Της
Βαρβάρας Τσακουρίδου
Το κάλλος του λευκού αγάπησα / το βύθιο της ψυχής / αμόλευτο μαργαριτάρι… / απ’ την ένταση του ερέβους / μεθόρμησα / με το αρχέγονο τρικάταρτο / των αρίφνητων ταξιδιών μου / καράβι…
Στους ιριδισμούς των χρωμάτων / στη σκάλα της ανέλιξης / των εφτά ικριωμάτων / στο ουράνιο το φάσμα / το ηλιοφώς εμόλωσε / του ανήφορου, κατήφορου / το φωτερό και σκοτεινό / αβυσσαλέο χάσμα.
Στου στροβίλου το χορό / τον αθάνατο και θανατερό / τους άθλους μου ετέλεψα / και τη σιγή επέλεξα.
Στον ακατάλυτο ρυθμό / στον ατέρμονα πηγαιμό / ο οφθαλμός μου εκοσμήθει / μ’ ένα αγλαό ψιμίθι. /
Με το γέρικο σκαρί μου / τη θάλασσα των ψευδαισθήσεων / διέσχισα… / με τους πέντε συντρόφους μου / στην ακτή της αλήθειας / κατέπλευσα…
Σε πελαγίσια νερά πλοηγήθηκα / σε κεντημένα ακρογιάλια / με κοχύλια και λαλάρια / στην αστερόφωτη νυχτιά / στου σεληνόφωτου τη σκιά / περιηγήθηκα / στους τόνους του διάχυτου φωτός / εκεί που σμίγει η γη κ’ ο ουρανός. /
Η φωτοσσυροή των αστεριών / στον αρμονικό χορό των σεντεφιών / των όστρακων, των πλήθιων κοραλλιών / διάκοσμος είναι των ματιών / καθρεφτίζει τη γαλήνη / τη χαρίεσσα σαγήνη / στο αεικίνητο παρόν.
Στον ακύμαντο καθρέφτη του γιαλού / στην αδιασάλευτη συνύπαρξη / αοράτου και ορατού / στης σκέψης τα πετάγματα / οι δάκρυνες οι στάλες / γινήκαν αποστάγματα / γλυκιάς θύμησης πιλάλες…
Και ξύπνησαν εντός μου / το νόημα του κόσμου / με έναν ύμνο δοξαστικό / στο Άκτιστο φως το εκστατικό!!!
Κόκκος άμμου η ζωή / στην έρημο του χρόνου / σε πλημμυρίδα αμμουδερή / «οχήματα» και σκιρτήματα / οφλήματα και φληναφήματα / με μια ανεμόεσσα ριπή / το αφρισμένο κύμα / σβήνει οργισμένο / το πεπαρασμένο βήμα. /
Με του χωροχρόνου το πλεούμενο / ταξίδεψα στο χάος το ρεούμενο / στο κάλλος του απέραντου πελάγους / στων φωτεινών οριζόντων την πομπή / στη λιτανεία των πως και των γιατί / στο σύμπαν των ταξιδεμένων θεαμάτων / των πολυπλάνητων ψυχών / και ενεργειακών σχημάτων / στη βαθιά ώριμη σιγή / στην ατελεύτητη κορυφή / εκεί όπου το φως / μονάχα κυριαρχεί… /
Μα… και πάλι ο ναυαγός… / μ’ ένα καραβίσιο σώμα / να ναυαγήσει πεθυμεί / στα πελάγη της λευτεριάς / του αέναου αγώνα.
Λευκό χρώμα: Σύμβολο αλήθειας, αγνότητας, φιλευσπλαχνίας, μητρικής αγάπης, άρωμα, μνήμη, προσευχή…