Η Λέσχη εργαζομένων και νεολαίας Βόλου σε ανακοίνωση αναφέρει:
Διανύουμε τον Δεκέμβριο, τον τελευταίο μήνα του 2021, και δεν μετράμε μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα ούτε μέχρι το νέο έτος, αλλά τις χαμένες αδερφές μας. Από πανδημία; Όχι, από γυναικοκτόνους. Γυναίκες που είτε φώναζαν επανειλημμένα για βοήθεια είτε φοβόντουσαν να μιλήσουν σε κάποιον. Γυναίκες νεκρές απ’ τους κακοποιητικούς πρώην ή εν διαστάσει ή νυν συζύγους/συντρόφους τους. Και όλον αυτόν τον καιρό, βιώνουμε πανελλαδικά το ίδιο μοτίβο: δολοφονούν και μετά παραδίδονται. Ελάχιστες εξαιρέσεις, βέβαια, κρύβονται. Έπεται η θυματοποιηση του θύτη και σε ακραίες περιπτώσεις και η προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρα του θύματος. Έπειτα, κυριαρχούν αφηγήματα που ρομαντικοποιούν την τραγικότητα του γεγονότος: «Την αγαπούσε πολύ». Αναρίθμητα είναι τα παραδείγματα καθημερινής ωμής, θεσμικής ή μη, βίας εις βάρος των γυναικών, αλλά και όλων όσων ανήκουν στον πάτο της κοινωνικής και ταξικής ιεραρχίας. Η πατριαρχική βία και η επίθεση στις γυναίκες της εργατικής τάξης εντείνεται πλάι-πλάι με τη συνολικότερη επίθεση σε βάρος των από τα κάτω.
Όσο εμείς γινόμαστε μάρτυρες λοιπόν της έμφυλης βίας, κράτος και θεσμοί συγκαλύπτουν τον κάθε βιαστή και γυναικοκτόνο. Ο Αλμπέρ Καμύ έγραφε «Ένα κράτος δεν μπορεί να έχει ηθική. Το μόνο που μπορεί να έχει είναι αστυνομία». Πολλά και καθημερινά είναι τα παραδείγματα έμφυλης βίας, τα οποία η αστυνομία είτε δημιουργεί η ίδια είτε συνεπικουρεί σε αυτά, μέσω της εξουσίας που της δίνεται από το σάπιο σύστημα της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού, το οποίο και υπηρετεί πιστά. Κυρίαρχη, βέβαια, είναι η συνήθης στάση των αστυνομικών αρχών που μεταφράζεται σε αδιαφορία ή μοιραία ολιγωρία μπροστά στις καταγγελίες των θυμάτων. Η δολοφονία της Καρολάιν και η συντονισμένη επιχείρηση συγκάλυψης του πιλότου-δολοφόνου της, ο βιασμός και η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, συνοδευόμενη από ένα ολόκληρο κύκλωμα βιαστών με κομμάτι του την ΕΛ.ΑΣ., ο βιασμός καθαρίστριας στα Πετράλωνα με την ολιγωρία της ΕΛ.ΑΣ. ως πλέον χαρακτηριστική, οι πρόσφατες δολοφονίες γυναικών από τους ένστολους συζύγους τους, η συγκάλυψη της υπόθεσης Λιγνάδη, που απέδειξε τον κυνισμό, τη διαπλοκή και την επιλεκτική αδράνεια των διωκτικών αρχών, η εξαφάνιση και τελικά ο θάνατος της τρανς Δήμητρας από τη Λέσβο, η υπόθεση κυκλώματος trafficking πίσω από την αλυσίδα «Χωριάτικο» στην Αθήνα, που περιλάμβανε ανάμεσα στους κατηγορούμενους και αστυνομικό, η στάση των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ κατά την άγρια δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, οι δεκάδες καταγγελίες βιασμών μεταναστριών μέσα στα κρατητήρια και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου βρίσκονται στοιβαγμένες, η βία, τα βασανιστήρια και οι σεξιστικές επιθέσεις της αστυνομίας απέναντι στις αγωνιζόμενες γυναίκες που ορθώνουν ανάστημα και αντιστέκονται παλεύοντας για ένα καλύτερο αύριο, είναι μερικά από αυτά. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που οι κρατικοί θεσμοί, η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων, η περιφέρεια Θεσσαλίας, τα ΜΜΕ και η ΕΛ.ΑΣ. στήνουν υποκριτικές καμπάνιες ενάντια στη βία κατά των γυναικών, νίπτοντας τας χείρας τους για όσα οι ίδιοι συντηρούν, προκαλούν και αναπαράγουν.
Θέλουμε να πάψουμε να μετράμε, όχι επειδή χάσαμε το μέτρημα της λίστας γυναικοκτονιών. Πρέπει οπωσδήποτε να ξεριζώσουμε αυτήν τη νοοτροπία. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να εξετάσουμε τις ρίζες του προβλήματος.
