Μου μίλησαν δυο κολλητοί
και ούτε λίγο ούτε πολύ
ίσως και σαν αστείο,
μου ‘παν να γράψω και να πω
στίχους με θέμα, αν μπορώ,
«Ελλάς το λησταρχείο».
Σ’ απάντηση λοιπόν αυτών
λέω πως προ πολλών ετών
η χώρα ελευθερώθη,
μα ειν’ αλήθεια δυστυχώς
πως ότι ζήταγε ο λαός
έχουνε μείνει πόθοι.
Διώξανε τον κατακτητή
μα η χώρα ήτανε μικρή
κι ήθελε να ‘χει πλάτες,
έτσι δεν έμεινε λεπτό,
θα συμφωνείτε με αυτό
χωρίς να χει προστάτες.
Ξέρετε σ’ όσους η Τουρκιά
εκληροδότησε χαρτιά
γίνανε τσιφλικάδες
κι όσοι είχανε αγωνιστεί
δεν πήραν γη ούτε σπιθαμή
μείνανε φουκαράδες.
Αποτινάξαν τον ζυγό
μα πάλι είχαν αφεντικό
και έμειναν κολίγοι,
διώξαν τον Τούρκο τον Πασά
μα είδαν ότι τον παρά
τον μοιραστήκαν λίγοι.
Περάσαν χρόνια και καιροί
κι έφτασε τώρα η στιγμή
πάλι να σκλαβωθούμε,
στο σήμερα όπως και χτες
μνημόνια διαταγές,
μ’ αυτά θα πορευτούμε.
Οι τράπεζες είναι βραχνάς
αυτές κι απέξω αν περνάς
νόμιμα θα σε «κλέψουν»,
σου δίνουν πρώτα δανεικά
και δεν διστάζουνε μετά
για να σε καταστρέψουν.
Είναι σε όλους πια γνωστό
αυτό το κράτος το μικρό
τραβά μεγάλο ζόρι.
Έγινε χώρα συμφοράς
το λησταρχείον η Ελλάς
φόροι και πάλι φόροι.
Σήμερα κι άλλο μπουγιουρντί
ΕΝΦΙΑ έχει βαπτιστεί,
όμως καθένας ξέρει,
ότι το βάλαν με σκοπό
να χάσουμε με τον καιρό
τα σπίτια… από χέρι.
Κι όμως, σημεία των καιρών,
από Αλέξη, Συμεών
κι από την Κατερίνα,
προσμένουν κάποιοι αφελείς
πως θα γλιτώσει η Πατρίς
την φτώχεια και την πείνα.