Έφυγαν από τον Βόλο για τη Ζυρίχη με όνειρα για το μέλλον, για να εργαστούν και να προσφέρουν καλύτερες ευκαιρίες στην οικογένειά τους. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, επέστρεψαν και τα όνειρά τους είναι μεγαλύτερα και πιο δημιουργικά. Η Ελένη Ματθαίου και ο Αχιλλέας Κωνσταντινίδης πήραν την απόφαση να επιστρέψουν, να προσπαθήσουν στη χώρα τους, πάντα με προτεραιότητα τη μικρή τους κόρη.
Έφυγαν από τον Βόλο τον Ιούνιο του 2016 για τη Ζυρίχη της Ελβετίας. Το νεαρό ζευγάρι, μαζί με την τετράχρονη τότε κόρη τους, βρέθηκε στο εξωτερικό, όταν έκλεισε η εταιρεία που διατηρούσε ο κ. Κωνσταντινίδης. Στη Ζυρίχη ζούσε ο αδελφός της κ. Ματθαίου μαζί με την οικογένειά του. «Μας ήρθε μία πρόταση για δουλειά για τον άντρα μου και αποφασίσαμε να πάμε και για εμπειρία ζωής. Θέλαμε να δούμε τις συνθήκες ζωής και αν είναι καλύτερες», δήλωσε η ίδια. Τα πρώτα χρόνια διαμονής τους στη Ζυρίχη αφοσιώθηκε στην ανατροφή της κόρης της. Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισαν εκεί, ήταν η γλώσσα, καθώς τα αγγλικά που γνώριζαν και τα γερμανικά που έμαθαν, δεν επαρκούσαν. «Για να βρεις μια καλή δουλειά στον τομέα σου, πρέπει να μιλάς ελβετικά ή πολύ καλά γερμανικά. Εγώ συνεννοούμουν με τα αγγλικά και έπρεπε να είμαι στο πλευρό της κόρης μου, καθώς ήταν πολύ μικρή και δεν ήξερε τη γλώσσα. Για να βρω εγώ δουλειά, έπρεπε να πληρώνω για τη φύλαξη της μικρής, όσο έναν μισθό».
Η κ. Ελένη εξομολογείται πως η εύρεση εργασίας δεν είναι εύκολη υπόθεση, ενώ αν παίρνεις τον βασικό μισθό, είναι σαν να ζεις στην Ελλάδα. «Ο βασικός μισθός είναι στα 3.700 ευρώ, αλλά το σπίτι μπορεί να κοστίσει από 1.600 έως 2.500, ενώ είναι υποχρεωτική η ιδιωτική αυτασφάλιση, η οποία για τη δική μας τριμελή οικογένεια έφτανε τα 1.000 ευρώ. Το κόστος ζωής είναι υπέρογκο», δήλωσε. Η οικογένεια ήταν πολύ ικανοποιημένη από τη δημόσια εκπαίδευση, καθώς υπήρχαν πολλές παροχές. Όπως ανέφερε η κ. Ματθαίου, η εκπαίδευση στη Ζυρίχη εστιάζει κυρίως στα πρακτικά επαγγέλματα, παρά στους επιστήμονες. Ο Αχιλλέας Κωνσταντινίδης δεν μπόρεσε να βρει εργασία στην ειδικότητά του ως μηχανικός αυτοκινήτων, λόγω της γλώσσας, αλλά εργάστηκε στην εστίαση. «Φύγαμε από την Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης, όταν έκλεισε η εταιρεία που διατηρούσε ο σύζυγός μου. Ακούσαμε για τους μισθούς στην Ελβετία και θέλαμε να το δούμε από κοντά. Πιστεύαμε ότι στην πορεία θα υπήρχε μια ανέλιξη. Όταν πήγαμε εκεί, ό,τι μας είχαν πει, το βρήκαμε: Ένας μισθός κατευθείαν, βρήκαμε όμως δύσκολα σπίτι. Θέλαμε να βρούμε σπίτι κοντά στον αδερφό μου και τελικά βρήκαμε ένα σπίτι 40 λεπτά από τη δουλειά του άντρα μου. Ο σύζυγος έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι και λόγω της μετάβασής του στη δουλειά. Έμεινα με ένα παιδί και δεν είχα κάποιον κοντά. Στην πορεία είδαμε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, σε μια ηλικία που να μπορεί η κόρη μας, να προσαρμοστεί πάλι».
