Της Χρυσάνθης Βουτσά
Συντ/χου Εκπαιδευτικού ΠΕ6
ΒΟΛΟΣ
– Μου θύμιζε Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ, όπως εκείνες τις πολυπληθείς Συνελεύσεις που κάναμε στο Αμφιθέατρο του 3ου Λυκείου Βόλου και αργότερα στο Εργατικό Κέντρο Βόλου, σε μικρότερη κλίμακα βέβαια.
– Μετά τη Θεία Λειτουργία, στην καφετέρια «OSTRIA» επικρατούσε το αδιαχώρητο μέσα και έξω. Ήταν όλοι εκεί. Με την πρώτη ματιά διέκρινες όλες εκείνες τις καταξιωμένες μορφές που πέρασαν απ’ την Εκπαίδευση αφήνοντας το στίγμα τους, αλλά και εν ενεργεία συνάδελφοι όπως και πλείστοι άλλοι συμπολίτες. Θα αναφερθώ σε κάποιους που εντόπισα:
– Απόστολος Παπαποστόλου, μαθηματικός. Ήταν καθηγητής μου στο «ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΗΛΕΩΝ», νέος, ωραίος, αλλά, πάνω απ’ όλα, μεθοδικός «δάσκαλος» στην Επιστήμη του, αναμφισβήτητα, στοιχείο που γοητεύει!
Κώστας Μαυρομάτης, μαθηματικός, Λυκειάρχης και διά βίου «εραστής» και μελετητής των μυστηρίων του Ουράνιου Στερεώματος. Ακόμη, ιδρυτής και επί σειρά ετών Πρόεδρος της «ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ» (1990), προϊστάμενός μου στο 1ο Γυμνάσιο Νέας Ιωνίας.
Ζαχαρίας Αντύπας, μαθηματικός, με μακρά θητεία στην Εσπερινή Εκπαίδευση.
Χρίστος Ξενάκης, φιλόλογος, Λυκειάρχης και καλλικέλαδος ιεροψάλτης με ανάλογες επιδόσεις και στο «κοσμικό» ρεπερτόριο!
Γιάννης Καραθανάσης, φιλόλογος, Λυκειάρχης με τη σύζυγό του Καλλιόπη (Πόπη) Μπαχαριά, φιλόλογο και επί σειρά ετών Διευθύντρια στο 1ο Γυμνάσιο Βόλου.
Βασίλης Ράλλης, φιλόλογος, Λυκειάρχης με τη σύζυγό του Ευφροσύνη Κουτσελίνη, φιλόλογο.
Ιωάννης Ντόβας φιλόλογος, Λυκειάρχης με τη σύζυγό του Ρίτσα Χριστοδούλου από την Πρωτοβάθμια.
Μαίρη Καρουκανίδου, ως φιλόλογος ανάλωσε τη θητεία της στη γενέτειρά της, τη Νέα Ιωνία.
Αλέκος Δημητρόπουλος, φιλόλογος, Γυμνασιάρχης.
– Κατευθυνόμενη προς τον καφέ κουβέντιαζα με τον κ. Αριστείδη Ακρίβο, αδελφό του συναδέλφου Κώστα Ακρίβου, ένα αξιαγάπητο παιδί επειδή τον ξέρω. Μου έλεγε λοιπόν πως είχε καθηγητή τον αείμνηστο Κώστα Αβραμίδη και πως τελευταία, στην αρρώστια του, του «έλαχε» να τον περιποιείται ο ίδιος ως νοσηλευτής στο Νοσοκομείο με την ικανοποίηση αλλά και τη συγκίνηση ότι μπόρεσε να ανταποδώσει στον καθηγητή του κατ’ ελάχιστο απ’ όσα πήρε από εκείνον.
– Κάθισα για λίγο δίπλα στον παλιό μου γνώριμο, τον πατέρα Δημήτριο Γιαννούλη, συνάδελφο, αλλά κυρίως συνεργάτη μου στο Βαθμολογικό Κέντρο κατά τις Πανελλήνιες Εξετάσεις στο πόστο της διακίνησης των φακέλων με τα γραπτά, το λεγόμενο Επικουρικό, με Πρόεδρο του Βαθμολογικού Κέντρου, απ’ ό,τι θυμάμαι, τον Γιώργο Πατελοδήμο και άλλους αξιόλογους συναδέλφους.
