Της
Χριστίνας Μαρίας Πίκη,
ειδικής παιδαγωγού
στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αγριάς
Κάποιες φορές το χέρι πιάνει το μολύβι και παρακινεί το μυαλό να εκφράσει κάτι.. Σήμερα όμως, την ώρα που γράφεται αυτό εδώ το κείμενο, δεν είναι μια από εκείνες τις φορές. Αυτή τη φορά οι σκέψεις και τα συναισθήματα οφείλουν να ξεχυθούν για να επικοινωνήσουν κάτι σπουδαίο. Καθημερινό για εμάς, για ανθρώπους που συναναστρέφονται παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά αν κοντοσταθούμε λίγο να το συνειδητοποιήσουμε, μοναδικά συγκλονιστικό.
Πρόσφατα έφυγε από κοντά μας ένα παιδί σταθμός, ένα παιδί λαμπερό, με μια αδιαπραγμάτευτη θέληση για ζωή, που με την παρουσία του στο σχολείο μας παρέδιδε μαθήματα ζωής. Δεν θέλω να μιλήσω για το πόσο συγκλονισμένη είναι όλη η εκπαιδευτική κοινότητα στο Ειδικό Δημοτικό Άγριας, στο σχολείο που φοιτούσε ο Κωνσταντίνος τα τελευταία 6 χρόνια, ούτε ότι στα μάτια όλων όσων συναναστρέφονταν τον Κωνσταντίνο έχει εντυπωθεί μια βαθιά – δεν θα πω θλίψη – θα πω Αγάπη, εκείνη με το Άλφα κεφαλαίο που τα εμπεριέχει όλα μέσα της…
Η συμπεριφορά μας και η στάση μας απέναντι στη ζωή διαμορφώνει τον κόσμο γύρω μας. Η στάση του Κωνσταντίνου είχε πάντα ένα συγκλονιστικό θάρρος, έτοιμος να βουτήξει σε κάθε εμπειρία που είχε την ευκαιρία να ζήσει μέσα και έξω από τη σχολική αίθουσα. Μέσα από τα δικά μου μάτια, τα μάτια της δασκάλας του – αν και πολλές φορές με τη στάση του με έκανε να νιώθω εγώ η μαθήτριά του- θέλω να κοινωνήσω τη μαχητικότητά του, την ανιδιοτελή αγάπη που μας προσέφερε, το αστείρευτο χαμόγελο που μας μοίραζε και τον διαρκή αγώνα του για να μπορέσει να ζήσει κάθε στιγμή όπως του δινόταν! Παρότι καθηλωμένος σε καροτσάκι με σπαστική τετραπληγία, αγαπούσε να ζωγραφίζει με το ποδαράκι του, να τον κάνουν βόλτες οι φίλοι του στα διαλείμματα και να ξεκαρδίζεται στα γέλια, να είναι πειραχτήρι διψώντας για έκφραση και αλληλεπίδραση.
Το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αγριάς ήταν ο δικός μας τόπος, η γειτονιά μας. Ένας χώρος που μπορεί κάθε παιδί σαν τον Κωνσταντίνο να εκφραστεί χωρίς φόβο, να κάνει λάθη χωρίς επίκριση, να αγαπήσει χωρίς απόρριψη, να νιώσει μοναδικό μέσα στην ίδια την ιδιαιτερότητά του! Ως εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής, που πέρυσι είχα την τύχη μέσα στην τάξη μου να αλληλεπιδρά, να εκφράζεται, να μαθαίνει και να αγαπά με όλη του τη καρδιά ο Κωνσταντίνος, είμαι απλά ένας δέκτης καθημερινών στιγμών ευτυχίας, μέσα από μια σχολική ζωή, που διαμορφώνει εν τέλει τη ζωή – και τη δική μου, αλλά και των ίδιων των παιδιών. Μέσα σε τέτοιο πλαίσιο, ανθίζουν δυνατότητες, υφαίνονται καθημερινές στιγμές ευτυχίας, που αντηχούν, αναπτύσσονται, εξελίσσονται..
Πόσες φορές άκουσα από το στοματάκι του «εγώ, εγώ» εννοώντας «εγώ θέλω να το κάνω». Πόσες φορές του απαντούσα: «Δεν πειράζει Κωνσταντίνε μου, το κάνεις εσύ μέσα από εμένα. Δες με, θα ανέβω εγώ στην καρέκλα να κολλήσω στον τοίχο τη ζωγραφιά μας…» και ενώ εγώ ήμουν αυτή που έβαζα όρια στο τι η βιολογία μας μπορεί να κάνει, εκείνος ήταν αυτός που πάντα αδιαφορούσε για αυτά. Που αν του έλεγες πιάσε μου ένα αστέρι, θα στο έφερνε μπροστά στα μάτια σου, να φωτίσει όλο το σχολείο, να φωτίσει όλο τον κόσμο…
Το αστέρι που ήθελες να κατεβάσεις, έγινες τώρα εσύ..
Καλό Ταξίδι αστέρι μας!