Για περισσότερες από πέντε δεκαετίες, το μουσικό φαινόμενο Sir Έλτον Τζον (Elton John) από το Middlesex ξεσήκωνε τις κερκίδες με την ισχυρή, μαγνητική του παρουσία και τα ξεχωριστά τραγούδια του. Ο 76χρονος Βρετανός πιανίστας ολοκλήρωσε την καριέρα του δίνοντας την τελευταία, όπως όλα δείχνουν, συναυλία της καριέρας του το Σάββατο 8 Ιουλίου στην Στοκχόλμη. Ερμήνευσε 23 από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, ενώ για το τέλος κράτησε τα Cold Heart, Your Song και Goodbye Yellow Brick Road.
Την άνοιξη του 1980, ο Elton John κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ που σχεδόν κανείς δεν αναφέρει στην ατελείωτη δισκογραφία του, επειδή δεν περιείχε καμία από τις αδιαμφισβήτητες επιτυχίες του. Είχε τον τίτλο 21 At 33 και το γεγονός ότι πολλοί αδυνατούσαν να αποκρυπτογραφήσουν το περίεργο αριθμητικό ιερογλυφικό της βάφτισής του συνέβαλε στην έλλειψη αναγνώρισής του. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο: ο δημιουργός του είχε μόλις κλείσει τα 33, την ηλικία του Χριστού, και τα εννέα αυτά τραγούδια αντιπροσώπευαν το εικοστό πρώτο άλμπουμ της καριέρας του. Ήταν, εν τέλει, ένας τρόπος επίδειξης.
Εκείνο το LP δεν θα μείνει ποτέ στην ιστορία, αλλά ο Elton John σίγουρα θα μείνει, αναφέρει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα της El Pais. Κυρίως, για την εξαιρετικά παραγωγική και εμπνευσμένη φύση της δουλειάς του κατά τη διάρκεια της δεκαετίας των 70s, και για τα σπουδαία του άλμπουμ, που προηγήθηκαν του 21 At 33. Επειδή ο άνθρωπος που αποχαιρέτησε αυτό το Σάββατο στη Στοκχόλμη σχεδόν έξι δεκαετίες ζωντανής μουσικής αφήνει πίσω του ένα πολύ πιο διαχρονικό έργο απ’ ό,τι θα αναγνωρίσουν ποτέ οι υβριστές του, για τους οποίους υπήρξε μόνο ένας ιδιόρρυθμος πιανίστας ή ο φίλος της πριγκίπισσας Lady Di (Diana).
Στο στάδιο Tele2 Arena της σουηδικής πρωτεύουσας, ο Έλτον Τζον εμφανίστηκε με ένα από τα συνηθισμένα πολύχρωμα σακάκια του στην έναρξη της τελευταίας του συναυλίας, με την οποία κλείνει την περιοδεία Farewell Yellow Brick Road. Χιλιάδες θαυμαστές του δημιουργού ύμνων όπως το «Candle in the Wind» συγκεντρώθηκαν κάτω από τον καυτό ήλιο προτού παρακολουθήσουν τον αποχαιρετισμό του ειδώλου τους, μετέδωσε το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Η μουσική κληρονομιά του δημιουργού του «Rocket Man» είναι τόσο καταλυτική -τουλάχιστον στα εννέα άλμπουμ από το Elton John (1970) μέχρι το Rock of the Westies (1975)- ώστε να τον τοποθετεί στα δεξιά του μεγαλύτερου ποπ «φαινομένου» όλων των εποχών: του διδύμου Lennon/McCartney. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Lennon, ο οποίος οδηγήθηκε σε αδιέξοδο στη σόλο καριέρα του, στράφηκε στον Elton John ως αναβιωτή για το «Whatever Gets You Through The Night» (1974), το οποίο θα γινόταν το πρώτο του σόλο νούμερο ένα. Ο Lennon τον ευχαρίστησε γι’ αυτή την κίνηση, εισβάλλοντας ως guest star στην περίφημη συναυλία του Elton στο Madison Square Garden τον Νοέμβριο του 1974, ένα από τα αδιαμφισβήτητα ορόσημα του ανθρώπου που, εκτός απροόπτου, μόλις αποχαιρέτησε τη σκηνή για πάντα.