– Στη συνέχεια με φώναξαν στη συντροφιά τους οι συνάδελφοι και φίλοι Δημήτρης και Βάσω Ματσούκα για να πιούμε τον καφέ παρέα (ο Δημήτρης σηκώθηκε κι «έσυρε» την καρέκλα μου στο τραπέζι τους!). Στην εν λόγω συντροφιά και η Ιουλία Λαμπράκη – του αείμνηστου μαθηματικού Γιάννη Λαμπράκη – η Αργυρούλα Τέντζου του αείμνηστου συναδέλφου Κώστα Κερμεζή και ο συμπολίτης κ. Δημήτρης Χασιώτης που, όπως μας είπε, ήρθε να τιμήσει τη μνήμη του καθηγητή του ως απόφοιτος του ’63!
– Στο διπλανό τραπέζι η διακριτική παρουσία της κ. Ζωής Σαρδέλη, μια αξιοσέβαστη και σεμνή κυρία έδινε το «παρών» στη θέση του αείμνηστου συζύγου της και εξαίρετου συναδέλφου φυσικού Κώστα Σαρδέλη.
– Μεγάλη μου χαρά μετά από καιρό να ξανασυναντηθώ με τη συνάδελφο και αγαπημένη μου φίλη Κική Κούργια – Σταυριανάκη, «συνοδοιπόρο» στη «ΧΟΡΩΔΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ» το πάλαι ποτέ, δεκαετία του ’80, με Μαέστρο τον αείμνηστο Θανάση Χατζηδημητρίου, ιδρυτή και Πρόεδρο τον Γιώργο Γερμάνη. Τέτοια εποχή ήταν – θυμάσαι, Κική! – που είχαμε πρόσκληση από τον Δήμο Κηφισιάς για το «Φεστιβάλ Χορωδιών» στα πλαίσια της «Ετήσιας Ανθοκομικής Έκθεσης Κηφισιάς», θεσμός που κρατά μέχρι και σήμερα. Την Κική συνόδευε ο γιος της Παναγιώτης (Δεν μπορώ να μην «μνημονεύσω» τον εκλιπόντα σύζυγό της Γιάννη Σταυριανάκη, έναν εξαίρετο κύριο).
– Μια παρουσία που δεν πέρασε απαρατήρητη ήταν αυτή της γυμνάστριας Μαρίας Παλιούρα (!). Ποιος Βολιώτης δεν γνωρίζει τη Μαρία Παλιούρα! Ένας «θρύλος» στο χώρο του αθλητισμού αλλά και στο «Λύκειο Ελληνίδων» (αν δεν κάνω λάθος). Ο χρόνος δεν «έκαμψε» την κορμοστασιά της, στέκει αγέρωχη και επιβλητική όπως την ξέραμε. Προσωπικά μου θύμισε μέρες «ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΘΗΛΕΩΝ» επί Πριάκου με τις άλλες γυμνάστριες Δόξα Χειμάρα, Αλκμήνη Κίτσιου, Σταυρούλα Μανώλη.
– Αίσθηση προκάλεσε σε όλους μας και είμασταν εγκάρδιοι μαζί της η Βαγγελίτσα Τσέλκα, η επί πολλά χρόνια γραμματέας στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, το «δεξί χέρι» του εκάστοτε Προϊσταμένου αλλά και στη διάθεση όλων των Διευθυντών και των συναδέλφων που προσέφευγαν στη Λίτσα για τις υποθέσεις τους. Χωρίς υπερβολή και ας μου το επιτρέψει η μετριοφροσύνη της, ήταν αυτό που λέμε «ταγμένη» για να εξυπηρετεί γνωρίζοντας μέχρι και «τα ψιλά γράμματα» από νόμους και κανονισμούς. Πάντα προσηνής, άφησε ανάμνηση σε όλους μας.
– Πέρα από την προσωπική μου εκτίμηση στην οικογένεια και συγκεκριμένα στον Κώστα Αβραμίδη και τη Σοφία Ευθυμιάδου – Αβραμίδου, φυσικό και επί πολλά χρόνια διατελέσασα Διευθύντρια στο 5ο Γυμνάσιο Βόλου (πρώην «Εμπορική Σχολή», στην Πολυμέρη) υπήρχε κι ένας άλλος αποχρών λόγος που για μένα ήταν επιτακτική ανάγκη, καθήκον, να παραστώ στο μνημόσυνο του Κώστα Αβραμίδη. Πήγα «στο πόδι» του αείμνηστου συζύγου μου Παναγιώτη.