Ο κορωνοϊός
Πέρασαν τέσσερα χρόνια στη Ζυρίχη και μετά ήρθε ο κορωνοϊός. Ο κ. Κωνσταντινίδης πήρε το 80% του μισθού του, καθώς στα καταστήματα εστίασης δεν υπήρχε κόσμος. «Συνέχισε να πηγαίνει στη δουλειά, τα σχολεία δεν έκλειναν και εμάς μας έπιασε πανικός. Ήδη τα οικονομικά μας ήταν δύσκολα και με τον κορωνοϊό είπαμε «φτάνει». Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Στην Ελβετία δεν ζεις. Είναι μια βιομηχανική χώρα, που ζεις για να δουλεύεις. Ήταν η χώρα που μου έδειξε ότι πραγματικά τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία», πρόσθεσε η κ. Ματθαίου. Όπως ανέφερε, μαζί με τον σύζυγό της το τελευταίο διάστημα έστελναν βιογραφικά για θέσεις εργασίας στην Ελλάδα. Κατάφεραν να επιστρέψουν μετά από πολλή ταλαιπωρία και αναμονή στις 25 Απριλίου. Τα κρούσματα στην Ελβετία αυξάνονταν καθημερινά και σταμάτησαν οι πτήσεις προς την Ελλάδα. Τελικά μία ημέρα τους ειδοποίησαν, ότι θα γίνει η τελευταία πτήση για την πατρίδα. «Όταν ήρθαμε πίσω, ήταν όλα υπέροχα. Τα ξενοδοχεία που μας μετέφεραν, το πώς μας βόλεψαν. Τότε είπα ότι γύρισα σπίτι μου». Σήμερα, δηλώνουν ότι κατά την επιστροφή τους στην Ελλάδα, είδαν πως πολλά έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. «Μετά από τέσσερα χρόνια βλέπω ότι η Ελλάδα άλλαξε. Πάντως ο κυριότερος λόγος, τόσο για να φύγουμε από την Ελλάδα, όσο και για να επιστρέψουμε ήταν το παιδί». Ο κ. Κωνσταντινίδης κρατάει τα θετικά στοιχεία της Ζυρίχης και δεν μετανιώνει για την επιστροφή του στην Ελλάδα. «Είναι μια όμορφη χώρα, που μας αγκάλιασε. Τον πρώτο και τον δεύτερο χρόνο με τη δουλειά και το σπίτι είμασταν στην προσαρμογή. Από τον τρίτο χρόνο μας έλειπαν όλα στην Ελλάδα. Μου έλειπε πολύ ο ήλιος και η θάλασσα». Ο ίδιος ανέφερε πως όνειρο των Ελβετών είναι να έρθουν στην Ελλάδα. «Όλο τον χρόνο μαζεύαμε χρήματα, για να έρθουμε το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Αυτό κάνουν όλοι οι Έλληνες στη Ζυρίχη», πρόσθεσε η κ. Ματθαίου. Με την επιστροφή στην πατρίδα η οικογένεια παρέμεινε για δύο εβδομάδες σε καραντίνα. Μετά από λίγες ημέρες ο κ. Κωνσταντινίδης βρήκε δουλειά και η οικογένεια έχει προσαρμοστεί πάλι στην καθημερινότητά της. Είναι αισιόδοξη για το μέλλον και χαρούμενη για την επιστροφή.