Με αφορμή τα όσα συνέβησαν την Παρασκευή στην Περιφερειακή Ενότητα με την κατάληψη στο γραφείο της αντιπεριφερειάρχη Μαγνησίας από την Επιτροπή Πολιτών, ξεκίνησε ένας διάλογος για τον ακτιβισμό και τους τρόπους άσκησής του. Στα κοινωνικά δίκτυα αναπτύχθηκε ένα ιδιότυπο debate μεταξύ υπερασπιστών και αρνητών της ακτιβιστικής δράσης, που χρησιμοποιεί ως μέσο πρόκλησης τον αιφνιδιασμό, ακόμα – ακόμα και τις φθορές, όπως το σπάσιμο της πόρτας, προκειμένου να προβάλλει το μήνυμα.
Στις μεγάλες και ανοιχτές κοινωνίες ο οργανωμένος ακτιβισμός είναι ένα ολόκληρο project. Μια παρέμβαση, όπως αυτή της Παρασκευής στην Περιφερειακή Ενότητα – προφανώς λόγω του αιφνίδιου του γεγονότος και της καλοκαιρινής ραστώνης, αν κρίνουμε από το έντονο ενδιαφέρον της τοπικής κοινωνίας για το θέμα, όπως φάνηκε στις δύο μεγάλες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στο πρόσφατο παρελθόν – ίσως δεν θα αποτελούσε σοβαρή είδηση. Στη μικρή μας όμως κοινωνία προκαλεί έντονο προβληματισμό και συζήτηση.
Οι διαμαρτυρόμενοι υποστηρίζουν πως πρόκειται για μια φιλοσοφία απλή και αυτονόητη, που ποντάρει στο απροσδόκητο, την έκπληξη, το σοκ ώστε να τραβήξει την προσοχή και αναπόφευκτα να «ακουστεί». Υπάρχουν από την άλλη άνθρωποι-και δεν μιλάμε για τους αντιδραστικούς της απόλυτης συντήρησης- αλλά για τους σύγχρονους, με ανοιχτό μυαλό και καθόλου συντηρητικούς, που βλέπουν τις αντιδράσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν… σπασμένες πόρτες, ως μια πράξη ανώφελης βίας που αποπροσανατολίζει από τον στόχο.
Και οι διαμαρτυρόμενοι όμως στους κόλπους τους αναπτύσσουν την προβληματική για το εάν πιθανότατα στις κλειστές κοινωνίες υπάρχουν ενέργειες που ίσως απομακρύνουν κάποιους που θα ήθελαν να στηρίξουν πιο δυναμικά τις αφυπνιστικές προσπάθειες των και ορθά πιστεύουν πως καμία αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει στο κρίσιμο ζήτημα που αφορά στη ζωή όλων μας, όπως η καύση σκουπιδιών, με κλωτσοπατινάδες σε πόρτες.
Γιατί, μέσα από αυτές τις δράσεις, αλλά και ό,τι ακολουθεί αμέσως μετά, η προσοχή στρέφεται αλλού, αδικώντας τον αγώνα των διαμαρτυρόμενων, και το «σημαινόμενο» περνά απαρατήρητο. Το «σημαινόμενο» στη δική μας περίπτωση δεν είναι άλλο από το να σταματήσει η καύση των σκουπιδιών, να ελεγχθούν οι προκλητικές αυθαιρεσίες, να γίνουν ουσιαστικοί έλεγχοι και να τεθούν οι αρμόδιοι, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, προ των ευθυνών τους.
Το πρόβλημα πλέον, πέρα από όλους εμάς τους πολίτες, αφορά πρωτίστως τους πολιτικούς μας εκπροσώπους. Έχουν υποχρέωση να καταδικάζουν κάθε πράξη βίας, αλλά πρωτίστως οφείλουν να μην αγνοούν και να προσπαθήσουν με υπευθυνότητα και διαφάνεια να αντιμετωπίσουν την αιτία που τις προκαλεί. Γιατί μοιραία, η πρόκληση και η αιτία της πάνε… πακέτο και η αιτία τελεολογικά προηγείται της πρόκλησης.