– Με δεδομένη την αλληλοεκτίμηση των δύο ανδρών, επιστημόνων ήθελα να τονίσω και την αγαστή συνεργασία μεταξύ τους συνυπηρετούντες στο 1ο Λύκειο Βόλου όπου ο αείμνηστος κ. Αβραμίδης διετέλεσε Λυκειάρχης επί σειρά ετών. Η συνεργασία σε επίπεδο κατανόησης εκατέρωθεν ήταν αυτονόητο στις εκάστοτε εξετάσεις, προαγωγικές, απολυτήριες, πανελλήνιες, ακόμη και της Μαθηματικής Εταιρείας και γενικά σε θέματα διδακτικής ή διοικητικής φύσεως που προέκυπταν. «Θα συνεννοηθώ με τον Κώστα να δω τι θα πει κι ο Κώστας!» θυμάμαι τον σύζυγό μου να λέει συχνά.
– Η οικογένειά του, όπως άρμοζε στον άνθρωπό τους, τον τίμησε και στο κάλεσμά τους ανταποκρίθηκε πλήθος συναδέλφων και φίλων. Ήταν άνθρωπος των χαμηλών τόνων, του λιτού και περιεκτικού λόγου. Ως προϊστάμενος ήταν αφοσιωμένος στα καθήκοντά του περνώντας μηνύματα με το παράδειγμά του. Αξιοσέβαστος και όσον αφορά τις σχέσεις του με τους συναδέλφους.
– Ψηλός, ευθυτενής, με ωραίο παράστημα, μια «Ολύμπια» μορφή θα έλεγα, μ’ εκείνο το γοργό και σταθερό βήμα, σοβαρός, σου έδινε την εντύπωση ότι βιάζεται και δεν είχες περιθώρια να τον καθυστερήσεις, το πολύ-πολύ ένας τυπικός χαιρετισμός και συνέχιζε το δρόμο του. Η ματιά του διακριτική έως και αδιάφορη τον κατατάσσει σ’ έναν συγκεκριμένο τύπο ανδρός.
– Περιστοιχισμένη απ’ τα παιδιά και τα εγγόνια της θαύμαζες το μεγαλείο της Ελληνικής οικογένειας, μιας οικογένειας που αξιώθηκαν να δημιουργήσουν δύο εκπαιδευτικοί, ο Κώστας και η Σοφία Αβραμίδου.
– Τα κεράσματα μάς τα πρόσφεραν οι δύο νύφες της οικογένειας, δυο λυγερές σιλουέτες με ιδιαίτερη ευχαρίστηση προς τους προσκεκλημένους. Πρόκειται για τις συζύγους των δύο αγοριών, του Κυριάκου Αβραμίδη, χειρουργού Ορθοπεδικού στο Νοσοκομείο του Βόλου και του Ηλία Αβραμίδη, καθηγητή Ειδικής Αγωγής.
– Μέρα Μαγιού! Την καλή τούτη ώρα της Φύσης, με τις μυρωδιές και τις μοσχοβολιές του Μάη, συναντηθήκαμε για το «καλό κατευόδιο» στο συνάδελφό μας Κωνσταντίνο. Για να μεταφέρω την ατμόσφαιρα, διαισθανόσουν – χωρίς υπερβολή! – τη… συνύπαρξη ζώντων και τεθνεώτων συναδέλφων σ’ ένα κλίμα ευφορίας λες και ήταν Ανάσταση! Προσωπικά ίσως θα συνηγορούσα και για κάποια μουσική επένδυση μέσα σε τούτη την πανδαισία του Μάη και συγκεκριμένα την «ΑΝΟΙΞΗ» του Antonio Vivaldi προς αγαλλίασιν ψυχής όλων των κεκοιμημένων συναδέλφων μας (καθ’ ύλην αρμόδιος ο κ. Παπαποστόλου – ας μας επιτρέψει!).
– Παρά την προτροπή των φίλων Δημήτρη και Βάσως Ματσούκα να με πάνε στο σπίτι με το αυτοκίνητο, προτίμησα να περπατήσω στο χώρο της παραλίας τερματίζοντας στην καφετέρια «ΚΥΚΝΟΣ», στο λιμάνι, εκεί που δένουν τα οχηματαγωγά για έναν δεύτερο καφέ ατενίζοντας τον Παγασητικό (έναν Παγασητικό που απειλείται όπως και η ζωή μας, αλλά δεν είναι του παρόντος).