Ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος, μία από τις θρυλικές μορφές της Νίκης… ανοίγει το χορό των συνεντεύξεων στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου, όπου σημαντικές προσωπικότητες του παρελθόντος θα θυμούνται τα όσα έζησαν αγωνιζόμενοι με τον άγγελο στο στήθος.
Ο κ. Παναγιωτόπουλος αγωνίστηκε στη Νίκη από το 1978 μέχρι το 1987, ενώ διετέλεσε χρέη προπονητή της ομάδας μας δύο φορές (1992 στη Δ’ κατηγορία και το 2000 στη Β’ εθνική). Ως ποδοσφαιριστής μετράει 314 συμμετοχές, όντας τρίτος σε συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου μας.
Η συνέντευξη του κ. Παναγιωτόπουλου στο nikifc.gr:
Πως θυμάστε την εποχή σας στη Νίκη;
«Ήταν μια εντελώς διαφορετική εποχή και είναι λογικό, γιατί έχει περάσει από τότε σχεδόν μισός αιώνας. Ήταν πιο ρομαντικά τότε. Οι παίκτες ήταν πιο κοντά με τους φιλάθλους. Κι αυτό είναι λογικό διότι οι περισσότεροι παίκτες ήμασταν από τη Μαγνησία άντε και τη Θεσσαλία. Μέναμε αρκετά χρόνια στην ομάδα με αποτέλεσμα να δεθούμε συναισθηματικά και ποδοσφαιρική ή αθλητικά αν προτιμάτε».
Η πιο έντονη στιγμή που έχετε ζήσει παίζοντας για τη Νίκη;
«Οι έντονες στιγμές είναι καλές και κακές. Δεν μπορώ να ξεχάσω το μπαράζ με τον Αιολικό το 1983 στη Λεωφόρο. Γεμάτο το γήπεδο με περίπου 20.000 κόσμο. Υπήρξε εκστρατεία από Βόλο και Μυτιλήνη. Το ματς θύμιζε λίγο τον τελικό του Μουντιάλ του Κατάρ. Είχαμε πάει στην παράταση και στα πέναλτι. Η κατάσταση ήταν φορτισμένη για τους παίκτες και των δύο ομάδων. Συναισθήματα έντονα που μας έχουν μείνει και δεν μπορούν να φύγουν από το μυαλό.
Άσχημες… Θα θυμίσω την απόπειρα δωροδοκίας του Πιερικού, ο οποίος τότε διεκδικούσε τον τίτλο. Εκείνα τα χρόνια συνήθιζαν οι ομάδες, που ήθελαν να περάσουν από κάποια δύσκολη έδρα, να πλησιάζουν παίκτες του αντιπάλου. Τότε με είχαν πλησιάσει και εμένα. Το κατήγγειλα στην ομάδα μου φυσικά, όπως όλοι ξέρουν – είναι μια εμπειρία που με έχει σημαδέψει».
Η πιο έντονη στιγμή που έχετε ζήσει βλέποντας τη Νίκη από την εξέδρα;
«Τη χρονιά που σταμάτησα το ποδόσφαιρο το 1987. Εκείνη τη χρονιά η ομάδα ανέβηκε από τη Γ’ στη Β΄ και ήθελα να το νιώσω ως ποδοσφαιριστής αλλά δεν είχα την τύχη αυτή. Ήμουν στην εξέδρα και πήδηξα στον αγωνιστικό χώρο για να το ζήσω με τους πρώην συμπαίκτες μου και να νιώσω ό,τι δεν έζησα ως παίκτης την τελευταία μου χρονιά ως παίκτης. Το ’87 διεκδικούσαμε στην Έδεσσα την άνοδο, χάσαμε και δεν ανεβήκαμε. Αυτή η απογοήτευση με οδήγησε στο να σταματήσω».
Το γκολ που πετύχατε για τη Νίκη και δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
«Τα γκολ που έβαλα ήταν 3 όλα κι όλα στην καριέρα μου. Και τα τρία μου έχουν μείνει γιατί ήταν σπάνιο το να σκοράρω. Ενα ήταν με τα Σιάτιστα, το άλλο ήταν με τον Εδεσσαϊκό και το άλλο ήταν με τον Μέγα Αλέξανδρο στη Γ’ Εθνική».
Πέρα από το ματς του μπαράζ, το παιχνίδι που ξεχωρίζετε απ’ όσα έχετε παίξει;
«Το 1980, στη Νέα Ιωνία που νικήσαμε τον Ολυμπιακό Βόλου 3-1. Ήταν από τα ματς που δεν είχαν σημασία οι βαθμοί αλλά το ότι σπάσαμε το σερί του Ολυμπιακού εις βάρος μας ήταν πολύ σημαντικό».
Τι σημαίνει Νίκη για εσάς;
«Σημαίνει τα πάντα. Χρωστάω πάρα πολλά στην ομάδα, μου έχει δώσει πάρα πολλά τα οποία τα εκτιμώ μέχρι σήμερα. Είναι πολύ έντονα τα συναισθήματά μου γι’ αυτήν την ομάδα. Δύο συλλόγους έχω γνωρίσει και έχω αγωνιστεί. Ο Αχιλλέας Φαρσάλων στη Β’ εθνική κι η Νίκη Βόλου και τα συναισθήματά μου για τη Νίκη είναι πάντα πολύ έντονα».