Tου Γιάννη Ιατρού
Διανύουμε ήδη τις πρώτες μέρες του δεύτερου λοκντάουν – εγκλεισμού ή απαγόρευσης κυκλοφορίας, κατά το ελληνικότερον, όπως θα μας διόρθωνε ενδεχομένως ο κ. Μπαμπινιώτης. Και παρόλο που μπορεί να έχουν περάσει 6 μήνες από το προηγούμενο, για κάποιο λόγο επικρατεί η αίσθηση πως δεν άλλαξε τίποτα από την προηγούμενη φορά. Το πρώτο επεισόδιο της νέας σεζόν ξεκινάει ακριβώς από εκεί που τελείωσε το τελευταίο της προηγούμενης – όπως συμβαίνει και στις τηλεοπτικές σειρές.
Σίγουρα, μεσολάβησαν πολλά σε αυτούς τους έξι μήνες. Κεντρική θέση στη μετάβαση από το πρώτο λοκντάουν μέχρι το δεύτερο είχε η επιλογή της κυβέρνησης να ευλογεί τα γένια της, να αυτολιβανίζεται και να δέχεται ύμνους από τα Mέσα στα οποία φρόντισε να χορηγήσει εκατομμύρια ευρώ μέσω της λίστας Πέτσα – για μία παροχή που είχαν τόσο τη νομική όσο και την ηθική υποχρέωση να παρέχουν δωρεάν: την ενημέρωση του κόσμου για τον κορωνοϊό. Ίσως το μοναδικό πράγμα που ενίσχυσε αυτή η κυβέρνηση με τέτοια ένταση αυτήν την περίοδο, να ήταν η επικοινωνιακή ισχύς της.
Υπήρξε και η περίφημη φιέστα του θιασάρχη, Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος με φόντο το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης καλούσε τους ξένους τουρίστες να επισκεφθούν τη χώρα μας. «Έλα, μη λαϊκίζεις, είχε ανάγκη η οικονομία, από τον τουρισμό ζούμε», θα πει κανείς. Πράγματι. Το ζητούμενο είναι, όμως, να ζούμε. Οι προβλέψεις για είσοδο στη χώρα μόνο με αρνητικό τεστ εγκαταλείφθηκαν γρήγορα, μετά από πιέσεις αεροπορικών εταιρειών και ταξιδιωτικών πρακτορείων. Τα τεστ στις πύλες εισόδου, άφαντα. Τα επιβεβαιωμένα κρούσματα που ανακοινώνονταν, μάλλον μαγειρεμένα – χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Πάρου, όπου ξαφνικά βρέθηκε σε καραντίνα κατακαλόκαιρο, ενώ τις προηγούμενες μέρες δηλώνονταν 3 κρούσματα… σε όλες τις Κυκλάδες!
Ακόμα κι αν κάποιος κυνικός αναλυτής αποδεχόταν το ρίσκο του τουρισμού για την ενίσχυση της οικονομίας ως απαραίτητο, εις βάρος της υγείας ενός κομματιού του πληθυσμού, η τρικυμία και οι διαρκείς παλινωδίες του κυβερνητικού επιτελείου δεν περιορίστηκαν εκεί. Με τη νέα σεζόν, υπήρξε έντονη συζήτηση για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα σχολεία, τις εκκλησίες. Τα ΜΜΜ δεν ενισχύθηκαν σχεδόν καθόλου, και όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι έγιναν κάποιες άτσαλες προσθήκες λεωφορείων τύπου ΚΤΕΛ, με μία μόνη είσοδο – έξοδο και χωρίς εξαερισμό. Τα σχολεία, αντί να αραιωθούν σε περισσότερα τμήματα με λιγότερους μαθητές ανά αίθουσα, τελικά συμπυκνώθηκαν σε 25άρια τμήματα. Για τις εκκλησίες… ούτε λόγος.
Θέλω να επιμείνω, όμως, λίγο στο τελευταίο, διότι πρόκειται για ένα ευαίσθητο ζήτημα, το οποίο πολλοί -ακόμα και από το κυβερνητικό στρατόπεδο- αντιμετωπίζουν με φανατισμό, αν όχι με διάθεση ψηφοθηρίας. Διότι, στην περίπτωση του τουρισμού, υπάρχει τουλάχιστον το επιχείρημα των εθνικών οικονομικών συμφερόντων. Για την Εκκλησία όμως; Τι δικαιολογεί, αν όχι οι ψήφοι, αυτήν την επικίνδυνη επιλογή της κυβέρνησης να αγνοεί το πρόβλημα, αν όχι οι ψήφοι;
Το να ζητάς ή και να απαιτείς μέτρα για τις Εκκλησίες δεν είναι κάποιου είδους «διαβολική εμμονή», είναι κοινή λογική: όταν μιλάς για αποφυγή του συνωστισμού, όταν δέρνεις νέους στις πλατείες, όταν θες να προστατεύσεις τις ευπαθείς ομάδες, δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεις την αθρόα συγκέντρωση ανθρώπων, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες -οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας- όχι μόνο να συνωστίζονται αλλά και να… μεταλαμβάνουν από το ίδιο κουτάλι! Και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως του Μητροπολίτη Ιερισσού, να τους κοινωνούν ιερείς που έχουν διαγνωσθεί με ιό! Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η λογική πάει… μεγάλο περίπατο.
