Ο ιδιώτης που έχει στα χέρια του ένα από ανεκτίμητα «ασημικά» της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης του Βόλου, προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το διατηρητέο μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οπότε και το αγόρασε, αφού «έζησε» 50 χρόνια «πλιάτσικο» στους χώρους του.
Μια ξεθωριασμένη ταμπέλα στην πόρτα, θυμίζει πως μέσα από την επιβλητική διατηρητέα πρόσοψη, το εργοστάσιο κατασκεύαζε πλακάκια. Δεν υπήρχε παλιό βολιώτικο σπίτι που να μην έχουν περπατήσει οι ένοικοι στα δάπεδα του Μεφσούτ.
Η βαριά σιδερένια πόρτα ανοίγει για να διαπιστώσει κανείς ότι στο εσωτερικό του φρόντισαν να το αφήσουν «γυμνό», αλλά με προσεκτικότερες ματιές βλέπει κανείς μια ξεχασμένη κλειδαριά που οι επιστάτες άφηναν τα κλειδιά των μηχανών και των γραφείων. Στην είσοδο του παλιού εργοστασίου μια σκουριασμένη ταμπέλα δείχνει το γραφείο του διευθυντή και τρεις μικροί μαυροπίνακες έχουν ακόμη χαραγμένες τις υποχρεώσεις της ημέρας.
Ο χρόνος σταμάτησε εκεί, στις τελευταίες υποχρεώσεις… Κάποιοι «ξέχασαν» να ξηλώσουν όλα τα πλακάκια από το δάπεδο και υπάρχουν ακόμα ελάχιστα κομμάτια με την σφραγίδα «Μεφσούτ», αλλά στο εσωτερικό διακρίνει κανείς και ξεχασμένα κεραμίδια από το εργοστάσιο Τσαλαπάτα.
Στοιχείο μνήμης, τεκμήριο της ιστορίας, μέρος του αστικού πολιτισμικού τοπίου ο χώρος του Μεφσούτ με την εμφανή ξυλεία για οροφή που σε πολλά σημεία κατέρρευσε η ξηλώθηκε από εκείνους που «ασέλγησαν» στο χώρο.
Η κρίση εμπόδισε την λειτουργική τοποθέτησή του στον αστικό ιστό με τον ιδιώτη να προσπαθήσει να κρατήσει «όρθιο» το κτίριο, για να μπορέσει να αποκτήσει νέα χρήση.
Το διατηρητέο βιομηχανικό κτίριο της πλακοποιίας Μεφσούτ ξεκίνησε την παραγωγή πλακιδίων το 1909, σύμφωνα με ερευνητική μελέτη του πανεπιστημίου. Η καταγωγή της οικογένειας ήταν από τη Μάλτα. Το εργοστάσιο ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1904. Η παραγωγή περιλάμβανε ψηφίδες για κατασκευή μωσαϊκών και μαρμαροκονιάματα. Η ιδιοκτησία ΜΕΦΣΟΥΤ περιλάμβανε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο που περικλείουν οι οδοί Πολυμέρη, Δονδολίνων, Γαρέφη και Ιατρού Τζάνου. Το συγκρότημα ανεγέρθηκε σε δύο φάσεις με το πρώτο κτίριο να κατασκευάζεται μεταξύ 1920-1925 και η μεταγενέστερη γωνία μεταξύ 1935-1940. Διέθετε τριβείο, κόσκινο, σκυροθραυστήρα, διαλογέα, κόφτη, υδραντλία, λειαντικό, δονητή, πρέσα, αναβατόριο και ήταν το μοναδικό εργοστάσιο με αποροφητήρα σκόνης και ειδικά φίλτρα με σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος, η οποία εκείνη την εποχή για κανέναν δεν είχε σημασία. Σήμερα στο χώρο δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Στους επιμέρους χώρους των μηχανών που αναπτύσσονταν δεξιά και αριστερά της εισόδου έχουν ξηλώσει μέχρι και κομμάτια των τοίχων.
Το άνοιγμα της κεντρικής εισόδου οδηγεί στο εσωτερικό του χώρου . Ο επισκέπτης εισέρχεται σε ένα μικρό στεγασμένο τμήμα και στη συνέχεια ακάλυπτο που οδηγεί δεξιά και αριστερά στα πρώην στα γραφεία, στο χώρο παραγωγής αλλά και στον μεγάλο ακάλυπτο χώρο του εργοστασίου στο πίσω μέρος.
Το κτίριο που ανήκει σε ιδιώτη από το 2009 και η κεντρική του όψη επί της οδού Πολυμέρη και σε βάθος 5μ. έχει κριθεί διατηρητέα από το Υπ. Πολιτισμού, περιμένει την επανάχρηση του.
