Ο Αλέξανδρος Ψυχούλης βρίσκεται σε μία διαρκή κίνηση μεταξύ Αθηνών και Βόλου, όπου διατηρεί το εργαστήριό του. Πολυτάλαντος και με δεινές ικανότητες στους τομείς της Τέχνης, είναι ζωγράφος, εικαστικός και δημιουργός κόμικς, ενώ ασχολείται, ακόμη, με το animation, το βίντεο αρτ και έχει γράψει θεατρικά έργα. Η έδρα του στο Πανεπιστήμιο του δίνει τη δυνατότητα να προσπαθεί να… εξοργίζει τους φοιτητές του.
Σε παλαιότερη συνέντευξή του δήλωσε πως από μικρός ήθελε να γίνει ο καθηγητής, που θα ήθελε να έχει. «Αυτό που κάνω, είναι να μπαίνω διαρκώς στη θέση του φοιτητή και να ψάχνω τι είναι εκείνο, που θα μπορούσε να τον ενεργοποιήσει», είπε χαρακτηριστικά.
Πολλές φορές οι φοιτητές τον ρωτούν, αν θα πρέπει να κάνουν αυτό, που θα τους φέρει περισσότερα λεφτά ή αυτό που αγαπάνε. «Αυτή είναι μια ερώτηση παγίδα. Από την κρίση αποδεικνύεται πως αυτός που επέλεξε αυτό που βγάζει λεφτά κι όχι αυτό που αγαπούσε, τώρα έχει μείνει χωρίς… τίποτα», λέει ο κ. Ψυχούλης.
Ο ίδιος ξεκίνησε να διδάσκει την περίοδο, που είχε αρχίσει να εξορθολογίζεται και μπήκε στο πανεπιστήμιο με την ελπίδα, πως θα κλέψει την οργή των φοιτητών. «Είδα πως τελικά δεν υπήρχε κι αυτό με… εξόργισε! Αποφάσισα να τους τη δημιουργήσω εγώ. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι, που έχουν όρεξη, να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά ακολουθούν λάθος τρόπους και σε λάθος βάση, όπως είναι για παράδειγμα τα ήδη βαριά και αρρωστημένα συστήματα του συνδικαλισμού. Από την άλλη νομίζω, πως αν δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα οι νέοι, κανένας άλλος δεν μπορεί».
Ο κ. Ψυχούλης για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα και για το αν τελικά η κρίση είναι οικονομική ή κοινωνική, λέει πως «καταρχάς πρέπει να αναρωτηθούμε, αν η λέξη «κρίση» συνεχίζει να είναι κατάλληλη, για να περιγράψει την παρούσα κατάσταση. Οι κρίσεις έχουν πιο περιορισμένο ορίζοντα εξέλιξης. Αυτό που ζούμε, είναι το πέρασμα στον ώριμο καπιταλισμό και είναι μάλλον πλάνη να πιστεύουμε, ότι σύντομα θα ξαναγυρίσουμε στην πρότερη κατάσταση. Τα πράγματα αλλάζουν ανεπίστρεπτα κι απλώς δεν είμαστε έτοιμοι, να το κατανοήσουμε, να το επεξεργαστούμε και να αντιδράσουμε. Πάσχουμε από ένα συλλογικό σύνδρομο, που στην ιατρική ονομάζεται «ακροφαντασία». Είναι αυτό που ο ασθενής για παράδειγμα, ενώ έχει ακρωτηριαστεί στο χέρι από τον ώμο του, συνεχίζει να νιώθει φαγούρα στα δάχτυλά του».
Και συνεχίζει με το εξής παράδειγμα: «Ένας γνωστός μου πουλάει το σπίτι του, για να στείλει το μοναχογιό του σε ιδιωτικό σχολείο. Όχι από έπαρση, αλλά γιατί οι δικοί του γονείς, όταν ήταν μικρός, τον είχαν στείλει σε ιδιωτικό και δεν μπορεί να χωνέψει την ιδέα, ότι ο δικός του γιος θα έχει λιγότερες ευκαιρίες απ’ όσες ο ίδιος».
Σχετικά με το ελληνικό πανεπιστήμιο και το πώς αυτό τείνει να διαμορφωθεί με τις συγχωνεύσεις τμημάτων, τις καταργήσεις σχολών, τις περικοπές σε απαραίτητα για την κατάλληλη υποστήριξη των μαθημάτων, ο κ. Ψυχούλης επισημαίνει, πως «δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάποια πράγματα στο ελληνικό πανεπιστήμιο χρειάζονται συμμάζεμα. Η πελατειακή λογική των τελευταίων κυβερνήσεων «κάθε χωριό και πανεπιστήμιο» αποδυνάμωσε τα ιδρύματα. Το ότι κάτι σωστό γίνεται παντιέρα, για να σαρωθεί η δημόσια εκπαίδευση, είναι τραγωδία. Τα δυο τελευταία χρόνια τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης απαξιώνουν εντέχνως τα πανεπιστήμια, βοηθώντας τη μεθοδευμένη κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Να μιλήσουμε με δεδομένα. Από του χρόνου ο φοιτητής θα πληρώνει τα συγγράμματά του. Μεταξύ πολλών άλλων η κυβέρνηση επιβάλλει δίδακτρα σε όλα τα μεταπτυχιακά. Σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τις οικογένειες, που ήδη αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο κατοικίας και τη διατροφή ενός παιδιού τους, που φοιτά σε άλλη πόλη».
Καλούμε τον κ. Ψυχούλη να απαντήσει με ειλικρίνεια, στο πώς κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα του 2012 και πώς το ελληνικό πανεπιστήμιο το 2012. Ο ίδιος σημειώνει: «Αν μη τι άλλο ένα κράτος θα έπρεπε να προστατεύει το δικαίωμα των πολιτών του, να ζουν με αξιοπρέπεια. Αν επικρατούσαν τα οράματα της γενιάς του Πολυτεχνείου σήμερα, θα νιώθαμε περήφανοι. Αυτό που επικράτησε όμως ήταν η αμετροέπεια, ο λαϊκισμός και η διαφθορά. Και τα τρία χαρακτηριστικά ενός λαού που εκπίπτει πολιτισμικά. Στην Ελλάδα, που ο πολιτισμός θα μπορούσε να αποτελεί βαριά βιομηχανία, το υπουργείο Πολιτισμού μοιάζει εδώ και δεκαετίες σαν άχρηστο απομεινάρι του παρελθόντος. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος, βρήκε μια καλή λύση. Μετέτρεψε το υπουργείο σε «πλυντήριο υπουργών», που είχαν εμπλακεί σε σκάνδαλα. Η άνοδος του νεοφασισμού δεν είναι παρά ένα καραμπινάτο σύμπτωμα αυτής της πολιτικής», καταλήγει ο κ. Ψυχούλης.