του Θανάση Χειμωνά
Ποιο είναι άραγε το διακύβευμα (όμορφος ελληνικός πολιτικός όρος…) των εκλογών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης; Μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού δεν ασχολείτο κανένας πέρα από τα κομματικά στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη. Η απρόσμενη είσοδος στην «κούρσα» όμως του Γιώργου Καμίνη (κυρίως), αλλά και των Σταύρου Θεοδωράκη και Νίκου Ανδρουλάκη στη συνέχεια «άνοιξε» το παιχνίδι, προσδίδοντας νέο ενδιαφέρον, σε μια διαδικασία η οποία ενδεχομένως να αλλάζει ριζικά το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ή απλώς να κάνει μια τρύπα στο νερό.
Λίγο πριν το 2018 η – ταλαιπωρημένη τα τελευταία χρόνια – Ελλάδα είναι θύμα ενός άγριου διπολισμού. Από τη μια πλευρά ο «μεταλλαγμένος» ΣΥΡΙΖΑ, ένα πάλαι ποτέ αριστερό και προοδευτικό κόμμα, που αναρριχήθηκε στην εξουσία, στηριγμένο στο ψέμα και τη βία και που αργά αλλά σταθερά διαλύει τη χώρα, συγκυβερνώντας με τους ακροδεξιούς και «ψεκασμένους» ΑΝΕΛ. Απέναντι, μια ούλτρα συντηρητική, αντικομμουνιστική, ομοφοβική Νέα Δημοκρατία, χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και έναν πρόεδρο, που εμφανώς αδυνατεί να επιβληθεί στο ίδιο του το κόμμα.
Μεσαίος Χώρος ή Κεντροαριστερά ουσιαστικά δεν υπάρχει. Το ΠΑΣΟΚ, από το 2010, που έσκασε η βόμβα στα χέρια του, αδυνατεί να σηκώσει κεφάλι. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα έχει εξελιχθεί σε έναν light ΣΥΡΙΖΑ, σε μια απέλπιδα και καταδικασμένη από την αρχή προσπάθεια, να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους που του έφυγαν από το 2012 και μετά. Το δε Ποτάμι, που ξεκίνησε με τόσες υποσχέσεις, σύντομα κατέρρευσε, χαμένο σε έναν απολιτίκ ελιτισμό.
Με τα σημερινά δεδομένα λοιπόν, στις επόμενες εθνικές εκλογές (όποτε αποφασίσει να τις κάνει ο Τσίπρας), ο μέσος Έλληνας θα έχει μόνο δύο επιλογές: Αλέξη ή Κυριάκο. Και -πιθανότατα – θα ψηφίσει με βαριά καρδιά. Ουσιαστικά θα αναγκαστεί να επιλέξει τον έναν, για να «μαυρίσει» τον άλλο.
Κάπου εδώ έρχεται η «Νέα» Δημοκρατική Συμπαράταξη. Ένα αυθεντικά κεντρώο – κεντροαριστερό κόμμα θα μπορούσε να δώσει διέξοδο σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας, που παραμένουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις συμπληγάδες του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας. Το θέμα βέβαια είναι η Δημοκρατική Συμπαράταξη να είναι Νέα. Και Σύγχρονη. Και Μοντέρνα.
Υπάρχουν ενδιαφέρουσες και ελκυστικές περιπτώσεις ανάμεσα στους δέκα, που έθεσαν υποψηφιότητα για την προεδρία. Αν πάντως εξαιρέσουμε τα τρία αουτσάιντερ (Πόντα -Γάτσιο -Τζιώτη) συναντάμε τον πρόεδρο του Ποταμιού και τέσσερα πρόσωπα λίγο πολύ ταυτισμένα με το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι φυσικά κακό να ανήκει κάποιος σε ένα πολιτικό κόμμα. Η κομματική σημαία όμως σαφώς και θέτει περιορισμούς στο σώμα των εν δυνάμει ψηφοφόρων.
Εγώ βέβαια από την αρχή δεν έκρυψα την προτίμησή μου στον Γιώργο Καμίνη. Οι λόγοι πολλοί.
Ο Καμίνης είναι σαφώς υπερκομματικός. Καταξιωμένος Συνήγορος του Πολίτη. Εξασφάλισε το χρίσμα – έκπληξη του ΠΑΣΟΚ για υποψήφιος δήμαρχος λίγο πριν τις εκλογές του 2010 . Είναι ωστόσο παραπάνω από σίγουρο, πως οι ψήφοι του παραπαίοντος τότε κυβερνώντος κόμματος δεν θα του ήταν αρκετοί, για να επικρατήσει του επερχόμενου δήμαρχου και απόλυτου φαβορί, Νικήτα Κακλαμάνη. Ο Καμίνης όμως τα κατάφερε, αποσπώντας ψήφους από ολόκληρο το φάσμα του λεγόμενου Μεσαίου Χώρου, κάτι που επανέλαβε τέσσερα χρόνια αργότερα, απέναντι στον νέο και εξαιρετικά επικοινωνιακό Γαβριήλ Σακελλαρίδη και το «τρένο» που ονομαζόταν ΣΥΡΙΖΑ.
