Της Βασιλείας Γιασιράνη –Κυρίτση
Ξάφνιασμα ήταν το καινούριο βιβλίο της Γεωργίας ύστερα από δωδεκάχρονη σιωπηρή απουσία από τον χώρο. Ξάφνιασμα για όλους, όχι όμως και για μένα που ήξερα χρόνια τη Γεωργία…
Στις τηλεφωνικές μας επαφές τής έλεγα πάντα πως ήταν κρίμα όλος ο θησαυρός των εικόνων της να μείνει μόνο στα σκόρπια φύλλα της καρδιάς της.
Η Γεωργία ήταν χείμαρρος αισθημάτων, συναισθημάτων, ιδεών και λέξεων που σιγόβραζε, ήταν ποτάμι που κουφόβραζε, ξεχείλιζε σιωπηλά, αλλά κάπου σταματούσε και δεν έβγαζε την ορμή του.
Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, μια ζεστή παράκληση, ένα άγγιγμα ψυχής του αγαπημένου της και οι σκέψεις εκείνες οι αραδιασμένες σε φύλλα και τετράδια μπήκαν σε μια σειρά, βγήκαν στο φως και έγιναν το καινούριο της βιβλίο.
Με μια γραφή αυθόρμητη και άνετη, με χάρισμα ζωής ανάστησε μια γυναικεία μορφή, μια ηρωίδα, την Κική, που αντιμετώπισε δυσκολίες ζωής, χωρίς να ξεπέσει με μια σπάνια περηφάνια και δύναμη.
Η γυναικεία αυτή μορφή ήταν αληθινή και ήταν το πρότυπο της Γεωργίας που τη συνόδευε μέχρι τώρα στην έγγαμη ζωή της, που την κρατούσε γερά στις κακοτοπιές και στη βαθιά ανυπόστατη θλίψη του χαμού της κόρης της, Ντίντας. Μια ηρωίδα που έδωσε πνοή, αγάπη και νόημα στη συγγραφέα. Η καλή της μοίρα την κάλεσε στο σπίτι της και από την πρώτη στιγμή διά μαγείας, τα βλέμματα, οι σκέψεις συμφώνησαν, ταίριασαν, έγιναν οικεία και η Γεωργία ένιωσε πως ο κόσμος του σπιτιού της ενώθηκε απρόσμενα με τον άγνωστο κόσμο της γυναίκας αυτής. Αρχοντογυναίκα, με μια ξεχασμένη λάμψη στα μάτια, με συμπεριφορά «κυρίας» έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Σε μια εξομολόγηση ωρών διαφάνηκε μέρος του παρελθόντος, το πριν σχεδόν ασύνδετο με το τώρα που ένωσε τις δυο γυναίκες με εναλλασσόμενα συναισθήματα αγωνίας. Η δυστυχία στη ζωή διαδεχόταν την ευτυχία και αυτή πάλι την κακοτυχία. Η Κική, γυναίκα δυνατή, έπαιρνε γρήγορα αποφάσεις αποβλέποντας στο καλό των μελών της οικογένειάς της, μη υπολογίζοντας στη φθορά του εαυτού της, στο ξεβόλεμά της.
Γνώρισε, έζησε έστω και λίγο τον δυνατό έρωτα με έναν αξιωματικό καριέρας σε δύσκολες εποχές, έχασε γιο, νύφη, μα έμενε όρθια.
Προσπαθώντας να ξεφύγει από το παρελθόν έφευγε πότε στη Λαμία, στον Βόλο, πότε στην Αθήνα και προσπαθούσε να βάλει καινούργια θεμέλια στην ταραγμένη συναισθηματικά ζωή της. Κάθε φορά υπερέβαινε τον εαυτό της και ήλπιζε. Ήλπιζε σε μια ανατροπή ζωής, όχι στιγμής, ήλπιζε στη χαρά των γηρατειών της, που δεν ήλθε ποτέ, αφού κατέληξε στο Γηροκομείο του Βόλου και έσβησε σχεδόν μονάχη, προαισθανόμενη το τέλος της.
Η Γεωργία Καρακατσοπούλου-Χαϊδούλη με λόγο μεστό και κατανοητό, με ενότητες μικρές και ζεστές, με αφήγηση ελκυστική και δυνατή απευθύνθηκε στον αναγνώστη, τον έφερε κοντά της και τον έβαλε κοινωνό και μέτοχο των σκέψεων και των προβληματισμών της.
Τον μετέφερε στο παρελθόν της ηρωίδας με άνεση και στις ιδιαιτερότητες της μοίρας. Κάπου-κάπου το παρελθόν συμβίωνε με το παρόν, το προσέγγιζε και γινόταν εικόνες ζωής.
Έδωσε μέσα από την ηρωίδα της, αλήθειες και πρόβαλε μια δυνατή γυναίκα που την έλεγαν Κική. Τα κοινά τους σημεία πλησίαζαν στην αντοχή των χαρακτήρων τους και η μια για την άλλη υπήρξε «ιερό καταφύγιο».
Η Κική της, ζωντάνεψε χωριό της Λαμίας, της Κορίνθου, την προπολεμική Αθήνα πριν ο φόβος του πολέμου σκεπάσει την πόλη και τον παλιό Βόλο που ήταν ο πρόλογος και ο επίλογός της. Η ιστορία της στο βιβλίο ήταν η ανακούφιση του κόσμου της Γεωργίας και η σκέψη πως αν υπήρχε οικονομικό όφελος από αυτό θα ήταν ελάφρυνση για τα οικονομικά του γηροκομείου, στο οποίο έζησε η υπέροχη αυτή γυναίκα… που άξιζε να προβληθεί….
Αθώος αναγνώστης της και εγώ γοητεύτηκα από τα παθήματα της Κικής, αισθάνθηκα τη μυρωδιά των λουλουδιών που αγαπούσαν συγγραφέας και ηρωίδα, μύρισα και γεύτηκα το χειροποίητο κέικ της, θαύμασα το μελαγχολικό της αντίβαρο, ανέβηκα στη νησίδα της ανθρωπιάς και κατάλαβα πως «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» για τους ανθρώπους.
Γεωργία, τα κατάφερες να μας συγκινήσεις και πάλι…, συνέχισε να μας δίνεις με γλαφυρότητα μέρος του κρυμμένου θησαυρού σου.