Τα τραγικά γεγονότα με τις πυρκαγιές στο Νότιο Πήλιο θυμήθηκε ο κ. Λεωνίδας Αναστασίου, αγρότης και ελεύθερος επαγγελματίας στην Ξινόβρυση. Ο ίδιος ως εθελοντής έζησε από κοντά και βοήθησε στην κατάσβεση των πυρκαγιών το 1995, το 2000 και το 2007, ενώ θυμάται την καταστροφή που άφησε πίσω του η πύρινη λαίλαπα και τις τρεις φορές.
Όπως σημείωσε ο ίδιος, η μεγαλύτερη καταστροφή ήταν το 2000, όπου κάηκαν σπίτια περιφερειακά της Ξινόβρυσης, και με το τραγικό γεγονός από την πτώση του Καναντέρ και τον θάνατο των δύο πιλότων του βόρεια του Λαύκου.
«Οι πυρκαγιές αυτές αφάνισαν σχεδόν όλο το χωριό της Ξινόβρυσης. Όπως συνέβη και στις φωτιές στην Αττική, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσεις τη φωτιά, όταν πνέουν ισχυροί άνεμοι. Η φωτιά θα καταστρέψει ό,τι βρει μπροστά της και όταν κοπάσει ο αέρας μόνο τότε μπορεί να αντιμετωπιστεί» τόνισε ο ίδιος.
Ο κ. Λεωνίδας Αναστασίου θυμάται τη φωτιά του 1995: «Ήταν 29 Αυγούστου και η πυρκαγιά που ξέσπασε έσβησε τελικά στη θάλασσα. Το πύρινο μέτωπο που δημιουργείται, δεν αντιμετωπίζεται εύκολα. Μιλάμε για καπνό από τα 500 έως τα 1.000 μέτρα χωρίς να μπορείς να δεις τίποτα, ενώ η θερμότητα είναι τόσο μεγάλη που λιώνει ό,τι βρίσκει μπροστά της».
«Λίγοι είχαμε μείνει για να πολεμήσουμε με τις φλόγες. Πολλοί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και εμείς με μαντίλια στο πρόσωπο σαν φίλτρο μείναμε για να σώσουμε παιδιά και ηλικιωμένους ανθρώπους» εξιστορεί ο ίδιος.
Στη συνέχεια θυμήθηκε τη φωτιά του 2000, η οποία, όπως είπε χαρακτηριστικά, ήταν και η χειρότερη από τις τρεις. «Η φωτιά ερχόταν φάτσα, ενώ κάηκαν σπίτια περιφερειακά του χωριού. Ο Θεός βοήθησε και δεν κάηκε κανείς. Ένας παππούς για να σωθεί από τις φλόγες μπήκε κάτω από ένα γεφυράκι σε ρέμα. Και όσο ακούγεται απίστευτο όλη την ώρα καθόταν δίπλα του μια αλεπού».
Ο κ. Λ. Αναστασίου επισήμανε ότι λίγες μέρες μετά τη φωτιά του 2000 κάνοντας βόλτα στα καμένα, έβλεπε απανθρακωμένα φίδια, αλεπούδες, αγριογούρουνα κ.λπ. «Το τραγικότερο το 2000 ήταν ο θάνατος των δύο παλικαριών πιλότων του Καναντέρ που έπεσε βόρεια του Λαύκου» σημείωσε.
Η συζήτηση επανέρχεται στο 1995 όπου δύο περίπου εβδομάδες πριν την πυρκαγιά επισκέπτεται την Αργαλαστή ο τότε υπουργός Γεωργίας. «Αν δεν με απατά η μνήμη μου, υπουργός τότε ήταν ο Γ. Μωραΐτης, ο οποίος εξήγγειλε σε εκείνη την ομιλία του τη δημιουργία ζωνών ασφαλείας περιφερειακά του χωριού, εφεδρικό δίκτυο ύδρευσης για να γεμίζουν με νερό τα οχήματα της Πυροσβεστικής. Μετά από τρεις μεγάλες φωτιές τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Οι Έλληνες γενικά ξεχνάμε πολύ εύκολα».
Τέλος ο κ. Λ. Αναστασίου τόνισε ότι «πρέπει από μόνοι μας να βρισκόμαστε σε επιφυλακή και να έχουμε τον νου μας. Δεν φτάνει μόνο ο κρατικός μηχανισμός. Προσοχή, δεν πετάμε τσιγάρο στο δάσος, δεν πετάμε σκουπίδια και εύφλεκτα υλικά, δεν πετάμε γυάλινα μπουκάλια» ανέφερε για να καταλήξει: «Πρέπει να δοθεί μία λύση με τα εναέρια καλώδια της ΔΕΗ. Δύο από τις τρεις φωτιές στο Νότιο Πήλιο προήλθαν από αυτά».