Από πέρυσι τέτοιο καιρό οπότε εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια της μεγάλης κρίσης δεν υπήρξε ούτε ένας σοβαρός οικονομικός αναλυτής, ξένος ή Έλληνας, ο οποίος να μη συνόψισε τις αιτίες στις σπατάλες του Δημοσίου και στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Κανείς επίσης δεν μίλησε για κρίση δανεισμού, αλλά επέμειναν όλοι να υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει κρίση χρέους.
Το πώς φθάσαμε να χρωστάει η Ελλάδα ποσό ίσο με το 125% του ΑΕΠ σήμερα και το 150% το 2014 έχει αναλυθεί και από τη στήλη επανειλημμένως. Όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε σε μια ιδιωτική συζήτηση φίλος που ασχολείται με την οικονομία: Με δεδομένο ότι κάθε χρόνο η χώρα μας παρουσιάζει έλλειμμα 30 και πλέον δισεκατομμυρίων ευρώ ακόμη και αν μηδενιζόταν τώρα το χρέος σε δέκα χρόνια αυτό θα έφθανε πάλι στα σημερινά επίπεδα. Με άλλα λόγια για να αντιμετωπιστεί το χρέος, δηλαδή το πρόβλημα, πρέπει να αντιμετωπιστούν οι αιτίες που δημιουργούν το έλλειμμα. Η Ελλάδα από εδώ και εμπρός πρέπει να ξοδεύει λιγότερα από όσα εισπράττει. Αναγκαίο; Ναι. Συνετό; Ναι. Δύσκολο; Δεδομένης της νοοτροπίας πολιτικών και μεγάλου μέρους των πολιτών πολύ δύσκολο.
Αν όλοι όσοι υποστηρίζουν ορθώς ότι οι δυο βασικές αιτίες της κρίσης έχουν να κάνουν με τις σπατάλες του Δημοσίου και τη φοροδιαφυγή, τότε πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η κυβέρνηση και εμείς όλοι δεν έχουμε άλλη επιλογή σωτηρίας εκτός από αυτή που λέει ότι επιβάλλεται να επανιδρυθεί το κράτος και να αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή.
Ας επισημάνουμε ορισμένα πράγματα.
Τα στατιστικά στοιχεία για τις φορολογικές δηλώσεις που αφορούν το 2008, αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι το 52% των άμεσων φόρων προέρχεται από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, δηλαδή δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί, φαρμακοποιοί, υδραυλικοί και ουκ έστιν αριθμός καταβάλλουν πολύ λιγότερα. Σε βαθμό κακουργήματος λιγότερα.
Το φοβερό και τρομερό είναι ότι αυτοί που είναι συνεπείς και εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς την Πολιτεία είναι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν το λογαριασμό. Όπως είναι γνωστό περικοπές έχουν γίνει στους μισθούς και στις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων και πλέον έχουν δρομολογηθεί και στους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
Περισσότερο φοβερό και τρομερό όμως είναι ότι αντιδρούν δυνατά και αποφασιστικά όλοι όσοι δεν έχουν θιγεί ή πάντως όχι στο βαθμό που έχουν θιγεί μισθωτοί και συνταξιούχοι. Αντιδρούν οι δικηγόροι, αντιδρούν οι φαρμακοποιοί, αντιδρούν οι γιατροί. Όχι ότι όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν άδικο σε όλα. Δεν γίνεται όμως να παραταθεί η σημερινή κατάσταση. Και άδικη για πολλούς είναι και αντιδημοκρατική.
Κάποια στιγμή πρέπει οι Έλληνες να συμφωνήσουν ότι καπιταλισμό έχουμε στην Ελλάδα αλλά έναν διαφορετικό καπιταλισμό από εκείνον των Γερμανών, των Γάλλων ή των Αυστριακών. Να συμφωνήσουμε επίσης ότι ο καπιταλισμός όταν βρίσκεται σε διαδικασία ωρίμανσης και επιδιώκει να γίνει σοβαρός, όπως συμβαίνει να είναι στην υπόλοιπη Ευρώπη, προχωρεί σε βίαιες προσαρμογές.
