Του Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας – εκπαιδευτή οδηγών
Είναι γνωστό, αλλά και φανερό, ότι ο Έλληνας δεν τα πάει και πολύ καλά με τον δημόσιο χώρο γενικά. Του είναι δύσκολο να μοιραστεί παγκάκι σε ένα πάρκο, να συνυπάρξει με άλλους σε μια παραλία για να στήσει την ομπρέλα του, πόσο μάλλον να ακολουθήσει κανόνες και να δεχθεί διαφορετικότητες πεζών και οδηγών, σε έναν δημόσιο οδικό δίκτυο. Αν κρίνω από τον εαυτό μου, έχω και εγώ τα θεματάκια μου με όλα τα παραπάνω και άλλα παρόμοια που αφορούν στη συνύπαρξη με άλλους γύρω μου. Το τι έφταιξε, φταίει και θα συνεχίσει να φταίει, δεν το γνωρίζω. Θα ήθελα όμως αγαπητοί αναγνώστες να μοιραστώ κάτι μαζί σας που θεωρώ ότι έχει άμεση σχέση με τον παραπάνω προβληματισμό.
Ακόμα και τώρα, σε αυτή την ηλικία, με την ιδιότητα που έχω, ενώ πάντα φοράω κράνος και ζώνη ενστικτωδώς, όταν μπαίνω συνοδηγός στο αυτοκίνητο του πατέρα μου, θα χρειαστούν κάποια δευτερόλεπτα πορείας και σκέψη για να φορέσω τη ζώνη ασφαλείας. Γιατί, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια σούπερ ηρώων, ακτύπητη, αθάνατη, υπεράνω νόμων φυσικής και κράτους. Μια οικογένεια – «μίνι κόζα νόστρα», που στην ευρύτερη έννοιά της, πέρα από γονείς και παιδιά, συμπεριλαμβάνει θείους, ξαδέρφια, μπατζανάκια και κουμπάρους σε δημόσιες θέσεις κλειδιά που… «καθαρίζουν». Λαμπρά παραδείγματα συμπεριφοράς και νοοτροπίας όλοι εμείς, που αποκτήσαμε μια συστημική παιδεία, την οποία με θράσος μεταλαμπαδεύουμε στις δικές μας οικογένειες, στα δικά μας παιδιά.
Τι παράδειγμα να δώσει ένας γονιός στο παιδί του, όταν ο ίδιος δεν φοράει ζώνη, παραβιάζει φωτεινό σηματοδότη, όρια ταχύτητας ή παρκάρει όπου να ’ναι.
Επίσης, αγοράζει δίκυκλο στο παιδί του πριν αυτό αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης, του δανείζει (;) σούπερ ηλεκτρικά πατίνια και σκούτερ, επιτρέπει στον 17χρονο να οδηγεί το αυτοκίνητο χωρίς συνοδό, όπως υποχρεούται μέχρι να ενηλικιωθεί και άλλα παρόμοια και επικίνδυνα. Ειδικά, τα τελευταία χρόνια η παρανομία στο οδικό δίκτυο, εξελίχθηκε σε ανομία. Επομένως, ο άνομος οδηγός είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνος από τον παράνομο οδηγό.
Κατατάσσω στους παράνομους, εκείνον τον οδηγό που πέρασε με κόκκινο ή παραβίασε φωτεινό σηματοδότη ή οτιδήποτε άλλο, επειδή δεν παρατήρησε τη σήμανση, αφαιρέθηκε – ονειροπόλησε, βιάστηκε και δεν «διάβασε» τον νέο δρόμο στον οποίο βρέθηκε για πρώτη φορά. Άνομος, είναι εκείνος ο οδηγός που συνειδητά παρανομεί καθημερινά και ασύστολα, γνωρίζοντας εξαρχής τις συνέπειες των πράξεων του.
Συγκεκριμένα, αυτός που πληκτρολογεί μήνυμα στο κινητό ενώ οδηγεί, αυτός που πλησιάζει σιγά σιγά τον ερυθρό σηματοδότη κοιτάζοντας για διερχόμενα οχήματα και τροχαία και έπειτα περνάει, αυτός που περιμένει να αντικρίσει την ευθεία, που αν και θα αναγκαστεί να πατήσει συνεχόμενη γραμμή, θα επιδιώξει να προσπεράσει το βραδυκίνητο όχημα μπροστά του και άλλα πολλά.
