του
Γ. Καπουρνιώτη
Ο Ιούνιος πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς, και ολόκληρος o οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) προετοιμάζεται για τις ευρωεκλογές. Η ΕΕ βαδίζει προς την ανάδειξη της επόμενης ηγεσίας της, εν μέσω ενός εκρηκτικού μίγματος παραγόντων (αγρότες, γεωπολιτικές αναταραχές στα ανατολικά της, εξελισσόμενη κλιματική κρίση κ.λπ.), αλλά και με μεγάλη πολιτική αβεβαιότητα στο εσωτερικό της, η οποία γεννά ανησυχία για την επόμενη ημέρα των ευρωεκλογών. Και τούτο, διότι κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η «νέα ΕΕ» που θα προκύψει τον Ιούνιο, από την άποψη του συσχετισμού των δυνάμεων που θα τη συναπαρτίζουν, και τις κατευθύνσεις που αυτές θα θελήσουν να δώσουν σε μια σειρά από ζητήματα.
Από την μεριά της Ελλάδας και ενόψει των ευρωεκλογών τα κόμματα θα αρχίσουν να ανεβάζουν τους τόνους της αντιπαράθεσης επιχειρώντας να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους και με οδηγό τις δημοσκοπήσεις που θα πυκνώσουν τους επόμενους μήνες. Ας ελπίσουμε και φέτος πως celebrities της εγχώριας και διεθνούς showbiz που διακρίθηκαν, τραγουδιστές, ηθοποιοί από σίριαλ, και άλλοι δεν θα παρελάσουν πάλι στην πασαρέλα επιλογής για να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στην Ευρώπη. Στο παρελθόν, τουλάχιστον, κάποιοι με ανάλογο τρόπο διαλεγμένοι, μάλλον αγνοούσαν ακόμα και πού πέφτουν οι Βρυξέλλες. Θα πεις: τι σημασία έχει; Το βασικό ήταν η δημοσιότητα και οι ακόλουθοι στο Instagram.
Τα κόμματα, βεβαίως, συχνά επέλεγαν υποψηφίους – αφρόλουτρα επειδή αυτούς ακριβώς ψηφίζει κατεξοχήν ο λαός – οπότε, σου έλεγαν οι επιτελείς των κομμάτων, αφού τέτοιους θέλει ο πελάτης, αυτούς προτιμά, καθόσον το μυαλό του καθορίζεται από το γυαλί και από τα Facebook, ας ψηφίσει αυτούς. Κι έτσι ανάμεσα σε σοβαρούς μπορούσες να δεις κάθε είδους λαμπερούς άσχετους, κάθε ποικιλία ασύμβατων στην πρώτη γραμμή της Ευρώπης να αποφασίζουν για τα πιο σοβαρά ζητήματα του κόσμου. Ευτυχώς και με την ευκαιρία, μάθανε κάποιοι εκλεγέντες και καμία γλώσσα με την «αξάν» του τόπου τους!
Οπωσδήποτε όμως υπήρχαν και υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι εκεί πάνω. Σαφώς, ναι, και είναι ουκ ολίγοι διότι δεν διαλέγουν με τους ίδιους τρόπους όλα τα κράτη της ΕΕ υποψηφίους ούτε για την Ευρωβουλή, ούτε για τα εθνικά τους Κοινοβούλια, αν και από ό,τι φαίνεται κανείς δεν γλιτώνει εντελώς από την επιρροή της τηλεόρασης και αναπόφευκτα βλέπει κανείς τέτοιες περιπτώσεις και στα εθνικά Κοινοβούλια και στις Βρυξέλλες. Φαίνεται πως στο μυαλό ενός ορισμένου κόσμου άριστοι παντός καιρού και κατάλληλοι για τα πάντα είναι εκείνοι τους οποίους βλέπει στην τηλεόραση είτε να τηγανίζουν τον μπακαλιάρο είτε να διακρίνονται στο Survivor, είτε να σχολιάζουν τι χρώμα κάλτσες φορούσε ο Λάκης Γαβαλάς στο «My Style Rocks», είτε να λένε τα ζώδια, είτε γενικώς να φαίνονται με κάποιον τρόπο στο γυαλί. Αυτός είναι ο μόνος υπαρκτός κόσμος, ο κόσμος της τηλεόρασης και από εκεί διαλέγουν με ενθουσιασμό. Ο πραγματικός κόσμος δεν υπάρχει, πια!