Ο Elton John δεν είχε εύκολο ξεκίνημα ή άμεση επιτυχία. Επιπλέον, το επίσημο ντεμπούτο του, Empty Sky (1969), ήταν άνευρο και συνήθως κατέχει περίοπτη θέση στην κατάταξη των διάσημων καλλιτεχνών με ντεμπούτο πολύ κοντά στο φιάσκο. Το περίεργο είναι ότι δεν ήταν καν το πρώτο του άλμπουμ: το 1968 είχε ήδη παραδώσει ένα LP 12 τραγουδιών, το Regimental Sgt. Zippo, αλλά οι εννοιολογικές ομοιότητες με το Sgt. Pepper’s των Beatles ήταν τόσο κραυγαλέες που η δισκογραφική του εταιρεία επέλεξε να το βάλει στο συρτάρι. Ο Τζον δεν τόλμησε να το αφήσει να δει το φως της δημοσιότητας μέχρι τον Ιούνιο του 2021, 53 χρόνια αργότερα.
Μετά το ναυάγιο του Empty Sky, ο Elton και ο τότε στιχουργός του, Bernie Taupin, τα κατάφεραν με το πανέμορφο «Your Song» για το δεύτερο LP, το ομώνυμο Elton John (1970), και από τότε η καριέρα του απογειώθηκε όσο και αυτή του Rocket Man. Η καλύτερη μουσική εκείνης της δεκαετίας θα ήταν ελλιπής χωρίς τίτλους όπως το «Daniel, Tiny Dancer, Bennie & The Jets», «Goodbye Yellow Brick Road» ή, αργότερα, «Don’t Go Breaking My Heart» ή «Someone Saved My Life Tonight». Η συνεργασία με τον Taupin παρέμεινε ανέπαφη για περισσότερο από μισό αιώνα, αν εξαιρέσει κανείς ένα σύντομο διαζύγιο στα τέλη της δεκαετίας του ’70, και συνέχισε να παράγει σπουδαία τραγούδια μέχρι μερικά λιγότερο εμβληματικά άλμπουμ, το Too Low For Zero (1983) και το Breaking Hearts (1984).
Ο διάσημος μουσικός έπιασε πάτο με το κακό Leather Jackets (1986), το οποίο δημιουργήθηκε εν μέσω αλόγιστων ποσοτήτων αλκοόλ και κοκαΐνης και για το οποίο ο ίδιος ο δημιουργός του έχει παραδεχτεί ότι «δεν θυμάται σχεδόν τίποτα» από τη διαδικασία ηχογράφησης. Αλλά μόλις τρία χρόνια αργότερα θα ερχόταν η εμπορική ανάσταση του με το single «Sacrifice», παράδειγμα εκείνου του Elton που προκάλεσε τόσες συμπάθειες αλλά και αντιπάθειες. Πρόκειται για μια δυαδικότητα που βίωσε ο τραγουδοποιός Litus από τη Βαρκελώνη, σήμερα μεγάλος θαυμαστής του Βρετανού συνθέτη και τότε πολύ πιο απρόθυμος να παραδεχτεί την αξία του.
Ο Έλτον Τζον αποτέλεσε, από τα πρώτα κιόλας βήματά του, θέμα για βιογραφικές ταινίες: το όχι και τόσο αυτάρεσκο Rocketman (Dexter Fletcher, 2019) ήταν θέμα χρόνου. Έχει γνωρίσει όλες τις ακρότητες και έχει ενσαρκώσει τις μεγαλύτερες υπερβολές, έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο LGTBI icon και έχει κάνει αρκετά καλλιτεχνικά λάθη για να μην τον μυθοποιήσουμε. Αλλά η μουσική κληρονομιά, ιδωμένη στην καθολικότητά της, τον τοποθετεί ανάμεσα στους 10 μεγαλύτερους εν ζωή ποπ συνθέτες. «Και επίσης η ανθρώπινη διάστασή του», προσθέτει ο Litus (μουσικοσυνθέτης από τη Βαρκελώνη) στην El Pais. «Νομίζω ότι είναι πολύτιμο το ότι βοήθησε ανθρώπους όπως ο Ρόμπι Γουίλιαμς να ξεφύγουν από τους εθισμούς και ότι προσπάθησε μέχρι την τελευταία στιγμή με τον Τζορτζ Μάικλ. Υπήρξε καλός φίλος και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ ωραίο».