Όλοι αυτοί, οι άνομοι που μας περιτριγυρίζουν και μας ταράζουν με τις συμπεριφορές τους, είναι οι «Ελληνάρες» που περιέγραψα παραπάνω που έχουν μπάρμπα στην κορώνη (ή νομίζουν ότι έχουν). Είναι αυτοί, που δεν πρόκειται να αλλάξουν νοοτροπία, ότι και να τους τάξεις, αφού γνωρίζουν καλά ότι πνέει άνεμος ατιμωρησίας στους δρόμους που «κυκλοφορούν». Τέτοιοι άνεμοι, θυελλώδεις πολλών μποφόρ πνέουν και στην πόλη μας, ειδικά τον τελευταίο καιρό, με τον κόσμο δυσαρεστημένο να το σχολιάζει αρνητικά σε συζητήσεις ή σε σχόλια στα μέσα δικτύωσης.
Όλοι αναφέρονται, μαζί με αυτούς και εγώ, στην σχεδόν ανύπαρκτη τροχαία στους δρόμους της πόλης μας και στην ευρύτερη περιοχή. Ανύπαρκτα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα πάταξης της κατ’ εξακολούθηση παρανομίας, τροφή στις αρρωστημένες ορέξεις του κάθε άνομου οδηγού. Και έρχεται η «κακιά στιγμή», η στιγμή του ατυχήματος για εκείνον που όχι απλά παραβίασε, αλλά ανόμως ενήργησε και τροφοδοτεί τον κάθε συνήγορο πιθανού θύματος να υποστηρίξει σε δικαστική διαμάχη… ενδεχόμενο δόλο! Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν αρκετά, καθώς οι ποινές μεγενθύνονται. Αλλά, ακόμα και πραγματικά περιστατικά να χρησιμοποιηθούν για ενημερωτικές καμπάνιες, ο άνομος θα παραμείνει άνομος. Όπου πάταξη ανομίας, βάλε αστυνόμευση. Μόνο έτσι θα στριμωχτεί για να μην το επαναλάβει και όχι για να σωφρονιστεί. Μόνο μετά από μια τέτοια επιτυχία, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε και να απαιτήσουμε οδική παιδεία – κυκλοφοριακή αγωγή. Καθώς, το παιδί και ο νέος οδηγός, θέλει δεν θέλει, σαν κουταβάκι στις αγέλες των δρόμων, μιμείται και είτε θα δαγκώσει, είτε θα προφυλάξει. Γιατί, μια κυκλοφοριακή αγωγή από μόνη της, ιδρυματοποιημένη στα στενά πλαίσια του σχολικού χρόνου και της αποστειρωμένης σχολικής αυλής, δεν μπορεί να κάνει θαύματα. Χρειαζόμαστε το καλό παράδειγμα. Αυτό το καλό παράδειγμα, θα το δώσει ο νόμιμος οδηγός που σέβεται και μαζί με αυτόν… ο «σωφρονισμένος» πρώην άνομος οδηγός που με τον φόβο των συνεπειών μπορεί να μας ξεπεράσει όλους, όχι πια στον δρόμο, αλλά στην συμπεριφορά. Είμαστε διατεθειμένοι πατριώτες να αλλάξουμε; Ή εμείς που φωνάζουμε και απαιτούμε αστυνόμευση και ποινές είμαστε οι ίδιοι ανισόρροποι και ανικανοποίητοι, είτε έχει ζέστη, είτε έχει κρύο. Λέτε να φταίει και σε αυτό η κλιματική αλλαγή… δεν νομίζω.
Η έλλειψη κινητοποίησης από φορείς και η μπετόν αρμέ ατομική βούληση φταίει. Δηλαδή θα πρέπει το δυσάρεστο να μας χτυπήσει την πόρτα για να δραστηριοποιηθούμε; Το γεγονός ότι μπήκε στο σπίτι του διπλανού μας, δεν πρέπει να μας αγγίξει; Εδώ και τώρα, πάταξη της ανομίας στους δρόμους της πόλης μου, που θυμίζει πλιάτσικο καταστημάτων σε αμερικάνικη ταινία. Τώρα όμως.