Του Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας-εκπαιδευτή οδηγών
«Τέτοια περιστατικά δεν έχουν θέση σε κανένα σχολείο», ήταν τα λόγια του διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας, με αφορμή το απαράδεκτο περιστατικό που σημειώθηκε στο 8ο Γυμνάσιο Βόλου, με τη γυναίκα που πήδηξε τα κάγκελα και βρέθηκε στο προαύλιο απειλώντας και φωνάζοντας. Αυστηρή και εύστοχη η τοποθέτησή του. Στη συνέχεια αναφέρει ότι τα τελευταία χρόνια το σχολείο εμπλουτίστηκε με συμβούλους σχολικής ζωής, με συντονιστές μέντορες κ.ά. Απλά αναρωτιέμαι… ποια είναι τα όρια της σχολικής ζωής; Yπάρχει και ποιο είναι αυτό το εκπαιδευτικό όργανο που ασχολείται με την τήρηση των κανόνων προσέλευσης μαθητών στο σχολείο και αναχώρησης απ’ αυτό; Θεωρούμε αυτονόητο ότι μια παρεξήγηση μεταξύ μαθητών έξω από το σχολικό κτήριο θα λυθεί με τη συνεργασία εκπαιδευτικών και συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Το ίδιο αυτονόητη θα πρέπει να θεωρηθεί και η ευαισθητοποίηση – κινητοποίηση των ίδιων για λύση της επικίνδυνης κατάστασης που επικρατεί έξω από κάθε σχολείο, με οχήματα που περιμένουν για την επιβίβαση – αποβίβαση παιδιών. Επιτρέψτε μου να είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει σχολείο στην περιοχή μας, που αυτές τις ώρες να μη μετατρέπεται σε ωρολογιακή βόμβα. Επίσης, μη βιαστεί κανείς να επιρρίψει ευθύνες σε κάποιους για αυτή την κατάσταση. Είμαστε ακόμα στο πρωτογενές στάδιο της ευαισθητοποίησης. Μέχρι να φτάσουμε στην κινητοποίηση… έχει ο Θεός. Εκτός, αν γίνει κάποιο ατύχημα το οποίο θα λειτουργήσει σαν επιταχυντής.
Και πάλι, αν δεν έχουμε χωνέψει το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, όποια μέτρα και αν ληφθούν θα χαθούν, όσο επιτρέπουμε να εξακολουθούν να μετρούν αυστηρά τα ρολόγια της καθημερινότητάς μας παντού και πάντα. Βιαστικά ανοίγματα πόρτας, απρόσεκτα περάσματα δρόμων, σταθμευμένα αυτοκίνητα ακόμα και πάνω στις διαβάσεις πεζών, με σχολικούς τροχονόμους να παίζουν κρυφτό. Καθημερινές ατομικιστικές συμπεριφορές, παθητικά αποδεκτές λόγω συχνότητας και ανατροφοδοτούμενες με επιχειρήματα όπως: «να για ένα λεπτό», «έρχομαι, έρχομαι», «φεύγω τώρα», «δεν την κλείνω δεν την πατάω». Δεν είναι καθόλου δύσκολο να περπατήσουμε ένα, δύο λεπτά να αφήσουμε ή να πάρουμε το παιδί από το σχολείο, παρκάροντας κάπου με ασφάλεια. Αλλά τι να πει κανείς όταν οι ίδιοι γονείς που απαιτούν (και έτσι πρέπει) να ελεγχθεί από την Τροχαία το λεωφορείο πριν την εκδρομή, αυτοί οι ίδιοι είναι που στο τέλος της, φεύγουν όπως όπως, με τρικάβαλο σε μηχανάκι, 6-7 παιδιά στοιβαγμένα μέσα σε ένα αυτοκίνητο και άλλα πολλά φανταστικά. Προτρέπω τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων, αρχικά να κάνουν μια πρώτη αποτίμηση, που αφορά στις πιθανές ελλείψεις σε οριζόντια και κάθετη σήμανση.
Έπειτα να ενημερώσουν τους γονείς (εννοείται με αφορμή σχολική εκδήλωση γιατί αλλιώς δεν θα εμφανιστεί κανείς) για τις υποχρεώσεις τους και ότι σε εξακολουθητικές επικίνδυνες συμπεριφορές θα ενημερώνεται η Τροχαία και οποιαδήποτε υπηρεσία ή φορέας φροντίζει για την ασφάλεια των παιδιού. Μετά από αυτές τις στοχευμένες κινήσεις είναι σχεδόν αδύνατο, ακόμα και ο πιο «δυσκίνητος» σύλλογος καθηγητών ή δασκάλων να μη γίνει αρωγός. Τέλος θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα περιστατικό που συνέβη πριν μια εβδομάδα. Ακριβώς έξω από γνωστό σούπερ μάρκετ στην οδό Δημητριάδος, γλίστρησε και έπεσε μια κυρία και ενώ το συμβάν εκτυλίχθηκε μπροστά από μια στάση λεωφορείου με αρκετό κόσμο να περιμένει, κανείς δεν βοήθησε να σηκωθεί. Σταμάτησα με το αυτοκίνητο μου και τη σήκωσα. Όση ώρα προσπαθούσα, όλοι κοιτούσαν απαθείς. Μετά από ώρα όταν αναλογιζόμουν τη στιγμή εκείνη αισθάνθηκα πολύ λίγος για να μπορέσω να κατανοήσω τις συμπεριφορές των συμπολιτών μου. Ασχολήθηκα λίγο και βρήκα ότι έχουν γίνει έρευνες και πειράματα και έχει αποδειχθεί ότι όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες κάποιου δυσάρεστου γεγονότος τόσο λιγότερο υπεύθυνος αισθάνεται ο καθένας, γιατί η ευθύνη καταμερίζεται ισομερώς σε πολλούς ανθρώπους (διάχυση ευθύνης). Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε οι ποιητές: «Η μοναξιά μας γίνεται μεγαλύτερη μέσα στο πλήθος».