Της
Βαρβάρας Τσακουρίδου
Στης φύσης τον χορό
Εδώ στης φύσης τον χορό/ μόνη μου χορεύω / ό,τι είναι ιερό / με ζέση το θωπεύω / μαζί με τα πουλιά / την άνοιξη προσμένω / όπου να’ ναι έρχεται / κι’ εγώ φτερά γυρεύω… / Για να πετώ ψηλά / στου ουρανού τη στράτα / και να γκρεμίζω τα άχαρα / τα τσιμεντένια κάστρα. / Να χτίζω όμορφες φωλιές / πλάι στα χελιδόνια / έξω απ’ της ειρκτής / τα απάνθρωπα μπαλκόνια. / Να κάνω φίλη τη χαρά / που μέσα μου αναμένει / κάθε που η άνοιξη / ξυπνά αναστημένη. Να αφουγκραστώ / εκείνο, που λέγεται ζωή / μαζί με των πουλιών / τον ήχο τον μελίρρυτο / τη ροδαλή αυγή. / Να βρω το κέντρο της χαράς / στο άνθισμα της μυγδαλιάς / την ηρεμία της ψυχής / στο κάρπισμα της ροδαυγής / στο άρωμα των λουλουδιών / στον κήπο των ιδανικών / όπου όλα είναι παρόν. Της σοφίας οι αρετές / γαλήνιες είναι ηδονές. / Να είμαι μία μέλισσα / που θα τρυγώ το μέλι / βασίλισσα να νιώθω / στης φύσης την κυψέλη / αρμονικά να βηματίζω / μες την αγάπη να ανθίζω. / Κι όταν το βράδυ θε να ’ρθεί / να γίνω ένα με τη γη / των αστεριών το βλέμμα / μαζί με το φεγγαρόφωτο / του αδήλωτου το νεύμα. / Μακριά απ’ τα «πεφτάστερα» / στις κρύες πολιτείες… / στης φύσης τους ουράνιους / τους αστρογαλαξίες. / Τον ύμνο τον εωθινό / με τα πουλιά να ψέλνω / κι ένα μέγα ευχαριστώ / στου σύμπαντος τον μελωδό / από καρδιάς να στέλνω… / Γιατί, τούτη η μαγεία, / είναι η ακατάλυτη / η του Θεού σοφία, / της αναγέννησης, / η μυστική πορεία.
Μαχητής
Μέσα από τις «μάχες», του Εγώ / κερδίζω τις εσωτερικές νίκες / Μέσα από τους «πολέμους» της ζωής / ανακαλύπτω την ειρήνη της ψυχής. / Είσαι ο πολεμιστής / και είμαι ο κατακτητής / δυο ψυχές μάχιμες… / δίχως πανοπλία… / μπροστά στη γύμνια της Αλήθειας / της άσβεστης Θεϊκής φλόγας / ταπεινωμένοι εραστές / μιας Θείας προέλευσης / αγγελιοφόροι της αθανασίας / στον Γολγοθά της Ανάστασης. Κυκλάμινο.
Αποκάλυψη
Ξεγύμνωσα το σώμα σου / απ’ τα πανωφόρια του… / τα συναισθηματικά, τα νοητικά
του μπλοκαρίσματα… / κι αντίκρυσα τον φόβο της γύμνιας σου / μιας ψυχής μόνης… / στην παροδικότητα του βίου, / που ζητούσε συντροφιά… / στα παραπετάσματα της άγνοιας… / Στην επικονίαση της δολερής εικόνας / στην εικονολατρεία / μιας σκιώδους μορφής / στην αβυσσαλέα νύχτα / του πάθους, στην τάση της αναζήτησης, / του άγνωστου βάθους / στον επαναπατρισμό της αγάπης… / στο φως που καταυγάζει, / του σκοταδιού τ’ αγιάζι…