Πρώτη και κύρια είναι η πατριαρχία, η οποία έχει πολλές εκφάνσεις: την έμφυλη βία, τους έμφυλους ρόλους, τον μισογυνισμό, εσωτερικευμένο και μη, τον σεξισμό, την κουλτούρα του βιασμού, τα εκδικητικά πορνό (βλ. υπόθεση του θύτη Στάθη Παναγιωτόπουλου, που μάθαμε πρόσφατα, ή την τραγική υπόθεση της 22χρονης φοιτήτριας, Λίνας Κοεμτζή, που το 2016 αυτοκτόνησε, πέφτοντας απ’ τον 9ο όροφο του ΑΠΘ, ύστερα από δημοσίευση προσωπικών της φωτογραφιών στο διαδίκτυο). Κατ’ επέκταση, η καθημερινή σωματική και ψυχολογική κακοποίηση (βλ. τραγική υπόθεση Γιακουμάκη) και η έννοια της αρσενικής κτητικότητας, που συνεπάγεται την εξίσωση των γυναικών με κτήματα, δεν αργούν εν τέλει να οδηγήσουν στον φόνο, δηλαδή τη γυναικοκτονία. Θα μπορούσε και η αυτοκτονια να συνδεθεί με τον όρο, μιας τα θύματα της πατριαρχίας απ’ τα ίδια χέρια «φύγανε». Το χέρι του κάθε γυναικοκτόνου δεν έδρασε από έρωτα και από αγάπη. Δεν το κινητοποίησε το ποτό, η ανεργία ή η πανδημία. Το κινητοποίησε η πατριαρχία. Κι ίσως το ποτό, η ανεργία ή η πανδημία να το ενίσχυσαν. Όσο λοιπόν βαθαίνει η κρίση και επιδεινώνεται η επίθεση που δεχόμαστε σε όλα τα πεδία, τόσο εντείνεται με ραγδαίους ρυθμούς η έμφυλη βία.
Δεύτερη ρίζα του προβλήματος είναι το κράτος. Το κράτος νομοθετεί… εναντίον μας. Ήδη από το 2019, οι νόμοι που αφορούν τον βιασμό και άλλες μορφές έμφυλης βίας από κακουργήματα υποβαθμίστηκαν σε πλημμελήματα. Ταυτόχρονα, το νέο νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια δια χειρός υπουργού δικαιοσύνης Τσιάρα, πισωγυρίζοντας το οικογενειακό δίκαιο, εξισώνει τον πρώην κακοποιητή σύζυγο-πατέρα με κάθε περίπτωση γονέα. Συνεπώς, επαναφέρει τη φιγούρα του πατέρα-αφέντη, εκβιάζει την ευάλωτη γονεϊκότητα, αναγκάζει την επαφή με την κακοποιημένη επιζώσα μητέρα και εκθέτει τα παιδιά στην κακοποίηση. Αντιλαμβανόμαστε, επομένως, τη συστηματικώς αδιάφορη έως εγκληματική στάση του κρατικού μηχανισμού προστασίας απέναντι στα θύματα.
Τρίτη ρίζα του κακού: το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο έχει στηριχθεί απ’ την πατριαρχία. Το δυϊκό σύστημα πατριαρχίας-καπιταλισμού, παρά τις αντιφάσεις του, έχει στρατηγικές συνέπειες στις ζωές μας. Πρόκειται για δύο ξεχωριστά συστήματα που συνενώνονται ως εξής. Ο καπιταλισμός προσαρμόζεται στις προϋπάρχουσες πατριαρχικές μορφές και τις διατηρεί ενισχύοντάς τες. Ο ρόλος της ήδη υποταγμένης κόρης, συζύγου/συντρόφου και μάνας ενισχύεται από εκείνον της εργάτριας/εργαζόμενης/υπαλλήλου. Έτσι, το φύλο επαναπροσδιορίζεται με όρους κοινωνικής τάξης, συγχωνεύοντας τη διττή υποταγή, οπότε και συγκροτείται μια ενιαία θεωρία παραγωγής – αναπαραγωγής. Εν τέλει, δεν υπάρχουν δύο ανεξάρτητα συστήματα, αλλά ο καπιταλισμός ενώνεται συμφυώς με την πατριαρχία. Άλλωστε, ευθύς εξαρχής, ο καπιταλισμός ενσωμάτωσε πατριαρχικά μοτίβα καταμερισμού εργασίας, θέτοντας τις γυναίκες σε περιθωριακή και δευτερεύουσα θέση και σε ακόμα μειονεκτικότερη τις θηλυκότητες, τα άτομα της LGBTQ+ και άτομα queer.
Όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο, θα υπάρχει και πατριαρχία, θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι. Ο αγώνας μας πρέπει να είναι συνολικός. Είναι επιτακτικό να κατανοήσουμε πως η κοινωνική και ατομική απελευθέρωση μπορεί να έρθει μόνο από τα κάτω, ισότιμα και αδιαμεσολάβητα. Απέναντι στην καταπίεση και τη βαρβαρότητα της πατριαρχίας και του καπιταλιστικού κόσμου, ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις, σεξιστικές, βίαιες και προσβλητικές συμπεριφορές, να παλέψουμε όλες, όλοι και όλα μαζί για τη μέρα της πραγματικής χειραφέτησης των ανθρώπων, τη μέρα που θα απαλλαγούμε από τον κόσμο που γεννά τη βία, τον θάνατο, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Οφείλουμε να χτίσουμε δωρεάν δομές προστασίας, στήριξης και στοργής των κακοποιημένων γυναικών! Για τον κόσμο της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της ζωής!
ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ,ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΕΦΕΙ
ΠΕΣ ΤΟ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ : ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ – ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ
ΟΛΕΣ, ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Λέσχη εργαζομένων και νεολαίας Βόλου
Μεταμορφώσεως 19