Ένα διάσημο έργο, «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο και ξορκίζει το απεχθές πρόσωπο του φασισμού, ανεβαίνει φέτος με επιτυχία από την Πειραματική Σκηνή της Νέας Ιωνίας. Η Γεωργία Ζορμπά, μέλος του εξαμελούς θιάσου, μιλά για την επιτυχία της παράστασης, σε μία ενδιαφέρουσα εξομολόγηση για όσα συμβαίνουν επί σκηνής.
Η ιστορία της μικρής Εβραιοπούλας, η οποία διηγείται την καθημερινότητά της σε μία σοφίτα στο Άμστερνταμ, όπου είχε καταφύγει με την οικογένειά της, για να ξεφύγει από τους Ναζί, αν και στο τέλος δεν γλίτωσε τη σύλληψη και άφησε την τελευταία της πνοή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, επιλέχθηκε από τον Δημήτρη Πανταζή, που πιστώνεται μία ακόμη επιτυχημένη παραγωγή. Το έργο απευθύνεται τόσο σε παιδιά, όσο και σε ενήλικες. Από τις 2 Φεβρουαρίου, που έγινε η πρεμιέρα, αρκετά σχολεία της περιοχής έχουν επισκεφθεί το Θέατρο Πειραματικής Σκηνής στο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Ιωνίας.
Η αποδοχή του κοινού δεν περνά απαρατήρητη στη Βολιώτισσα ηθοποιό, που σχολίασε: «Σχεδόν κάθε μέρα έχουμε διπλές παραστάσεις για τους μαθητές. Την Κυριακή 1η Μαρτίου είναι η τελευταία πρωινή παράσταση για ενήλικες, αν και υπάρχει σκέψη να δοθεί παράταση για λίγες παραστάσεις ακόμη, ενδεχομένως βραδινές. Κι όλο αυτό δείχνει πως η Πειραματική έχει εδραιωθεί στη συνείδηση των θεατών. Ο κόσμος γνωρίζει καλά τις δουλειές που κάνει ο Δημήτρης Πανταζής. Έχουν μία σοβαρότητα».
Η Γεωργία Ζορμπά υποδύεται την Έντιθ Φρανκ, μητέρα της Άννας. «Η Άννα, έναν ρόλο που στο έργο κρατά η Ζωή Τσιάμη, δεν είχε ιδιαίτερα καλή σχέση με τη μητέρα της. Πιο πολύ ήταν δεμένη με τον πατέρα της, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν και ο μοναδικός που επέζησε, μετά την ανακάλυψη του κρησφύγετου. Γενικότερα, όμως, με όλους τους ηθοποιούς υπάρχει μία καλή «χημεία». Γνωριζόμαστε από χρόνια, έχουμε ξαναπαίξει μαζί και πραγματικά περνάμε καλά», παραδέχθηκε, τόσο για τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει επί σκηνής, όσο και για το άριστο κλίμα που επικρατεί με τους συναδέλφους της.
Το έργο ξεσκεπάζει τον εφιάλτη του φασισμού, κάτι για το οποίο σημείωσε: «Η ταυτότητα της παράστασης είναι γνωστή. Η προσωπικότητα της Άννας Φρανκ συγκινεί μικρούς και μεγάλους. Γράφοντας, αποτινάζει τα πάντα. Τη λύπη, τον φόβο. «Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω συγγραφέας», είχε πει κάποτε. Το γράψιμο για την ίδια, είναι μία λύτρωση. Από εκεί και πέρα, το θετικό της υπόθεσης είναι πως τα παιδιά, που έρχονται στο θέατρο, εμφανίζονται ενημερωμένα. Θες από τους δασκάλους τους, θες από τους γονείς. Τα πιο πολλά γνωρίζουν την ιστορία της. Κι αυτό γεννά ελπίδα, γιατί δεν ξεχνώ αυτό που είχα διαβάσει κάποτε για την Άννα, πως έγινε το σύμβολο του χαμένου μέλλοντος των παιδιών που θυσιάστηκαν στο Ολοκαύτωμα».
Κλείνοντας, η Γεωργία Ζορμπά, η οποία ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το θέατρο στα μέσα της δεκαετίας του ’80, αναφέρθηκε στο τι σημαίνει για εκείνη η συγκεκριμένη μορφή τέχνης: «Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο χρονολογείται από το 1986, με τον Λάκη Καραλή στο Εργαστήρι Δραματικής Τέχνης του Δήμου Βόλου. Ήταν πολύ δημιουργικά εκείνα τα χρόνια. Κάποια στιγμή, δυστυχώς, ο Λάκης έφυγε από τον Βόλο και ο καθένας μας ακολούθησε τον δικό του δρόμο. Στη Δραματική Σχολή του Δήμου γνώρισα και τον Δημήτρη Πανταζή, που ήταν δάσκαλος υποκριτικής. Ύστερα δημιούργησε την Πειραματική Σκηνή, όπου έχω παίξει αρκετές φορές κι εκεί. Πολλοί με ρωτούν τι είναι για μένα το θέατρο. Η απάντηση είναι απλή: «Όλη μου η ζωή». Ειλικρινά, έτσι είναι. Ένας έρωτας, ευτυχώς όχι ανεκπλήρωτος, γιατί τότε έχεις και απωθημένα. Δραπετεύω μέσα από εκεί. Πόσο μάλιστα, όταν στις ζωές μας συμβαίνουν πράγματα, που μας κάνουν να αναθεωρήσουμε την οπτική μας και τις προτεραιότητες… Είναι αυτό που έλεγαν οι παλιοί, πως «ανά πάσα στιγμή δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει». Γι’ αυτό για μένα, είναι μονόδρομος να παλεύεις. Δεν θέλω να με παίρνει από κάτω, αλλά να βλέπω τα πράγματα από τη θετική τους σκοπιά».