηματογραφική του καριέρα, αφού κερδίζει βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Λοκάρντο.
Στη συνέχεια κάνει το μεγάλο βήμα προς το Χόλιγουντ, συμμετέχοντας πλέον σε αμιγώς αμερικάνικες παραγωγές. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Δαλιανίδη, γυρίζει στην Φίνος Φίλμ δύο ταινίες πλάι στην Ζωή Λάσκαρη, τον «Εγωισμό» και τη «Στεφανία», που άφησαν εποχή. Δεν άργησε όμως να ξαναφύγει για την Αμερική, όπου πρωταγωνίστησε σε ταινίες που έκαναν μεγάλη εμπορική επιτυχία, όπως το «Διαμάντι του Νείλου» και «Ράμπο 3».
Συνολικά έπαιξε σε 36 ταινίες, 2 εκ των οποίων της Φίνος Φιλμ. Σε όλη την κινηματογραφική καριέρα του έπαιξε με επιτυχία σε πάνω από 30 ταινίες, οι περισσότερες στην Ιταλία και στην Αμερική, και αξίζει να αναφερθεί ότι έγινε ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός, και από τις εμφανίσεις του σε γνωστά θέατρα του εξωτερικού. Σημαντική τέλος ήταν και η παρουσία του στην ελληνική τηλεόραση, πρωταγωνιστώντας σε κοινωνικές και δραματικές σειρές, ανάμεσά τους οι: «Ανατομία ενός εγκλήματος», «Δύο Ξένοι», «Οι κληρονόμοι», «Της αγάπης μαχαιριά», «Φιλί ζωής» κ.α.
Ενδεικτικό της πορείας του είναι ότι στο IMdB εμφανίζονται περισσότεροι από εκατό τίτλοι ταινιών και σίριαλ στα οποία έχει συμμετάσχει. Στο βιβλίο με τίτλο «Σπύρος Φωκάς – Ένα πέρασμα…» διηγείται όλη του την καριέρα. Στην περιγραφή της βιογραφίας του αναφέρονται τα δικά του λόγια: «Κάποτε αυτή η βιογραφία θα συμπληρωθεί σε τρίτο πρόσωπο. Πέρασα μιαν όμορφη ζωή. Γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, είδα πολλά μέρη, μπήκα σε σαλόνια που πολλοί ονειρεύονται και λίγοι μπαίνουν. Έκανα μια δουλειά που μου άρεσε και που θα μπορούσα να την κάνω και τσάμπα. Γιατί για μένα το σινεμά ήταν έρωτας και ψώνιο και δεν ήταν σαν την αγάπη της Τιτίκας που ποτέ δεν έμαθε ότι την αγαπώ. Το σινεμά το αγάπησα και του το έδειξα. Εκεί όμως είχα και ανταπόκριση. Με αγάπησε κι εκείνο. Μπορεί να μην ήμουν πάντα πρωταγωνιστής. Όμως, πιστέψτε με, ακόμα και σαν κομπάρσος αν υπηρετήσεις αυτήν την τέχνη, πάλι θα σε μαγέψει. Και όταν παίρνεις μέρος με οποιονδήποτε ρόλο σε μια ταινία, πάλι αυτές οι φράσεις-κλισέ θα σε μαγέψουν: «Πάμε»…«Γυρίζουμε»… «Ησυχία»… «Κατ»… «Πάμε πάλι»… Και ο ξερός κρότος της κλακέτας θα σε συνοδεύει σε όλες τις σκηνές της ζωής σου σαν να είναι κι αυτή σινεμά μέχρι να φτάσεις στους τίτλους του τέλους… Και αρκεί να γραφτεί το όνομά σου πάνω σε αυτούς τους τίτλους… Δεν παίζει κανέναν ρόλο η σειρά… Πρωταγωνιστής; δεύτερος; τρίτος; ένα πέρασμα; Όχι… Πιστέψτε με … Δεν παίζει κανέναν ρόλο… Φτάνει που έκανες ένα πέρασμα…»
Πηγή:ethnos