Το πρόβλημα όρασης που έχει δεν την εμπόδισε να πραγματοποιήσει δύο από τα μεγάλα της όνειρα. Να κάνει οικογένεια και να ασχοληθεί με το πιάνο. Τα κατάφερε και τα δύο με μεγάλη επιτυχία και νιώθει πλήρης. Η Παρασκευή Θεοδωροπούλου μπόρεσε να αποκτήσει μέσα σε λίγα χρόνια πτυχίο και δίπλωμα στο πιάνο, έχοντας ως στήριγμα πάντα τον σύζυγό της Θρασύβουλο και την κόρη τους. Γεννήθηκε στον Βόλο το 1960 σε πολύτεκνη οικογένεια.
«Δεν βλέπω καθόλου. Έτσι γεννήθηκα. Σε ηλικία έξι ετών η μαμά μου με πήγε στη Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη. Εκεί έμεινα 14 χρόνια. Ήμουν εσώκλειστη και ερχόμουν στον Βόλο το Πάσχα και το καλοκαίρι. Τα Χριστούγεννα δυστυχώς έμενα μέσα. Εκεί έβγαλα το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Είχα μαζί μου και μία αδερφή μου. Είμασταν δύο οι αδερφές που δεν βλέπαμε. Είχαμε εννιά χρόνια διαφορά. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και έκανα υπομονή για να μάθω γράμματα. Τα Χριστούγεννα που έφευγαν τα περισσότερα παιδιά είχα περισσότερη ώρα να ασχοληθώ με το πιάνο» δήλωσε η κ. Θεοδωροπούλου στη «Θ».
Συνολικά ήταν οχτώ αδέρφια, τα οποία τα στερήθηκε όπως και τους γονείς της. Στη Σχολή Τυφλών έκανε για έξι χρόνια πιάνο. Το ξεκίνησε όταν ήταν 13 ετών.
«Όταν κάθισα για πρώτη φορά στο πιάνο ήμουν έξι ετών. Πάτησα την πρώτη νότα, άκουσα τον απαλό ήχο και μου άρεσε. Θυμάμαι ότι πάτησα το ντο και προσπαθούσα να βρω και τα άλλα ντο στα πλήκτρα». Δεν είχε ακόμη ξεκινήσει πιάνο στη σχολή και όταν έβρισκε κάποιο άδειο πήγαινε να παίξει νότες.
Από το 1983 και για τα επόμενα 15 χρόνια εργάστηκε ως τηλεφωνήτρια στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Το 1981 γνώρισε τον σύζυγό της, που κατάγεται από τα Καλάβρυτα, σε μία εκδήλωση και έναν χρόνο μετά παντρεύτηκαν. Συνταξιοδοτήθηκε και το 1999 μετακόμισαν στον Βόλο. Έκανε την κόρη της που σήμερα είναι 24 ετών και σπουδάζει.
«Όταν έφυγα και πήγα στην Αθήνα για δουλειά, από το 1980 ώς το 1999, δεν είχα την τύχη να βρω κάποια δασκάλα για να συνεχίσω το πιάνο. Μετά τα έξι χρόνια πιάνου στη Σχολή, είχα αποχή 23 ολόκληρα χρόνια». Είχε πιάνο στο σπίτι της, έπαιζε πού και πού, αλλά είχε μείνει στα βασικά, τα προκαταρκτικά και τρεις κατωτέρες.
Όπως εξομολογήθηκε, για κάποιον που δεν βλέπει είναι δύσκολο να μάθει πιάνο. Διαβάζει με τη γραφή Braille. Είναι δύσκολο με το ένα χέρι να παίζουμε πιάνο και με το άλλο να διαβάζουμε τις παρτιτούρες. Πάνω στις νότες δεν υπάρχει Braille. Έχουμε μάθει που είναι οι νότες και παίζουμε.
Το 2003 είχε την τύχη να συναντήσει την κ. Ελένη Ζωγράφου στο δημοτικό ωδείο Νέας Ιωνίας που τη δίδαξε πιάνο. «Έχει σπουδάσει στη Γαλλία και ξέρει γραφή Braille. Ήμουν τυχερή που τη γνώρισα γιατί είναι καλή δασκάλα και άνθρωπος» δήλωσε.
Άρχισε μαζί της το πιάνο, ενώ παράλληλα ήταν εκεί για την οικογένειά της και για την κόρη της που τότε ήταν 4 ετών. Μάλιστα, μελετούσε πιάνο για οχτώ ώρες την ημέρα. Το 2015 πήρε το πτυχίο της και επτά χρόνια μετά το δίπλωμά της.
Στις 17 Ιουνίου πήρε το δίπλωμα πιάνου, αφού έπαιξε έξι έργα, μεταξύ αυτών μία παρτίτα του Μπαχ, μία σονάτα του Μπετόβεν, αλλά και ένα κομμάτι του Μέντελσον.
«Για μένα η μουσική είναι μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι που ζω. Πιστεύω πως και άλλα άτομα με προβλήματα όρασης μπορούν να καταφέρουν να ασχοληθούν με τη μουσική. Αρκεί να έχουν θέληση, υπομονή και επιμονή» ανέφερε και τόνισε πως όταν παίζει πιάνο νομίζει ότι ταξιδεύει.