του Διονύση Λεϊμονή
Με αφορμή μια δράση για γονείς και εκπαιδευτικούς, που διοργανώθηκε στο σχολείο μου πρόσφατα με θέμα την πρόληψη αρχικά, αλλά και την αντιμετώπιση κάθε είδους εξαρτητικής συμπεριφοράς των εφήβων, θέλησα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου για την ανάγκη σύμπραξης όλων μας για τον καλό των παιδιών μας.
Η οικογένεια, το σχολείο, η αστυνομία, η Εκκλησία, οι σχετικοί φορείς, οφείλουμε όλοι μας να συνεργαστούμε, να ενημερωθούμε και να «κάνουμε συμμαχίες», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε μία ψυχολόγος που μίλησε στην εκδήλωση. Αυτές οι «συμμαχίες» θα μας κάνουν πιο ισχυρούς, θα μας ανοίξουν δρόμους και θα μας ενδυναμώσουν, αφού ομολογουμένως έχουμε να βαδίσουμε έναν κακοτράχαλο δρόμο… Έτσι θα διανοιχθούν νέα μονοπάτια κοινής δράσης ενισχύοντας το γνωστικό μας υπόβαθρο αρχικά προκειμένου να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε επερχόμενο κίνδυνο που αφορά στα παιδιά μας. Έχουμε χρέος να σταθούμε δίπλα στους έφηβους για την επίτευξη ενός και κοινού στόχου, που δεν είναι άλλος από την προστασία τους από όλα τα πρόσωπα της μάστιγας των εξαρτήσεων. Το να επιρρίπτουμε ευθύνες οι γονείς στους εκπαιδευτικούς, οι εκπαιδευτικοί στους γονείς και όλοι εναντίον των «άλλων» εξαγιάζοντας τον εαυτό μας, είναι σαν να φοράμε μια μάσκα ή να στρουθοκαμηλίζουμε γιγαντώνοντας οποιοδήποτε πρόβλημα θα μπορούσε να επιλυθεί. Πάντα όμως παραμένει πρωταρχικός σ’ αυτό ο ρόλος της οικογένειας. Τα παιδιά γεννιούνται, ζουν και αναπτύσσονται μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας, στο σχολείο, στη Εκκλησία ή αλλού θα πάνε για λίγο και θα επιστρέψουν στο σπίτι.
Γίνεται βέβαια κατανοητό ότι δεν είναι καθόλου εύκολο από μη ειδικούς γονείς να εντοπιστεί εν τη γενέσει του το πρόβλημα. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να παρατηρούμε πάντα διακριτικά και να δίνουμε σημασία ακόμα και στα πιο «απλά» και «ασήμαντα» της συμπεριφοράς των νέων, όταν εμφανίζονται για πρώτη φορά, ώστε να συμβουλευτούμε τους ειδικούς. Κανείς δεν θα χτυπήσει την πόρτα μας ή δεν θα κατοπτεύσει το σπίτι μας για να μας σώσει. Εμείς πρέπει να επαγρυπνούμε, να μεριμνούμε και να τολμάμε να χτυπήσουμε την πόρτα αυτών ή αυτού, που εμπιστευόμαστε ότι μπορεί να ερμηνεύσει καλύτερα από εμάς την παράξενη συμπεριφορά των παιδιών μας. Κάποιοι πιο ειδικοί από εμάς έχουν οργανώσει ένα κατάλληλο εκπαιδευτικό πλαίσιο, ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην είμαστε εφησυχασμένοι ότι «το κακό δεν θα χτυπήσει την πόρτα μας», να μη διστάζουμε να ζητήσουμε ένα χέρι βοηθείας, να μην πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα ή ότι το δικό μας παιδί δεν θα κάνει ό,τι κάνουν τα «κακά και παραστρατημένα» παιδιά γύρω μας.
Οι εξαρτητικές συμπεριφορές γίνονται εξαρτητικές με τον χρόνο, μέσα από συνήθειες που μπορεί να περάσουν απαρατήρητες και αν δεν λάβουμε έγκαιρα μέτρα, δεν ξέρω πόσο μπορεί να θέσουμε σε κίνδυνο τη ζωή των ίδιων μας των παιδιών.
Η ευθύνη των γονιών είναι μεγάλη και στη συνέχεια των εκπαιδευτικών, της Εκκλησίας και της Πολιτείας, με μόνο στόχο την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών, την πρόληψη του «κακού», και αν συμβεί, την καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης.