Του Βασίλη Κουτσιαρή,
συγγραφέα παιδικών βιβλίων
Τους τελευταίους τρεις μήνες κυκλοφόρησαν πολύ όμορφα εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά. Τα βιβλία που ξεχώρισα είναι «Η Χόλι γεμίζει το κόκκινο σακίδιο» (εκδ. Διόπτρα), «Οι άντρες κλαίνε» (εκδ. Μεταίχμιο) και «Η τελευταία πίτα με φύκια» (εκδ. Ίκαρος). Αγαπημένο μου, το βιβλίο «Ο τελευταίος λύκος» (εκδ. Κόκκινη Κλωστή δεμένη), μια εκπληκτική ιστορία με μαγική εικονογράφηση για τον πόλεμο, την ειρήνη, την προκατάληψη και τη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα.
Καλό καλοκαίρι με όμορφες αναγνώσεις!
Βιβλία που ξεχώρισαν
Η Χόλι γεμίζει το κόκκινο σακίδιο
Τζένη Κουτσοδημητροπούλου
Εικόνες: Άρτεμις Πρόβου
Διόπτρα
Μακριά στον Νότιο Πόλο ζούσε η Χόλι. Μαζί με τη μαμά, τον μπαμπά κι άλλους πολλούς πιγκουίνους. Περνούσε τόσο όμορφα εκεί! Τα πρωινά έπαιζε παιχνίδια στο χιόνι, τα μεσημέρια έτρωγε με τους γονείς της μια πιατέλα με λαχταριστά ψάρια, ενώ τα βράδια καθόταν κάτω από το φεγγάρι κι άκουγε τις ιστορίες που έλεγαν οι άλλοι πιγκουίνοι.
Ώσπου μια μέρα ο μπαμπάς τής είπε πως έπρεπε να φύγει και να ψάξει αλλού για φαγητό, γιατί τα ψάρια εκεί ήταν λίγα. Η Χόλι στεναχωρήθηκε. «Θα είσαι πάντα κοντά μου» της υποσχέθηκε εκείνος. Εκείνη δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό, αφού δεν γινόταν να είναι σε δυο μέρη ταυτόχρονα. Έτσι, πήρε το κόκκινο σακίδιο και έβαλε μέσα αγαπημένα της αντικείμενα, ένα βιβλίο, ένα κουβερτάκι και καραμέλες. Για να τα έχει πάντα μαζί του…
Πρόκειται για το τρίτο βιβλίο της ενδιαφέρουσας σειράς «Σε καταλαβαίνω» των εκδόσεων Διόπτρα. Μετά τον Νόλαν και τον Μπερτ, ήρωες των δύο πρώτων βιβλίων, τη σκυτάλη παίρνει η Χόλι, ένα αγαπησιάρικο πιγκουινάκι, που προσπαθεί να βρει κάτι, για να έχει μαζί του ο μπαμπάς της στο μακρινό του ταξίδι. Το βιβλίο ξεχειλίζει από αγάπη και τρυφερότητα, αφού αναφέρεται στη μοναδική σχέση μπαμπά – παιδιού και στη δυσκολία αποχωρισμού, λόγω υποχρεώσεων. Παρακολουθούμε την αγωνία της ηρωίδας να γεμίσει το σακίδιο με το κατάλληλο αντικείμενο, την παιδική αφέλεια, αλλά και την ευρηματικότητα στην τελική επιλογή. Αν και η ιστορία εκτυλίσσεται στον παγωμένο Νότιο Πόλο, καταφέρνει (και σε αυτό βοηθάνε πολύ και οι πανέμορφες εικόνες) να γεμίσει ζεστασιά τις δικές μας καρδιές.
Οι άντρες κλαίνε
Κείμενο – εικόνες: Joan Turu
Μετάφραση από τα αγγλικά: Μάρω Ταυρή
Μεταίχμιο
O Νιλ ήταν ένα πραγματικά ευτυχισμένο παιδί. Έπαιζε τον πειρατή, έπινε τσάι με τα κουκλάκια του και τόσα ακόμα. Σιγά σιγά όμως ψήλωνε – τον μετρούσε συχνά ο γάτος του – και ανησυχούσε γιατί όταν τα παιδιά μεγαλώνουν, γίνονται άντρες. Όμως, κανένας δεν είχε μάθει στον Νιλ πώς να είναι άντρας. Άρχισε να πιστεύει πως αυτό θα το μάθαινε στο σχολείο, αλλά μόλις εμφανίστηκε εκεί με το πολύχρωμο μπλουζάκι του, πολλά αγόρια που έπαιζαν ποδόσφαιρο σταμάτησαν και άρχισαν να τον δείχνουν και να γελάνε μαζί του. Άραγε, πώς γινόταν εκείνα να ήταν σίγουρα τι ήταν αντρικό και τι όχι; Ο παππούς τού έλεγε ότι εκείνον τον είχε κάνει άντρα η θητεία του στον στρατό.
