ΤΗΣ ΡΙΤΑΣ ΖΩΒΟΪΛΗ,
εκπαιδευτικού μουσικού,
MA Διδακτική της Μουσικής, MEd Ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, ΜΑ Μουσικοθεραπεία, Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αγριάς
«Συμπερίληψη», «αποδοχή της διαφορετικότητας», «όλοι διαφορετικοί – όλοι ίσοι», «χτίζουμε γέφυρες και γκρεμίζουμε τοίχους», «αποδοχή και σεβασμός» και κάποιες ακόμη φράσεις είναι λίγο έως πολύ γνωστές και σχεδόν «δημοφιλείς» στον περισσότερο κόσμο. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι περισσότερες από αυτές σηκώνουν στις πλάτες τους την ανάγκη να προβάλλουμε την πρόοδο που έχουμε κάνει ως κοινωνία σχετικά με όσα μας ήταν λιγότερο οικεία τα προηγούμενα χρόνια (αναπηρία, ειδική εκπαίδευση, ευάλωτες κοινωνικές ομάδες κ.τ.λ.). Αφήνοντας λίγο στην άκρη το βάρος που έχουμε ρίξει στην πλάτη αυτών των λέξεων, κοιτώντας πίσω από την εικόνα, τι μορφή θα δούμε να έχουν μέσα στο ειδικό σχολείο, αλλά και έξω από αυτό; Πού βρίσκεται η ουσία τους στην πράξη; Δεν χρειάζεται να εργάζεται κάποιος στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο μας για να συναντήσει όλα τα παραπάνω και να δει πώς παίρνουν μορφή. Πιστεύοντας βαθιά ότι η αναπηρία είναι μια κατάσταση και όχι ένα πρόβλημα, είναι το σχολείο μας ένας κύκλος. Όλα ρέουν, καθώς κάθε τι που τελειώνει δίνει το χέρι του σε κάτι που αρχίζει, σε μια αέναη διαδρομή εντός και εκτός της τάξης. Κυρίως, όμως, εκτός της τάξης, γιατί στην ειδική αγωγή το μάθημα είναι έξω από το σχολείο. Είναι στο μόνιμο εβδομαδιαίο πρόγραμμα θεραπειών (θεραπευτική ιππασία, θεραπευτική κολύμβηση) που προσφέρει σε κάθε παιδί μας εκείνη τη γλυκιά προσμονή το πρωί «σήμερα πάμε κολύμπι κυρία, έχω και καινούριο μαγιώ», είναι σε εκείνες τις Τρίτες μας που μοσχοβολάνε οι δημιουργίες που φτιάχνουνε οι μικροί μάγειρες και ζαχαροπλάστες σε συνεργασία με φορείς μαγειρικής ή μαζί μας βασισμένοι σε μια συνταγή που «θυμίζει της γιαγιάς, κυρία», είναι στις μικρές ολιγόωρες επισκέψεις μας στους πολιτιστικούς φορείς της πόλης μας που μας υποδέχονται με μεγάλη αγκαλιά όταν «ήρθαμε στο θέατρο, ουάου» και μας αποχαιρετούν με χαμόγελο όταν ακούνε «πω πω τι μεγάλο είναι αυτό το βιολί και κάνει φασαρία», είναι στις συναντήσεις μας με άλλα σχολεία και στις κοινές δράσεις μας που γεννούν αβίαστα τα «σήμερα βρήκα έναν καινούριο φίλο στο σχολείο που παίξαμε μαζί στην αυλή» και «πότε θα ξανά έρθουμε σε αυτά τα παιδάκια, κύριε;». Δεν είναι πουθενά αλλού παρά στην επαφή με φύση, τη ζωή και την ύλη όταν «φυτεύουμε με τα χεράκια μας στο χώμα», όταν γεμίζουμε με χρώματα τα ρούχα μας δημιουργώντας πίνακες, όταν επίσημοι ιατρικοί φορείς μας δείχνουν πώς να προσέχουμε το σώμα μας, αλλά και όταν συνδεόμαστε με τα συναισθήματά μας όσο τραγουδάμε και ανυπομονούμε «να χορέψουμε ξανά όλοι μαζί, κυρία».
Και πώς να μην μαθαίνουμε με χαμόγελο όταν περπατάμε με χαρά στη λαϊκή, και ψωνίζουμε από τον κύριο Γιώργο ακούγοντάς τον με ενθουσιασμό να λέει «τα ρέστα σου από τα αχλάδια μικρέ Β……», και θα γυρίσουμε στο σπίτι να πούμε στην μαμά ότι ψωνίσαμε στη λαϊκή και μετά κάναμε βόλτα στην παραλία; Και κάπως έτσι, ο «κύκλος» του σχολείου μας συναντά και γνωρίζει τον «κύκλο» της κοινωνίας. Χωρίς καμία επιδίωξη να βρεθεί ο ένας κύκλος μέσα στον άλλο, χωρίς να χρειάζεται να γίνουν ομόκεντροι ή να αλλάξουν ακτίνα και διάμετρο. Άλλωστε τα παιδιά μας έχουν δικό τους χρωματιστό, όμορφο κόσμο που θέλουμε να γνωρίσουμε ατόφιο, χωρίς να τον στριμώξουμε στον μονόχρωμο δικό μας. Με όλα αυτά τα διαφορετικά κομμάτια διδασκαλίας, διαπαιδαγώγησης, επικοινωνίας και εξωστρέφειας το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο και η κοινωνία, οι δύο αυτοί κύκλοι πλησιάζουν, βρίσκουν και βρίσκονται στα πολλά κοινά σημεία τους, έρχονται κοντά, ακουμπάνε και αποκτούνε δύο κοινές εφαπτομένες. Ανοιχτό μυαλό και γενναιοδωρία ψυχής. Δύο εφαπτομένες που γεννούν πολλά συναισθήματα, κάποια ερωτήματα προς την άλλη πλευρά, ίσως και δεσμεύσεις;