(Η Δικτατορία του 1967 στην Ελλάδα επιβλήθηκε με τη «δικαιολογία» της αντιμετώπισης ενός ανύπαρκτου κομουνιστικού κινδύνου)
Του
Νικόλαου Παπαπέτρου,
δικηγόρου –
υποψήφιου
δημάρχου Βόλου
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη μας. Το φάντασμα βέβαια του κομμουνισμού, όταν έγραψε ο Μαρξ το κομμουνιστικό μανιφέστο, δεν είχε αρχίσει καν ν’ απειλεί την Ευρώπη. Χρησιμοποιήθηκε αργότερα όμως, ως η απόλυτη αιτιολογία για την επιβολή αυταρχικών ανελεύθερων καθεστώτων. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα μάλιστα, όταν χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία επιβολής των δύο δικτατοριών (4ης Αυγούστου και 21ης Απριλίου) η κομμουνιστική απειλή ήταν ανύπαρκτη. Επί Μεταξά οι κομμουνιστές ήταν ακόμη ελάχιστοι, επί δε Παπαδοπούλου είχαν ήδη ηττηθεί ολοκληρωτικά και βρισκόταν στην Τασκένδη ή όπου γης (ανατολικής) ή στις φυλακές.
Πάντα λοιπόν χρειάζεται ένας εχθρός για να δικαιολογήσει την εκτροπή. Κι αν δεν είναι υπαρκτή, εφευρίσκεται. Όπως ακριβώς και στην πόλη μας. Μη υπάρχοντος, όμως, πραγματικού εχθρού, επινοήθηκε τέτοιος. Ποιος; Μα το παλαιό κατεστημένο, το σάπιο πολιτικό σύστημα, οι κλέφτες (γενικώς), οι πολιτικοί απατεώνες (γενικώς). Ποιοι ήταν όλοι αυτοί, που στερούνταν ονόματος, ταυτότητας, περιόδου χρονικού προσδιορισμού, πολιτικών απόψεων και επιλογών κ.ο.κ., παραμένει ακόμη άγνωστο. Άγνωστο για να δικαιολογεί, αλλά κυρίως για να συνεχίζεται η διατήρησή της.
Γιατί πράγματι οι εκτροπές μπορεί για λίγο να έχουν κάποια αποδοχή (ακόμη και θεσμική) ή δικαιολογητική βάση, αλλά η συνέχισή τους καμία. Ακόμη και αν φαινομενικά νομιμοποιούνται διά της λαϊκής αποδοχής. Οι αρχές εκλέγονται όχι για να κάνουν ό,τι θέλουν ανεξελέγκτως, αλλά αυτό που επιτάσσει η νομιμότητα και οι κανόνες λειτουργίας κάθε δημοκρατικού θεσμού (όπως της Αυτοδιοίκησης).
Μία τυχαία αναδρομή στην ιστορία υποδεικνύει αυτό ακριβώς. Η Ρωμαϊκή Δημοκρατία επέτρεπε, κατ’ εξαίρεση, την ανάθεση της εξουσίας σ’ ένα μόνο πρόσωπο (dictaturus), προκειμένου, χωρίς άμεσο έλεγχο της συγκλήτου, ν’ αντιμετωπίσει έκτακτες καταστάσεις. Αλλά για μόνον ένα έτος. Ο Ιούλιος Καίσαρας, στον οποίο δημοκρατικά από τη σύγκλητο είχε ανατεθεί αυτή η εξουσία, στη συνέχεια, μόνος του, επέλεξε τη διατήρηση αυτού του αξιώματος ισοβίως. Και κατέλυσε τη δημοκρατία, επικαλούμενος τη διαρκή έκτακτη ανάγκη.
Ο εχθρός λοιπόν όταν δεν υπάρχει φτιάχνεται. Και είναι αόρατος, φανταστικός. Ο αόρατος εχθρός δεν έχει λόγο ν’ αντισταθεί στην εναντίον του επιχειρηματολογία, γιατί, απλούστατα, είναι αόρατος. Και η κοινωνία ακούει λόγους, φανφάρες κατά ενός εχθρού υπάρχοντος μόνο στη φαντασία και τις πιστεύει… Γιατί έτσι ικανοποιεί και τη δική της ανάγκη να βρεθεί στην πλευρά του νικητή, μιας και ο ανύπαρκτος εχθρός πάντα χάνει….
Στο τέλος, βέβαια, χάνει πάντα η ίδια η κοινωνία, όταν πια με καθυστέρηση καταλαβαίνει ότι «ο πόνος της, η ψυχή της πήγαν στην άβυσσο για ένα αδειανό πουκάμισο».
Η πόλη μας κινδυνεύει να πλησιάσει μαχόμενη τα χρόνια της πολιορκίας της Τροίας, «κυνηγώντας» χίμαιρες και «διώκοντας» ένα αόρατο σάπιο πολιτικό κατεστημένο, που, κατά περίεργο τρόπο, επιβιώνει, ως αόρατος εχθρός, συνεχώς όλα αυτά τα έτη.
Όταν ο εχθρός βέβαια είναι ορατός, στο τέλος, κατά κάποιον κβαντικό τρόπο, γίνεται υπαρκτός και αρχίζει να μας νικάει πλέον. Όπως τα μικρόβια, τα βακτήρια, οι βάκιλοι, οι ιοί, που είναι αόρατοι, αλλά είναι εχθροί… Που σταδιακά αρρωσταίνουν το σώμα μας και το φθείρουν. Κάπως έτσι επέρχεται και η σήψη της κοινωνίας μας.
Στην πόλη μας δεν υπάρχουν εχθροί ούτε ορατοί ούτε αόρατοι. Υπάρχουν, όμως, δυνάμεις που την κρατούν στο σκότος και δεν την αφήνουν να βγει στο φως ν’ αναπτυχθεί. Λοιπόν,
«Ετοιμάσατε πλερέζας
βάλτε μαύρον ρουχισμόν
ήρθαν σκοτειναί δυνάμεις
και διακόψαν τον δεσμόν»
(Μποστ «Οι νεκροθάπται»)
Το αν θα βάλουμε μαύρον ρουχισμόν κι αν θα αφήσουμε αυτές τις σκοτεινές δυνάμεις να διαλύσουν τον κοινωνικόν δεσμόν είναι μόνο δική μας επιλογή και απόφαση.