Ο αγώνας του «μυρμηγκιού»

Της
Βαρβάρας Τσακουρίδου

Ο Αγώνας του «μυρμηγκιού» / ατελεύτητος και νύχτα και ημέρα / συνάγει στη φωλιά / κοπανιστό αέρα… / το ίδιο δρομολόγιο / σαν ξημερώσει η μέρα… / τριγύρω απ’ την μυρμηγκοφωλιά» / πασχίζει να τα βγάλει πέρα…
Τη θέαση του ορατού κόσμου / να κατανοήσει, / την κυψέλη του αόρατου, / με φως να λαγαρίσει…
Σαν μουχρώνει και γυρνά / από τον κάματο, / το πενιχρό το μεροκάματο, / να γύρει, να ξαποστάσει, / το γέλιο και το δάκρυ / ως πλούτο αξετίμητο / να ισομεράσει… / τον πόνο και τον κόπο του, / στης μνήμης το αποθετήριο / να κατευνάσει… / τότε νιώθει, πως η βιοτή, / ένα όνειρο ήταν που ’χει διαβεί…
Κι όλα τα δημιουργήματα / ομοιάζουν φληναφήματα, / μα και ανουσιουργήματα. Σκιάδια υλόφρονα / διάχυτα στη ρούγα, / ωρύονται και μάχονται, / για την ορθή φτερούγα…
Στου αγώνα την κραιπάλη / την ανένδοτη την πάλη, / είχε ενδώσει / το εργατικό «μυρμήγκι» / για να επιβιώσει, / μα ο χρόνος αμείλικτα / τα έχει όλα ισοπεδώσει / ό,τι με μόχθο, / σ’ ένα τσόφλι είχε απιθώσει… / στου εγώ τη δεσποτεία, / την ψευδή κυριαρχία, / που τον νου μεταποιεί / σε κυβερνήτη ενδεή.
Και έτσι και τούτος ο αγώνας / ο δεινός ο κυκεώνας, / γίνηκε απολίθωμα / σύντριμμα ανά τους αιώνας…
Κυριακή, γιορτή και σχόλη / διάβηκε εις την ασβόλη / δίχως να κατανοήσουν / τ’ αστραπιαίο ταξίδι / με φως να εγκαλλωπίσουν.
Τούτος ο εικονισμός / ειν’ των ψυχών ο σασμός / ανακλά τον αγώνα / απ’ τον γήινο λειμώνα.
Αέναα ως αδαείς / μεταναστεύουμε επί γης / με άδηλα ερείσματα / στου κύκλου τα γυρίσματα… / ως άοκνοι μαχητές / να βγούμε απ’ τις ειρκτές…
Δραπετεύουμε, απ’ της γαίας τα σοκάκια, / σαν μικρά ανόσια ανθρωπάκια, / σε ένα ερεβώδες βράδυ / πυγολαμπίδες για τον Άδη…