Άρχισε μάλιστα να παρατηρεί τους άντρες της οικογένειάς του πόσο ανέκφραστοι και σκληροί φαίνονταν στην κηδεία ενός συγγενικού προσώπου, αλλά και τους άντρες στα αγαπημένα του βιβλία: Υπερήρωες, δυνατοί, άντρες που έσωζαν τις αγαπημένες τους. Έτσι, πήρε την μεγάλη απόφαση να φερθεί και κείνος σαν άντρας. Πήγε στο σχολείο λοιπόν, κορόιδεψε τον Πολ, πλακώθηκε με τον Όσκαρ, δεν έπαιξε καθόλου με τη φίλη του τη Χαλιμά… Άραγε, θα πήγαινε καλά η πρώτη του μέρα ως άντρας;
Οι «Άντρες κλαίνε» είναι από κείνα τα βιβλία που από τον τίτλο και μόνο θέλει ο αναγνώστης να διαβάσει. Όταν μάλιστα βλέπει και το εξώφυλλο, που δείχνει τον μικρό μας ήρωα τον Νιλ να κρατάει ένα γαλάζιο χρώμα στα χέρια και να μας το δείχνει (υπονοώντας πως αυτός έχει σβήσει το γράμμα δεν από τον τίτλο), είναι αδύνατον να μην το ανοίξει και να το ξεφυλλίσει. Από τη στιγμή εκείνη και μετά είμαι σίγουρος πως δεν θα το αφήσει από τα χέρια του αν δεν φτάσει στην τελευταία σελίδα, όπου και θα νιώσει ανακουφισμένος και ικανοποιημένος για αυτό που μόλις «διάβασε». Γιατί η ανάγνωση αυτού του βιβλίου θα γίνει τόσο με τις λέξεις, όσο και με τις εικόνες, οι οποίες συμπληρώνουν όσα ο συγγραφέας θέλει να πει.
Το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί τόσο από εκπαιδευτικούς στην τάξη, όσο και από γονείς στα παιδιά τους και να ακολουθήσει συζήτηση. Δίνει πραγματικά την καλύτερη αφορμή, καθώς αμφισβητεί τα στερεότυπα των φύλων, απενοχοποιεί το κλάμα, και αφήνει την ελευθερία στα αγόρια να εκφραστούν με τον τρόπο που αυτά θέλουν.
Η τελευταία πίτα με φύκια
Wenda Shurety
Εικόνες: Paddy Donnelly
Μετάφραση: Μάνος Μπονάνος
Ίκαρος
Οι Κορυφοδεντρίτες ζούσαν ψηλά στα δέντρα. Τους άρεσε να φτιάχνουν πίτες με εξωτικά φρούτα, αλλά κυρίως να κατασκευάζουν πράγματα. Μάλιστα, όσο περισσότερα κατασκεύαζαν, τόσο περισσότερα επιθυμούσαν. Κι επειδή δεν χωρούσαν πια όλα τα πράγματα εκεί πάνω, πέταγαν τα παλιά είτε ήταν χαλασμένα είτε όχι. Στο έδαφος στην αρχή, αλλά, όταν γέμισε κι ο χώρος εκεί, το μόνο μέρος που έμενε ήταν η θάλασσα. Στα βάθη του ωκεανού όμως ζούσαν οι Βυθοθαλασσίτες, που τα είδαν να επιπλέουν από πάνω τους, αλλά δεν έδωσαν σημασία. Άρχισαν να ανησυχούν πραγματικά όταν τα αντικείμενα πλήθαιναν και σκοτείνιασαν τη ζωή τους στον βυθό…
Μια πολύ όμορφη πρόταση από τις εκδόσεις Ίκαρος για την προστασία των θαλασσών, αλλά και για την ανακύκλωση, τη συνεργασία, την αρμονική συνύπαρξη όλων των πλασμάτων, τη φιλία. Σε όλα τα προβλήματα που παρουσιάζονται υπάρχουν λύσεις. Οφείλουμε να δράσουμε άμεσα και αποτελεσματικά, για να τα καταφέρουμε.
