Toυ Διονύση Λεϊμονή
Τις τελευταίες μέρες ατενίζουμε με άλλο μάτι τη ζωή, ελπίζουμε και προχωρούμε προς μια κανονικότητα απολαμβάνοντας μικροχαρές που έχουμε στερηθεί πολλούς μήνες τώρα. Μια βόλτα χαλαρώνοντας τη μάσκα, ένας καφές με φίλους στην παραλία ή αλλού, μια ευκαιρία χαλάρωσης και επικοινωνίας, μια ζωή που πάει να μοιάσει της προ Covid εποχής μάς γαργαλάει τις αισθήσεις να τη γευτούμε ξανά με λιγότερο φόβο και ανασφάλεια.
Ο δρόμος όμως προς την κανονικότητα έχει κι «αγκάθια», δεν είναι εντελώς βατός ακόμα για αυτό απαιτείται προσοχή κι υπευθυνότητα. Κι η ευθύνη μας δεν είναι μόνο για τη… «Μεγαλειότητά μας», αλλά και για τους άλλους γύρω μας, αφού δεν ζούμε απομονωμένοι, αλλά ως μια κοινωνία και μάλιστα οργανωμένη με νόμους και κανόνες. Κάτω λοιπόν από αυτές τις συνθήκες και με γνώμονα πως η περισσή χαρά, ο εφησυχασμός και η πλάνη πως επιτέλους ελευθερωθήκαμε μπορεί να αποβούν μοιραία για τη συνέχειά μας θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή και την ασφάλειά μας. Ο κορωνοϊός είναι ακόμα εδώ. Κι αν δεν επιθυμούμε να εθελοτυφλούμε θα διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι πόσοι άνθρωποι νοσούν γύρω μας. Θα δούμε ότι καθημερινά ενημερωνόμαστε για το δελτίο θανόντων κι αυτά είναι δοδομένα που δεν μας επιτρέπουν να αδιαφορήσουμε τραβώντας μπροστά και γαία πυρί μιχθήτω.
Αν αναλογιστούμε μάλιστα πως η υποτυπώδης ακόμα ελευθερία κινήσεων και ζωής οφείλεται στους μόχθους των ειδικών, που υπερβάλλουν καθημερινά εαυτόν, αλλά και την ευσυνειδησία όσων συμμορφώνονται με τις υποδείξεις όσων ξέρουν κι όχι στις δικές μας ονειροφαντασιές κάθε εύκολα παρασυρμένου από ραδιοαρβυλική πληροφόρηση, έχουμε την κοινωνική και ηθική υποχρέωση να κάνουμε προσεκτικά βήματα, να μάθουμε να μην αντιδιαλεγόμαστε για λόγους εντυπωσιασμού, να αξιολογούμε τα πράγματα και την κατάσταση γύρω μας πάνω σε μια πραγματική βάση με την προοπτική να απαλλαγούμε σύντομα από έναν ιό που ήρθε για να μείνει καιρό σε μια κοινωνία που αρέσκεται να ζει παρακινδυνευμένα, αστόχαστα και εγωιστικά.
Ο ιός είναι εδώ, γιατί ακόμα ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης, γιατί ίσως ακόμα δεν έχει φτάσει πολύ κοντά μας, γιατί ίσως ακόμα δεν πρόσβαλλε εμάς. Αυτό δεν δικαιολογεί κανένα παραστράτημα, επιβάλλει ωριμότητα, σκέψη και πάνω από όλα ευθύνη και λογική ελαχιστοποιώντας – κατά το μέτρο πάντα του ανθρωπίνως δυνατού – τα χειρότερα. Τότε μόνο θα μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον πιο αισιόδοξα, να οριοθετούμε τη δράση μας, να προγραμματίζουμε τις κινήσεις μας και κυρίως να προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας ως μέλη μιας κοινωνίας πολιτισμένης, προοδευμένης και ικανής να αντιμετωπίσει ανάλογους σκόπελους, που θαρρώ δεν θα είναι από δω και πέρα οι μοναδικοί που θα συναντήσουμε από εδώ και πέρα στη ζωή μας, έτσι που την έχουμε ευτελίσει καταστρέφοντας το «ίδιο μας το σπίτι».
Μου έρχεται στον νου μια συγκλονιστική φράση ενός αρχηγού φυλής Ινδιάνων προς τον πρόεδρο της Αμερικής, όταν εκείνος του ζήτησε να του παραχωρήσει τη γη του. «Ο λευκός», του είπε, «μαγαρίζει το κρεβάτι του και κοιμάται μέσα στις μαγαρισιές του». Με δεδομένο το μαγάρισμα λοιπόν του κρεβατιού μας, ας προσπαθήσουμε να αντιμετωπίζουμε με περισσότερο νου και επίγνωση τα δεινά που έπονται από αυτό αισιοδοξώντας ότι πολύ σύντομα θα διαβούμε το μονοπάτι μας ξανά ως άνθρωποι που διαθέτουν όντως και νου και γνώση…