Της
Βαρβάρας Τσακουρίδου,
ποιήτριας
Αναζήτησε την Αλήθεια Ταξιδιώτη / στην Ανατολή της καινούργιας μέρας / στην ψευδαίσθηση της φαινομενικής ακινησίας / μιας αθέατης εξουσίας… / αφήσου στην αρμονία της φύσης / στο τερέτισμα των πουλιών / στη γύμνια του φθινοπώρου / στα φύλλα που τρέχουν στην αγκαλιά σου, / με το φύσημα του ανέμου / εκλιπαρώντας για μια στερνή χειραψία / πριν γίνουν τροφή, στη ρίζα που τα έθρεψε. / Όλα φεύγουν και γυρνούν σιωπηλά, μυστικά… / αθόρυβα. / Υπακούν στην συνειδητότητα που / τα υπαγορεύει… / κι’ όταν το μικρό κυκλάμινο αποφασίσει / να φυτρώσει, πλάι με την ανεμώνα / θυμήσου πως η άνοιξη / διαδέχεται πάντοτε τον χειμώνα / Αναζήτησε διαρκώς την Αλήθεια / με το μάτι σου το ανόθευτο / μην κουράζεσαι να κοιτάζεις / και να θαυμάζεις… / αυτό είναι ζωή… / Τα όστρακα στην ακρογιαλιά / κι’ ας σιωπούν / γνωρίζουν αλήθειες πολλές να σου πουν… / Δες τα λυγερόκορμα κλαδιά / πως ζουν υπομονετικά την μοναξιά τους / χωρίς την υπεροψία της πράσινης φυλλωσιάς τους; / και ντύσε την ψυχή σου με όλες αυτές / τις αμόλυντες εικόνες / Και καθώς περπατάς, «στο πολύηχο δάσος» μοναχός / κάνε τις σκιές λάμψεις, γεννήματα από φως / ακόνισε το εσώτερό σου βλέμμα / συνάντησε το αθάνατό σου πνεύμα / Και έτσι, καθώς ο ήλιος, στον ουρανό μεσουρανεί / Ο νους ο μελιχρός, τη βαθύσκια στράτα λησμονεί.
Θάλασσα είναι η ζωή
Είναι η ζωή μια θάλασσα / που όλους μας ταξιδεύει / στων πόθων τα αφρογάλαζα νερά / την ομορφιά φυλά και σε μαγεύει / Κι’ αν στο απειρογάλαζο / κορμί της αφεθείς… / και ολέθριες τρικυμίες / αγκαλιάσεις και γευτείς… / μην πτοηθείς και μη δειλιάσεις / τη θέληση πάνω / απ’ τα κύματα να φτάσεις… / κράτα γερά / της πλεύσης το τιμόνι / ο καπετάνιος ο καλός / τα κύματα οργώνει… / Θεριά, αλμύρας ιαχές, / άναρθρες κραυγές αγριεμένες… / σα σμίγουν / με τις θαλασσοταραχές / γεννούν αήττητες, / ψυχές λευτερωμένες. / Κι’ όταν η θάλασσα, /πλουτίσει την ψυχή σου / με λάφυρα «βυθού» / και όνειρα παραδείσου / στο γαλαζόχρωμο φως της αφήσου /
και στα ολόλευκα / αφροκύματά της Αναστήσου. / Θάλασσα είναι η ζωή / μπόρες, φουρτούνες, νηνεμία, / μα ακόμη και στην θαλασσοταραχή / η ομορφιά της είναι μία… / βαθιά και σταθερή / εσθήτα αγάπης αναλλοίωτη φορεί / με κύματα και αφρούς / κογχύλια και λαλάρια / δονεί τους λογισμούς / ντύνει το ακροθαλάσσι / με μια Αλήθεια αρχέγονη / αναγεννά την πλάση. /
«Θάλασσα, κύμα, αφρός. / Η φύση του έρωτα / είναι να τελειώνει, / είναι σαν το μεγάλο κύμα / που όλο και κερδίζει όγκο, / δημιουργεί μια / οργασμική δίνη αφρού / και μετά σιγά, σιγά εξαφανίζεται πάλι / μέσα στη θάλασσα. / Ήταν όμορφο / αλλά τελείωσε. / Η αγάπη όμως, / μοιάζει με τη θάλασσα. / Είναι βαθιά, σταθερή, / αναλλοίωτη / και ενώνει τα πάντα. / Πόσα κύματα / πρέπει να ξεπεράσουμε; / Πόση πίκρα, απογοήτευση, / κατάθλιψη και συγκρούσεις / πρέπει να βιώσουμε, / προκειμένου να αρχίσουμε / να προτιμάμε / την ίδια τη θάλασσα; / Η θάλασσα είναι η αγάπη, / το κύμα ο έρωτας, / και αφρός, / στην κορυφή του, / το σεξ. / Ο αφρός ζει ελάχιστα, / το κύμα λίγο περισσότερο / και η θάλασσα είναι παντοτινή».