Μέσα από μια πολύ τρυφερή ιστορία, δίνεται μια εξαιρετική αφορμή για συζήτηση στην τάξη ή στο σπίτι, για το πού καταλήγουν όλα τα σκουπίδια που πετιούνται στους δρόμους. Στο τέλος του βιβλίου, οι αναγνώστες θα βρουν απλά πράγματα που μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν (χρήση λιγότερου πλαστικού, οικονομία στο νερό κ.ά.), καθώς και τη σελίδα του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» www.archipelago.gr για περισσότερες πληροφορίες.
Αγαπημένο βιβλίο
Ο τελευταίος λύκος
Σεμπαστιάν Περέζ
Εικόνες: Ζυστίν Μπραξ
Μετάφραση: Εύη Γεροκώστα
Κόκκινη κλωστή δεμένη
Ο Μιλό ήταν έτοιμος. Με το τόξο και τα βέλη στην πλάτη ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει το χωριό. Πριν από λίγο είχε ακουστεί εκείνο το ουρλιαχτό στο δάσος. Όλοι θυμήθηκαν τον Μεγάλο Πόλεμο τον περασμένο χειμώνα. Έναν πόλεμο που είχε γίνει ανάμεσα σε ανθρώπους και λύκους και δεν είχε αφήσει κανέναν ζωντανό. Ανθρώπους και ζώα. Στο χωριό πια ζούσαν μόνο γέροντες, χήρες κι ορφανά.
Κι όμως… το ουρλιαχτό αυτό δήλωνε πως υπήρχε άλλος ένα λύκος ζωντανός. Ο Μιλό ήταν ο καλύτερος μαθητευόμενος τοξοβόλος. Αυτός θα σκότωνε τον τελευταίο λύκο. Έτσι, μπήκε στο δάσος χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Ακολούθησε τα μεγάλα και βαθιά χνάρια του λύκου. Στον δρόμο του συνάντησε μια γυναίκα. Άπλωνε την μπουγάδα της. Του έδειξε μια γωνιά να κοιμηθεί. Δεν μπόρεσε όμως. Η φοβισμένη ανάσα της γυναίκας δεν τον άφηνε. Έπρεπε να σκοτώσει τον λύκο. Για τον πατέρα και τον αδερφό του που χάθηκαν στον Μεγάλο Πόλεμο. Για τη μητέρα του που τον περίμενε στο χωριό. Για αυτή τη γυναίκα…
Πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει της προσοχής μας. Μεγάλο μέγεθος (28,7 Χ 36,2 εκ.), υπέροχη απόδοση από την Εύη Γεροκώστα και φυσικά εξαιρετική εικονογράφηση. Η Γαλλίδα εικονογράφος Ζυστίν Μπραξ – την οποία είχαμε γνωρίσει στην «Κάρμεν η μικρή χορεύτρια του φλαμένκο» που είχε κυκλοφορήσει από τις ίδιες εκδόσεις το 2016 – εντυπωσιάζει για μια ακόμα φορά. Δεκαπέντε μαγικές εικόνες, γεμάτες συναίσθημα και μυστήριο, από τις ωραιότερες της χρονιάς που διανύουμε.
Η ιστορία ξεκινά εντυπωσιακά με το ουρλιαχτό ενός λύκου και την απόφαση ενός νέου παιδιού να εκπληρώσει το χρέος του, να τον σκοτώσει, πιστεύοντας πως έτσι θα τελειώσει τον πόλεμο ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα. Κι ενώ οι αναγνώστες φοβούνται για την τύχη του ήρωα – καθώς ξέρουν πως έχει να αναμετρηθεί με έναν τεράστιο και τρομακτικό λύκο στο αχανές δάσος – ξαφνικά όλα αλλάζουν και ανατρέπεται κάθε πιθανή συνέχεια που μπορεί να φαντάζονταν. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο δυνατός γίνεται αδύναμος, και όλα κρέμονται από μια κλωστή. Το σίγουρο είναι πως στην επιστροφή ο Μιλό θα χρειαστεί και πάλι να δώσει μια μεγάλη μάχη, όχι όμως για να σώσει τη δική του ζωή. Ξέρει πως θα χρειαστεί να προσπαθήσει πολύ, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο.
Πρόκειται για βιβλίο που μπορεί ένας εκπαιδευτικός να συζητήσει στην τάξη για πολλά θέματα: Πόλεμο, ειρήνη, προκατάληψη, σχέση ανθρώπων με τα ζώα, συναισθήματα, φιλία, αγάπη. Μπορεί άνετα να δουλευτεί ακόμα και στις μεγάλες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, καθώς τόσο η εικονογράφηση, όσο και ο τρόπος γραφής, αλλά και τα θέματα που πραγματεύεται θα ενθουσιάσουν μικρούς και μεγάλους. Ίσως, το ωραιότερο βιβλίο για το 2023. Αναζητήστε το!