Για παράδειγμα: Καμιά σοβαρή χώρα στον κόσμο δεν θα επέτρεπε ο αριθμός των δικηγόρων να αυξηθεί δραματικά. Θα αποφάσιζε να μειώσει τον αριθμό των εισακτέων στις Νομικές Σχολές ή θα έκανε αυστηρότερες τις εξετάσεις για την απόκτηση αδείας ασκήσεως επαγγέλματος. Πάντως καμιά πόλη του μεγέθους του Βόλου σε ολόκληρη την Ευρώπη δεν έχει να παρουσιάσει 700 δικηγόρους.
Τώρα με τα μέτρα που επιβάλλει η τρόικα και θα γίνουν νόμος του κράτους τη νύφη θα πληρώσουν οι νέοι δικηγόροι. Άδικο; Άδικο πέρα για πέρα. Μέτρα που έπρεπε να ληφθούν εδώ και δεκαετίες δεν πάρθηκαν. Και έτσι λαμβάνονται σήμερα άδικα για πολλούς και πολύ σκληρά.
Ενώ συμπληρώνεται χρόνος από την ημέρα που αντιληφθήκαμε ότι η κρίση είναι πρωτοφανής και το ελληνικό κράτος βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας δεν έχουν γίνει σοβαρά βήματα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Οι περικοπές στο Δημόσιο έγιναν, αλλά σε βάρος αυτών που δεν ευθύνονται καθόλου ή ευθύνονται λιγότερο από όλους. Το κράτος εξακολουθεί να είναι σπάταλο.
Η πάταξη της φοροδιαφυγής εξακολουθεί να είναι ζητούμενο και κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν έχει ληφθεί ακόμη. Ακούμε για βίλες μεγαλογιατρών, δικηγόρων, για πισίνες και κότερα ελευθέρων επαγγελματιών και κρατικών λειτουργών, αλλά τιμωρία καμία.
Ακούμε τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διακηρύττουν την αποφασιστικότητά τους να πατάξουν τη διαφθορά, αλλά δεν είδαμε κανέναν να οδηγείται στη φυλακή.
Και οι πέτρες γνωρίζουν ότι πολιτικοί και των δυο μεγάλων κομμάτων πλούτισαν ασκώντας το υψηλό λειτούργημα του πολιτικού. Πολλά γράφτηκαν και περισσότερα ακούστηκαν. Καμιά ουσιαστική έρευνα δεν έγινε και καμία ποινική δίωξη δεν ασκήθηκε.
Δεν γεννάται αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός προσπαθεί να αλλάξει πολλά πράγματα. Δεν γεννάται αμφιβολία ότι ο Σαμαράς θέλει να απαλλαγεί η Ν.Δ. από τα βαρίδια του παρελθόντος. Γεννάται όμως το ερώτημα: Πότε θα υπάρξουν κυρώσεις για τους πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που προκάλεσαν το δημόσιο αίσθημα; Πότε θα απομακρυνθούν από τη Ν.Δ. οι πρωταγωνιστές του οικονομικού ολοκαυτώματος της πενταετίας Καραμανλή;
Μόλις προχθές ανακοινώθηκε ότι οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ αυξήθηκαν κατά 50% την πενταετία της διακυβέρνησης Καραμανλή και εν μέσω προεκλογικής περιόδου το 2009 προσελήφθησαν 250 υπάλληλοι καταγόμενοι από τους Νομούς Λάρισας και Ροδόπης. Από τους Νομούς δηλαδή των πολιτικών προϊσταμένων του ΜΕΤΡΟ, του κ. Σουφλιά και του κ. Στυλιανίδη. Και ο μεν πρώτος αποχαιρέτησε την πολιτική. Ο δεύτερος όμως είναι μέλος του σκληρού πυρήνα της Ρηγίλλης, στενός συνεργάτης του Α. Σαμαρά και συχνά από τηλεοράσεως εγκαλεί την κυβέρνηση για παραλείψεις και ολιγωρίες.
Δικαιούται διά να ομιλεί ο κ. Στυλιανίδης; Και επιτρέπεται ο κ. Σαμαράς να τον έχει στην πρώτη γραμμή;
Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε είπε πολύ εύστοχα ο Γ. Παπανδρέου ένα χρόνο πριν. Ο χρόνος της μεγάλης κρίσης με τις συμπεριφορές και ενέργειες σχεδόν όλων των πολιτικών, σχεδόν όλων των συνδικαλιστών και μεγάλου μέρους των πολιτών δείχνουν ότι δεν αλλάζουμε. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Και για αυτό θα βουλιάξουμε…