Γραφει ο Απ. Παντσάς
«Και κάπως έτσι μας τελείωσε η μαγκιά, ο τσαμπουκάς, το «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Στα σκαλιά των δικαστηρίων, η «δεν καταλαβαίνω τίποτα» Δημοτική μας Αρχή εξόκειλε και μια σημαντική οικονομική-νομική εκκρεμότητα μετατράπηκε σε θηλιά στον λαιμό της πόλης και φαίνεται να οδηγεί, απ’ ότι δηλώθηκε επισήμως, στο κλείσιμο της Επιχείρησης Ύδρευσης και Αποχέτευσης Βόλου. Το πρόβλημα βεβαίως το παρέλαβε από τους προηγούμενους, πιο σωστά από τους παραπροηγούμενους. Κανείς δεν χρεώνει την τοξικότητα της υπόθεσης ΕΡΓΗΛ στην παρούσα Δημοτική Αρχή. Η ουσία της πάει στο μακρινό 2007-2009, επί δημαρχίας Βούλγαρη. Το θέμα οργάνωσε με μαεστρία και εκτέλεσε αριστοτεχνικά η τεχνική αυτή εταιρεία όταν οι πάντες φαίνεται πως κοιμόντουσαν ύπνο τον βαθύ. Το αν, πόσο και πώς «συνεισέφεραν» στην υλοποίηση του σχεδίου τα τότε υπεύθυνα υπηρεσιακά, αλλά ενδεχομένως και πολιτικά στελέχη, μόνον ο Ιστορικός του μέλλοντος ίσως το βρει. Αλλιώς η αλήθεια-αλήθεια θα χαθεί στις ρωγμές του Απελθόντος Χρόνου, μαζί με τόσες και τόσες αναθέσεις, αποφάσεις, έργα και ημέρες του πελατειακού-κομματικού κράτους και των μηχανισμών που είχαν στηθεί μέσα στο κράτος και τους Δήμους σε όλη σχεδόν τη χώρα.
Αξίζει όμως να δούμε συνοπτικά την Ιστορία. Εννιά ζεστά εκατομμύρια είχε πάρει, μέχρι τότε , η ΕΡΓΗΛ από τα ταμεία της ΔΕΥΑΜΒ και που υποτίθεται ότι ήταν το συνολικό κόστος του έργου που είχε αναλάβει. Μετά ήσυχα ήσυχα ζήτησε άλλα τέσσερα και κανείς μα κανείς δεν κινήθηκε να τα αμφισβητήσει στα στενά χρονικά όρια που προβλέπει ο νόμος. Κανείς «δεν το πρόσεξε», κανείς δεν το έκανε. Έτσι κύλισε ήρεμα και ήσυχα το χρονικό διάστημα που προβλέπεται από τον νόμο για την έγκριση της τελικής επιμέτρησης των εργασιών και της παραλαβής του έργου και μετά, πάλι ιεροκρυφίως, η ΕΡΓΗΛ κατέφυγε στη δικαιοσύνη για να διεκδικήσει. Το πήγε δικαστικά και τον Δεκέμβριο του 11 πέφτει η πρώτη δικαστική κατραπακιά σε βάρος της ΔΕΥΑΜΒ από το Εφετείο Λάρισας για τα άλλα 4, «πέτσινα» εκατομμύρια ευρώ. Θυμίζω εδώ ότι λόγω «Καλλικράτη» και των αλλαγών που είχε επιφέρει ,είχε δοθεί παράταση θητείας στο προηγούμενο ΔΣ της ΔΕΥΑΜΒ έως το τέλος Ιουνίου 2011. Η αντίδραση της διαχείρισης Σκοτινιώτη ήταν να συστήσει την προβλεπόμενη από τον νόμο επιτροπή παραλαβής του έργου, που έπρεπε να είχε λειτουργήσει το 2009. Στη συνέχεια, να συστήσει την Επιτροπή Διαπίστωσης Αποκλίσεων, που επίσης προβλέπεται από τον νόμο για την περίπτωση που κρινόταν από τη δικαιοσύνη ότι είχε συντελεστεί αυτοδίκαιη παραλαβή του έργου το 2009-όπως και έγινε. Επίσης έστειλε τον φάκελο του έργου στο Σώμα Επιθεωρητών Δημοσίων Έργων. Οι δύο επιτροπές «ξαναέτρεξαν» το συνολικό έργο της ΕΡΓΗΛ από την αρχή και με το πόρισμα που εκδόθηκε το 2013 από την πρώτη και το 2014 από τη δεύτερη στοιχειοθετήθηκε η νομική βάση πάνω στην οποία πλέον η ΔΕΥΑΜΒ μπορούσε να πατήσει και να πολεμήσει. Οι δύο επιτροπές εντόπισαν ένα «μικροποσόν» σαν απόκλιση για το έργο της τάξης των 6 εκατ. ευρώ και ότι όλα τα επιπλέον που ζητούσε η ΕΡΓΗΛ δεν αντιστοιχούσαν σε έργο. Μ’ αυτό σαν ατράνταχτο επιχείρημα έκανε αγωγή κατά ΕΡΓΗΛ που είχε προσδιοριστεί να συζητηθεί τον Φεβρουάριο του 2015. Για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη θέση της ΔΕΥΑΜΒ, λίγο πριν τη λήξη της θητείας Σκοτινιώτη, σε συνεννόηση και με τον νικητή των εκλογών κ. Μπέο, ζητήθηκε πραγματογνωμοσύνη για το πραγματικό οικονομικό κόστος του έργου και από τη μεριά του ΤΕΕ. Ο χρόνος όμως έτρεχε υπέρ ΕΡΓΗΛ, η οποία πήρε δύο αποφάσεις του Αρείου Πάγου, που και οι δύο έκριναν μόνο νομικά ζητήματα και όχι την ουσία της υπόθεσης, ενώ η εδώ πλευρά χρονοτριβούσε και επιδίδονταν σε «ταχυδακτυλουργικά» κόλπα προς τέρψιν των τηλεθεατών της μεσημεριανής τοπικής τηλεοπτικής ζώνης.
