Φυλαγμένο για πάνω από μισό αιώνα στο συρτάρι του σπιτιού της, το παλιό τετράδιο Οικοκυρικών μίας Βολιώτισσας που αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Θηλέων στα τέλη της δεκαετίας του ’60, δίνει σήμερα την ευκαιρία στην κ. Κατερίνα Δημοπούλου να αναπολήσει τα μαθητικά χρόνια, αλλά και να νοσταλγήσει αυτό το ξεχωριστό μάθημα που μάθαινε στα νεαρά κορίτσια όσα έπρεπε να γνωρίζει μία νοικοκυρά.
Για πολλές δεκαετίες το μάθημα Οικοκυρικής παρείχε στις μαθήτριες, που φοιτούσαν στα σχολεία θηλέων, βασικές γνώσεις πάνω στη ραπτική, το κέντημα, το πλέξιμο ή και τη μαγειρική ακόμη. «Περιελάμβανε τη διδασκαλία της νοικοκυροσύνης, όπως την αντιλαμβανόταν εκείνη η γενιά, οι μανάδες μας, για το πώς έπρεπε να είναι μία νοικοκυρά. Εκείνα τα χρόνια η νοικοκυροσύνη είχε μεγάλη αξία», θα πει η κ. Δημοπούλου, για να συμπληρώσει: «Αν και στη σύγχρονη κοινωνία ο ρόλος της νοικοκυράς είναι απαξιωμένος κι έχει υποβαθμιστεί, κάτι που ακούμε συχνά από τις νεότερες γενιές, στη δική μου εποχή ήταν προσόν. Ένα βασικό κομμάτι της εκπαίδευσής μας αφορούσε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα χέρια μας, να εξοικειωθούμε με τη βελόνα και την κλωστή. Μάθαμε βελονιές που ήταν χρήσιμες σε καθημερινές ανάγκες κάθε οικογένειας. Για παράδειγμα, αν ήθελα να ράψω ένα στρίφωμα ή ένα κουμπί, ακόμη και να επιδιορθώσω ένα σκισμένο ρούχο. Όλα αυτά τα διδάχθηκα από μία γλυκύτατη καθηγήτρια που είχα στο μάθημα των Οικοκυρικών, την αείμνηστη Φιλίτσα Γιαννακάρου, που το έκανε ακόμη πιο ευχάριστο. Όλα τα κορίτσια περιμέναμε με λαχτάρα το μάθημα, που γινόταν μία ώρα την εβδομάδα και ανταποκρινόμασταν στα όσα μας μάθαινε η καθηγήτριά μας».
Στη συνέχεια ξεφυλλίζοντας τις κιτρινισμένες από το χρόνο σελίδες του τετραδίου της και βλέποντας τα παλιά εργόχειρά της, η κ. Δημοπούλου είπε : «Αυτό το τετράδιο είναι ένα από τα πολλά ενθύμια της σχολικής ζωής μου, γι’ αυτό και το φύλαξα με προσοχή όλα αυτά τα χρόνια. Το σχολείο ήταν ένα σπουδαίο κεφάλαιο της ζωής μου. Άλλα τα χρόνια εκείνα, ζούσαμε πιο περιορισμένα. Θυμάμαι πως όταν είχαμε απογευματινή βάρδια στο σχολείο, έρχονταν οι δικοί μας στο σχόλασμα και μας γύριζαν στο σπίτι, ώστε να μη μας φλερτάρουν τα αγόρια. Το σχολείο, αλλά και οι εξωσχολικές δραστηριότητες ήταν μία ευκαιρία για να ξεφεύγουμε από το σπίτι».
Στο πέρασμα του χρόνου η φυσιογνωμία του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας άλλαξε, με την κ. Δημοπούλου να σημειώνει: «Τα τελευταία χρόνια το περιεχόμενο των Οικοκυρικών άλλαξε. Καμία σχέση με όσα διδάχθηκα την εποχή που ήμουν μαθήτρια. Όσα μας έμαθαν τότε, αποτέλεσαν χρήσιμα εφόδια για τη μετέπειτα ζωή μας ως ενήλικες. Τώρα βέβαια η ζωή μας άλλαξε. Ζούμε στην εποχή του φτηνού και έτοιμου ενδύματος και πλέον δεν υπάρχει η ανάγκη να μπεις στη διαδικασία να μπαλώσεις ένα παλιό ρούχο. Αυτόματα υποβαθμίστηκε η νοικοκυροσύνη ως προσόν. Όμως, όταν ήμουν νέα κοπέλα, η μητέρα μου προσπάθησε να μου μάθει τα βασικά, όπως έπραξα κι εγώ στη συνέχεια στις δικές μου κόρες. Βέβαια για τα σημερινά κορίτσια παίζει ρόλο πόσο θέλουν να ασχοληθούν με αυτά τα πράγματα και να τα εξελίξουν χωρίς να απαξιώνουν τις δουλειές του νοικοκυριού».