Όπως και τα πεταμένα 2 εκατομμύρια για τους πειραματισμούς του πρωθυπουργικού ανιψιού, αλλά όχι μόνο. Η κυβέρνηση επέλεξε να κάνει την κρίση ευκαιρία, με τα δωράκια -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- στους φίλους επιχειρηματίες και τις τράπεζες, τις προσλήψεις στρατιωτικών και αστυνομικών αντί για εκπαιδευτικούς και γιατρούς, για να μη θυμηθούμε τα ιδιωτικά τεστ, τις ιδιωτικές ΜΕΘ και τα σκόιλ ελικικού.
Πρώτον, δεν είναι χυδαίο μόνο γιατί εν μέσω πανδημίας το μέλημα των «αρίστων» είναι να πλουτίσουν αυτοί και οι συν αυτοίς – είναι χυδαίο γιατί γίνεται εις βάρος των πραγματικών αναγκών που επιτάσσουν οι συνθήκες: ενώ βλέπουμε χρήματα να μοιράζονται απλόχερα με απευθείας αναθέσεις και νομοθετικές αλλαγές που ευνοούν συγκεκριμένα λόμπι, ακούμε τους κυβερνητικούς παράγοντες να μας λένε ότι «δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα», όπως τον κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Πέτσα, ο οποίος δήλωσε ότι «αν ακούγαμε το ΣΥΡΙΖΑ για τις ΜΕΘ θα είχαμε πετάξει δεκάδες εκατομμύρια», ή τον πρωθυπουργό να απαντάει χασκογελώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου πως… «δεν μπορούμε να γεννήσουμε λεωφορεία».
Δεύτερον, δεν περιμέναμε διαφορετική στόχευση από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Άλλωστε, ο πρωθυπουργός είχε μιλήσει ανοιχτά για τη στροφή του συστήματος υγείας από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, απευθυνόμενος στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη χαρακτηριστική φράση «θα δείτε τώρα πόσο θα ανατριχιάσετε», ανακοινώνοντας τη συνεργασία τριών δημόσιων νοσοκομείων με τον ιδιωτικό τομέα. Θέμα πολιτικής αντίληψης και ιδεολογίας, θα έλεγε κανείς, και ίσως να είχε και δίκιο. Όταν, όμως, εν μέσω πανδημίας εμμένεις στις συγκεκριμένες καταστροφικές επιλογές και δεν επενδύεις στο δημόσιο σύστημα υγείας, επειδή είναι αντίθετο στο πολιτικό σου πρόγραμμα, δίχως να αντιλαμβάνεσαι τις κοσμογονικές παγκόσμιες αλλαγές που επιτάσσουν τη συγκεκριμένη στροφή, δεν είσαι απλά ιδεοληπτικός – είσαι και επικίνδυνος.
Η κυβέρνηση μας συμβουλεύει να… μένουμε σπίτι, αλλά ταυτόχρονα ψηφίζει νέο πτωχευτικό κώδικα που δίνει στις τράπεζες τη δυνατότητα να μας το πάρει, επιταχύνοντας παράλληλα τους πληστειριασμούς πρώτης κατοικίας. Ψηφίζει νόμους που αμνηστεύουν τους τραπεζίτες και όσους φοροδιαφεύγουν, φτάνοντας να γίνει θέμα μέχρι και στους Financial Times.
Για την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, το «σήριαλ» της πανδημίας θα είναι καταστροφικό, γιατί η αντικοινωνική λογική της αποκρυσταλλώνεται στην απροθυμία να λάβει μέτρα οικονομικής και προνοιακής στήριξης που η πραγματικότητα επιβάλλει, ενώ η στόχευσή της να συνδράμει την ελίτ πολλαπλασιάζει τη φθορά της λόγω της συγκυρίας κατά την οποία λαμβάνει χώρα.
Ακριβώς επειδή έχει αρχίσει να το αντιλαμβάνεται, επενδύει τα πάντα στην επικοινωνία. Η δεύτερη σεζόν ξεκίνησε με το κωμικό σκετσάκι του «κυρίου προέδρου» και του «Σωτήρη», κατά τη διάρκεια του οποίου, εκτός των άλλων, είχαμε την πρώτη μεγάλη αποκάλυψη: τελικά υπάρχουν 37 δισ. ταμειακά διαθέσιμα από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Δεδομένων των σχεδόν 3.000 κρουσμάτων και της πληρότητας των ΜΕΘ, ας ελπίσουμε πως το «σίριαλ» του κορωνοϊού δε θα εξελιχθεί με δραματική επίταση σε δυστοπικό θρίλερ.