Το ερώτημα είναι γιατί η σημερινή Δημοτική Αρχή και πάνω σε ποια βάση συζήτησε, στην αρχή της θητείας της, με την ΕΡΓΗΛ, εν κρυπτώ και παραβύστω; Σύμφωνα πάντα με δηλώσεις του κ. Μπέου στο δημοτικό συμβούλιο τον Σεπτέμβριο του 2014, «…γίνεται μια προσπάθεια μήπως και μπορέσουμε τα 8.9 εκ ευρώ να τα πάμε 4, 5, 6 ή όλα. Λίγες οι πιθανότητες, αλλά θα τις εξαντλήσουμε…». Με ποιους και τι παζάρευε;
Και ένα δεύτερο ερώτημα. Γιατί μέσα από μια τακτική «μπρος πίσω», πέρα από την ανάκληση που έκανε της αγωγής που είχε γίνει εναντίον της ΕΡΓΗΛ από τη διοίκηση Σκοτινιώτη, έκανε τρεις ή τέσσερις ακόμη ανακλήσεις αγωγών, που είχαν τη σφραγίδα της διοίκησης Μπέου, με αποτέλεσμα η τεχνική εταιρεία να πάρει κεφάλι; Με ποια λογική ακραίας κωλυσιεργίας κατέληξε τελικά μόλις τον Ιούλιο του 2017 να καταθέσει την αγωγή, η οποία τελικά εκδικάστηκε πριν από λίγες μέρες και η απόφαση θα βγει το φθινόπωρο;
Στα σκαλιά των δικαστηρίων εξόκειλε η αυταπάτη , η οίηση, η άγνοια, ο φουσκωμένος διάνος που περιφερόμενος από κανάλι σε κανάλι μας έλεγε να κοιμόμαστε ήσυχοι γιατί με τη δικιά του πια «πεφωτισμενη» και άδολη ηγεσία η ΕΡΓΗΛ δεν πρόκειται να πάρει φράγκο. Κάτι σαν το ανθρωπάκι της Michelin, μεγάλο και τεράστιο καμωμένο από αέρα κοπανιστό. Σαν μαθητευόμενος μάγος ανάμεσα στο φύγε εσύ έλα εσύ έβγαζε ακατάπαυστα λαγούς από το καπέλο, προκειμένου να κερδίσει δέκα λεπτά έπαρσης και δημοσιότητος. Ώσπου κάποια μέρα τελείωσαν οι λαγοί και ήρθε η λυπητερή, μέχρι το σημείο μηδέν, το προχτεσινό, που μοιάζει με ξαφνικό θάνατο για τη ΔΕΥΑΜΒ. Μένει να ευχηθούμε η πρόσφατα εκδικασθείσα αγωγή της ΔΕΥΑΜΒ να πάει καλά και το δικαστήριο να αποφανθεί ότι δεν μπορεί μια πόλη, μια κοινωνία να πληρώσει για ένα έργο που δεν έγινε και ποτέ δεν παραδόθηκε. Όπως και να ευχηθούμε η δικαιοσύνη να αποδεσμεύσει τους λογαριασμούς της ΔΕΥΑΜΒ.
Η ιστορία της ΕΡΓΗΛ είναι ένα τραγικό και θλιβερό μαζί μάθημα για το πώς και πόσο καταστροφικά μπορούν να συνδυαστούν οι μηχανισμοί της κομματικής ρεμούλας με την διαχειριστική ανεπάρκεια της δημοτικής αναγούλας».