Θέατρο του παραλόγου στο Εργατικό Κέντρο Βόλου 

Το θέατρο του παραλόγου «ανέβηκε» για μια ακόμη φορά αυτή την εβδομάδα στη σκηνή του Εργατικού Κέντρου Βόλου, του πάλαι ποτέ δυνατού και ισχυρού, με την καθημερινή σχεδόν κοινωνική παρέμβαση, ακόμη και για ζητήματα που ήταν έξω από το στενό πεδίο δράσης του… Το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα διέρχεται μια βαθιά ιστορική κρίση και ο εκφυλισμός είναι καθημερινός. Ολομέλειες που διαλύονται και εκατέρωθεν ανταλλαγές ύβρεων των συνδικαλιστών, για να σκεπάζουν τις μύτες της εργατικής τάξης οι δυσάρεστες οσμές ενός χρεοκοπημένου συστήματος. Η κρίση που περνά το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα στον Βόλο, είναι διαρκής και εκδηλώθηκε χρόνια πριν τα μνημόνια. Με τους μεν να μιλούν για ξεπουλημένους ταγούς, που έχουν «αράξει» στις καρέκλες, χωρίς να ενδιαφέρονται για τον κόσμο που «καίγεται» γύρω τους, αλλά για τις συναλλαγές με τους εργοδότες και τους δε να ξιφουλκούν κατά των σταλινικών στερεοτύπων του ΚΚΕ, που φαίνεται ωστόσο να συσπειρώνει τους περισσότερους, από τους… ελάχιστους που ενδιαφέρονται για το συνδικαλιστικό «άθλημα». Προγραμματίζουν απεργίες χωρίς απεργούς, η Ολομέλεια της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου εκφυλίζεται και καμία συμφωνία δεν υπάρχει, ούτε στα αυτονόητα. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν από τους πρωταγωνιστές. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το χειρότερο αφορά το γεγονός, πως έχει ακουστεί δυνατά το κύκνειο άσμα του εργατικού συνδικαλισμού και οι πρωταγωνιστές μαλώνουν για τα ιμάτια, που είναι επί της ουσίας «κουρέλια». Το αποδεικνύει το γεγονός, ότι σε όλα αυτά οι εργαζόμενοι είναι απόντες και προφανώς βαθιά απογοητευμένοι. «Αν αυτή η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο, θα σε δω στην κόλαση καλή μου». Είναι ένα σύνθημα που έκανε εντύπωση πριν από χρόνια και που σήμερα δυστυχώς είναι τόσο, μα τόσο επίκαιρο.