Αν και είναι χαμηλών τόνων, ο Καμίνης μας έχει δείξει πως όποτε χρειάζεται, είναι ικανός να ορθώσει το ανάστημά του. Ο τρόπος που αντιμετώπισε επανειλημμένα τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στον Δήμο της Αθήνας το αποδεικνύει. Πάνω απ’ όλα όμως έχει τη δυνατότητα να καλύψει το σύνολο του Μεσαίου Χώρου. Ξεκινώντας από το προοδευτικό και φιλελεύθερο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας και φτάνοντας στους δυσαρεστημένους πρώην ψηφοφόρους του «παλιού» ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σε θέση να ψηφιστεί από πασόκους, αλλά και από άτομα που ποτέ δεν ψήφισαν και δεν θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ.
Ο Καμίνης λοιπόν δεν είναι κομματικός και «τοξικός». Και άρα είναι ικανός να «πάρει» όλο το Κέντρο. Και αυτό είναι κάτι που το έχουν πάρει είδηση όλοι οι «ενδιαφερόμενοι». Όλοι εκείνοι που ονειρεύονται ένα μεγάλο «Ελ Κλάσικο», ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, με ένα μικρούλι ΠΑΣΟΚ του 5% σε ρόλο μπαλαντέρ. Έτσι εξηγείται άλλωστε το γεγονός, πως ο Καμίνης είναι ο μοναδικός υποψήφιος, που βάλλεται από παντού. Από τα ΜΜΕ της Ν.Δ. αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Μάνο Βουλαρίνο έως τα συριζοτρόλ, όλοι ανακάλυψαν ξαφνικά την «παραφωνία» σε αυτές τις εκλογές. Γιατί όλοι τους γνωρίζουν πως ο Καμίνης είναι ο μόνος, που μπορεί να τους χαλάσει τη σούπα, να ανατρέψει το πολιτικό Status Quo στη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Ορισμένοι από αυτούς δε, «πρόσεξαν» ξαφνικά, πόσο χάλια είναι η Αθήνα. Προφανώς και δεν ζούμε στη Βιέννη ή τη Βουδαπέστη. Η Αθήνα όμως νοσεί εδώ και δεκαετίες. Όλοι οι -«γαλάζιοι – δήμαρχοι που προηγήθηκαν του Καμίνη, είχαν στα χέρια τους δυσθεώρητα μπάτζετ και το μόνο που έκαναν, ήταν να βάζουν κάγκελα στους δρόμους και να κόβουν δέντρα. Αντίθετα ο Καμίνης κληρονόμησε έναν χρεοκοπημένο Δήμο και μέσα σε χρόνο-ρεκόρ κατάφερε να τον κάνει να εμφανίσει πλεόνασμα. Άλλωστε, το repeat στις εκλογές του 2014 δείχνει πως οι Αθηναίοι είναι μάλλον ικανοποιημένοι από τις επιδόσεις του. Τέλος, αναρωτιέμαι, γιατί όλοι εκείνοι που κρίνουν τον Καμίνη σε σχέση με την εικόνα της Αθήνας, δεν κάνουν το ίδιο με τους τέσσερις πασοκογενείς υποψηφίους και το ΠΑΣΟΚ ή τον Σταύρο και το Ποτάμι αντίστοιχα;
Κάποιοι θεωρούν πως οι εκλογές αυτές αφορούν αποκλειστικά και μόνο το ΠΑΣΟΚ, πως ουσιαστικά θα αναδείξουν τον νέο αρχηγό του ιστορικού κόμματος. Λάθος! Οι εκλογές αυτές αφορούν στους πάντες. Η δημιουργία ενός ισχυρού προοδευτικού τρίτου πόλου ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Η μαζική συμμετοχή στις εκλογές αυτές λοιπόν είναι εξέχουσας σημασίας. Όλοι όμως οι ψηφοφόροι πριν προσέλθουν στις κάλπες, θα πρέπει να αναρωτηθούν: Είναι ικανοποιημένοι από το ΠΑΣΟΚ και την Κεντροαριστερά, όπως είναι σήμερα; Ή επιθυμούν κάτι τελείως διαφορετικό, που θα ανακατέψει την τράπουλα;