Του Παύλου Γ. Μαρκάκη,
πρ. βουλευτή Μαγνησίας
Πιο ήρεμοι και όσο γίνεται πιο αντικειμενικοί μετά τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, θα μπορέσουμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα αν και στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει οριζόντια δικαιολογία ούτε ένα και μοναδικό αίτιο για μια επιτυχία ή για μια εκλογική αποτυχία.
Σίγουρα στις μεγάλες πολιτικές αναμετρήσεις δεν κέρδισε η οξύτητα, ηττήθηκε ο τοξικός λόγος και έχασε το διχαστικό «για όλες τις συμφορές φταίει ο αντίπαλος».
Αν ξεκινήσω τα παραδείγματα από τη Λάρισα, ο κατά δήλωση πολλών, επιτυχημένος κ. Καλογιάννης έχασε καθαρά, παρ’ όλο που τον στήριζαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, από τον υποψήφιο της ΝΔ, ο οποίος δεν άκουσα να κατηγόρησε για τίποτε τον απερχόμενο δήμαρχο και απλά είπε ότι αυτός έχει και θα εφαρμόσει ένα καλύτερο πρόγραμμα.
Σε αντίθεση με ό,τι έγινε στον Βόλο. Όπου μετά από πολλά χρόνια ο κ. Παπαπέτρου ένωσε στο πρόσωπό του και είχε τη στήριξη όχι μόνο όλης της πολιτικής αντιπολίτευσης, αλλά και όλων των τοπικών ομάδων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων.
Επιπλέον το σχήμα Παπαπέτρου που δημιουργήθηκε, είχε την «τύχη» να δει να συμβαίνουν στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή, σημαντικές πυρκαγιές και δυο αλλεπάλληλες πλημμύρες με πρωτόγνωρα δυσμενή αποτελέσματα για τον πληθυσμό.
Κι όμως έχασε πανηγυρικά. Κυρίως γιατί η «δικαστική» μέθοδος και τα αντιπολιτευτικά επιχειρήματά τους ήταν τόσο ανεδαφικά σχεδόν παράλογα, που ανάγκασαν και τους προβληματισμένους πολίτες να τους στρέψουν προς τον αντίπαλό τους!
Το δυστύχημα είναι ότι και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα δεν έβαλαν μυαλό. Είναι συνέχεια έξω από το γραφείο του εισαγγελέα, για να κατηγορήσουν τον δήμαρχο, για θέματα που δεν είναι καν της αρμοδιότητάς του!
Δεύτερο παράδειγμα η Περιφέρεια Θεσσαλίας.
Ο συνδυασμός του κ. Κουρέτα, ο οποίος όταν συγκροτήθηκε δεν πίστευε ότι θα κέρδιζε και για αυτό ήταν «φτωχός» σε ανθρώπινο δυναμικό, χειρίστηκε την κρίση των πλημμυρών, αντικειμενικά και χωρίς οξύτητες.
Δεν προκάλεσε με διχαστικό λόγο ώστε να δημιουργήσει αντισυσπειρώσεις.
Έτσι τη δεύτερη Κυριακή και παρ’ όλη τη διαφορά του πρώτου γύρου, οι ψηφοφόροι του κ. Αγοραστού αδιαφόρησαν, δεν προσήλθαν στις κάλπες γιατί ο νυν περιφερειάρχης δεν διέθετε άλλους «φανατικούς» οπαδούς.
Αλλά και όσοι τον πρώτο γύρο επέλεξαν – από αντίδραση – την κ. Τζανακούλη δεν πρόσθεσαν στον δεύτερο γύρο, με τις επιλογές τους (αποχή και περισσότεροι κ. Κουρέτα) ψήφους στον συνδυασμό του κ. Αγοραστού, παρ’ όλες τις κομματικές προσπάθειες.
Το σημαντικότερο είναι ότι και μετά τις εκλογές ο κ. Κουρέτας δεν προκάλεσε ούτε πολιτικά ούτε προσωπικά. Έδειξε ότι έχει αντίληψη των προβλημάτων και ότι με τις υπάρχουσες διαδικασίες και εργολαβικές επεμβάσεις δεν αναστρέφονται οι κίνδυνοι.
Επιπλέον προσήλθε θεσμικά στον πρωθυπουργό – κι όχι στον κ. Αυγενάκη – για να αντιμετωπίσει από δω και πέρα τη λειτουργία της Περιφέρειας και καλά θα κάνει να μην υποκύψει στις «εντολές των κομμάτων», που τον στήριξαν μεν, αλλά δεν τον εξέλεξαν, στην επιλογή των προσώπων ευθύνης μέσα από τον συνδυασμό του.
Το τρίτο παράδειγμα είναι ο Δήμος Σκιάθου.
Δεν θα το αναλύσω το φαινόμενο του «διχαστικού λογού», όχι γιατί είναι μικρός σχετικά ο Δήμος, αλλά γιατί το αίτιο είναι διαχρονικό αφού το έχει εντοπίσει και ο Παπαδιαμάντης στα διηγήματά του «για το μικρό χωρίον».
Μέχρι και για τις διακρίσεις του Δήμου Σκιάθου βρήκαν αιτίες για «κατηγορίες σπατάλης» σε βάρος της Δημοτικής Αρχής!
Από δω και πέρα έχουν οι Αυτοδιοικητικές Αρχές μια πενταετία για να δείξουν τις ικανότητές τους, αλλά και οι αντίστοιχες αντιπολιτεύσεις να πείσουν ότι μπορούν να παίξουν ουσιαστικά τον ρόλο τους.
Η Διοίκηση μιας Αυτοδιοίκησης είναι δύσκολο πράγμα, αλλά και η αντιπολίτευση θέλει τέχνη και δυστυχώς δεν υπάρχουν σχολές ΙΕΚ που να παραδίδουν μαθήματα για τέτοιες λειτουργίες.