Του
ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ
Σ’ αυτή την κρίσιμη φάση για τη χώρα, τα αριστερά κόμματα αποφάσισαν να βγάλουν τα εσώψυχά τους, αφήνοντας τον αριστερό πολίτη μόνο κι απροστάτευτο.
Ο έλεγχος των αριστερών πολιτικών δεν μπορεί να γίνεται με ιστορική αυτο-αναφορικότητα. […] Η Αριστερά καλείται να συνδυάσει τη φαντασία των κινημάτων με ένα συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο διακυβέρνησης. Η ηθική, η αισθητική και οι ευαισθησίες της Αριστεράς δεν κινδυνεύουν τόσο από την προγραμματική συμμετοχή της σε συνεργασίες διακυβέρνησης όσο από την αυτο-ακύρωση της πολιτικής της, εάν περιοριστεί στο να καταγγέλλει την άδικη κοινωνία, χωρίς να δέχεται να διαχειριστεί τα προβλήματα για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός. Ούτε όμως και η μη-εξουσία. Οι καταγγελίες δεν αρκούν. Χρειάζεται και ανάληψη του ρίσκου στην εφαρμογή των ιδεών. Όποιος ασκεί εξουσία, δεν απεμπολεί υποχρεωτικά τις αρχές του, αν γνωρίζει το πώς και το γιατί.
[…]Στο κάτω -κάτω, τα κόμματα στις Δημοκρατίες δεν συνιστούν αυτοεξυπηρετούμενους θεσμούς, αλλά κρίνονται από την αποτελεσματική, για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, δράση τους. Η Αριστερά έχει ιστορικό, πολιτικό και ηθικό χρέος να μας δείξει τι το διαφορετικό ξέρει να κάνει. Πώς απαντάει στην πράξη και όχι στα λόγια στην κρίση Κράτους και Κοινωνίας. Μάθημα πολιτικής ηθικής για αριστερούς ή λιγότερο αριστερούς. Με την ευθύνη της διακυβέρνησης και όχι με την ευκολία και το ευχολόγιο της αποχής.
ΥΓ.: Αυτά τα γράφω ως προ-κατα-βολή, καθώς έρχεται ο Μάρτης, όπου (φαίνεται ότι) ο καθείς θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με την Ιστορία (ή με το μαγαζάκι του;).
Από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»