«Είχα την πιο υπέροχη καριέρα – Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ»
Σε μια καριέρα που καλύπτει περισσότερα από 50 χρόνια, ο σερ Έλτον Τζον έδωσε περισσότερες από 4.000 παραστάσεις σε περισσότερες από 80 χώρες. Ο πέντε φορές βραβευμένος με Grammy είχε αναμφίβολα ένα αξιοσημείωτο ταξίδι και επιβεβαίωσε ότι «δεν θα κάνει ποτέ ξανά περιοδεία», αλλά αποκάλυψε ότι μπορεί να κάνει κάτι «μοναδικό» κάποια στιγμή στο μέλλον αν και είπε ότι κάτι τέτοιο απέχει ακόμα «μίλια μακριά». Άνοιξε με την επιτυχία του Bennie And The Jets, η οποία ακούστηκε για πρώτη φορά στο άλμπουμ Goodbye Yellow Brick Road το 1973.
Ο τραγουδιστής Κρις Μάρτιν του βρετανικού συγκροτήματος Coldplay εμφανίστηκε στην οθόνη ζωντανά από τη συναυλία τους στο Γκέτεμποργκ για να χαιρετήσει τον σπουδαίο τραγουδοποιό και να τον ευχαριστήσει για το έργο του.
O Έλτον Τζον αφιέρωσε το Border Song στην αείμνηστη Aretha Franklin και την «κληρονομιά της βασίλισσας της σόουλ», λέγοντας στο κοινό ότι «δεν μπορούσε να πιστέψει την τύχη του» όταν εκείνη διασκεύασε το τραγούδι το 1972. Ακολούθησαν η μία επιτυχία μετά την άλλη: Tiny Dancer, Have Mercy On The Criminal και το κλασικό Rocket Man.
Κατά τη διάρκεια μιας μοναδικής απόδοσης του Saturday Night’s Alright For Fighting, από τον «ουρανό» έπεσε χρυσό κομφετί και βροχή ενώ καθώς έκανε την τελευταία του υπόκλιση ο Έλτον Τζον, ακούγονταν φωνές που ζητούσαν από τον βετεράνο μουσικό να συνεχίσει. Και ο Έλτον Τζον δεν τους απογοήτευσε. Επέστρεψε στη σκηνή ύστερα από μια ενδυματολογική αλλαγή για τα τελευταία του τραγούδια. Μετά από μια φορτισμένη συναισθηματικά απόδοση του Your Song και πριν από το τελευταίο του κομμάτι Goodbye Yellow Brick Road, αναλογίστηκε από τη σκηνή την καριέρα του.
«Όταν ξεκίνησα την τελευταία μου περιοδεία το 2018, δεν μπορούσα να φανταστώ ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα τα σκαμπανεβάσματα που θα συνέβαιναν σε αυτό το tour -και σε ολόκληρο τον κόσμο- στην πενταετία που θα ακολουθούσε», είπε στο κοινό. «Και οι φαν μου ήταν εκεί, σε κάθε βήμα αυτής της διαδρομής. Έμειναν μαζί μου, με στήριξαν, έκαναν υπομονή και έρχονταν σε κάθε τελευταία συναυλία. Σήμερα ήταν μαγικά. Προσπαθώ να το διαχειριστώ, δεν μπορώ να περιγράψω πόσο θα μου λείψουν οι φαν και πόσο ταπεινός αισθάνομαι απέναντι σε όλη αυτή τη στήριξη -θα μείνει μαζί μου για πάντα», πρόσθεσε ο Έλτον Τζον.
Πηγή:ethnos