Και ίσως να ακούγεται κάπως εφιαλτικό, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο ρεαλισμός έχει σε μεγάλο βαθμό αναστραφεί, ο εικονικός κόσμος έχει υποκαταστήσει τον όντως υπάρχοντα, οπότε και οι επιτελείς των κομμάτων που ξέρουν πως πρέπει να σκεφτούν και να αποφασίσουν με απόλυτο κυνισμό και με μόνο σκοπό τη νίκη και την κυριαρχία, αναγκάζονται να επιλέξουν από αυτές τις ομάδες των υποψηφίων, δηλαδή με τη λογική της φίρμας – χωρίς να αποκλείουμε το ότι κάποιοι επιτελείς έχουν και οι ίδιοι παρόμοια, τηλεοπτική αντίληψη των πραγμάτων (coca cola ξέρεις, coca cola αγοράζεις).
Πάντως το αποτέλεσμα είναι πως διάφορα κόμματα φορτώνονται με βουλευτές ή ευρωβουλευτές που δεν έχουν ιδέα από πολιτική αλλά που σιγά-σιγά και μακροπρόθεσμα αρχίζουν να πιστεύουν πως είναι μέχρι και εθνοσωτήρες και αρχίζουν να παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά περισσότερο από όσο πρέπει. Δηλαδή να αποτελούν πρόβλημα ή αβάσταχτο βαρίδι για το κόμμα που τους κατέβασε και τελικά στρογγυλοκάθονται. Ποιος φταίει;
Από την πλευρά των ελάχιστα σχετικών υποψηφίων υπάρχει το δέλεαρ της υποτιθέμενης δόξας, χωρίς να περιφρονείται βεβαίως και το χρήμα που στην Ευρωβουλή ρέει μπόλικο. Πολλοί είναι εκείνοι που θα ήθελαν να αποκτήσουν ένα κομπόδεμα και ένα κεραμίδι, στη βελγική πρωτεύουσα. Συν τα τζάμπα ταξίδια γνωριμίας της Ευρώπης που είναι κι αυτό κάτι, δεν απορρίπτεται ως ιδέα. Ζούνε μια περίοδο ζωής χαρισάμενης, συν το ότι αισθάνονται περίπου και ως αυθέντης που αποφασίζει για τις τύχες ενός ολόκληρου κόσμου. Δεν είναι λίγα αυτά για να υποκύψεις στη γοητεία που έχουν τα αξιοθέατα της πολιτικής εξουσίας και το κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου που μοιάζει με μια τεράστια κυψέλη, γεμάτο ευρωβουλευτές, μεγάλων ή μεσαίων συμφερόντων.
Εν κατακλείδι, τις τελευταίες τηλεοπτικές δεκαετίες ισχύει αυτή η πρακτική επιλογής. Να δούμε θα συνεχιστεί και φέτος; Ίσως σε κάποιο βαθμό αυτό, πλέον, είναι αναπόφευκτο. Διότι από την άλλη δεν υπάρχουν και ειδικές σχολές που να βγάζουν ειδικούς, χαρισματικούς και γνώστες ανώτερους δημοσίους υπαλλήλους και πολιτικούς. Περισσότερο ρόλο παίζει η προσωπικότητα και οι στόχοι που έχει κανείς και ας έχει πτυχίο θεολογίας! Εδώ, πολιτεύονται ορισμένοι άλλοτε για λόγους αταβιστικούς, συνήθως, δε, σωτηριολογικούς, δικαιολογημένα, ή, όχι. Κάποιοι προκύπτουν από το σύνδρομο του αντάρτη, τη μανία του κοσμοδιορθωτή που συχνά στοχεύουν στον πλούσιο κοινοτικό προϋπολογισμό, είτε, απώτερος σκοπός τους, να εμπλακούν σε σκάνδαλα. Έχει, λοιπόν, πραγματικό ενδιαφέρον να δούμε τους επόμενους σοβαρούς ευρω-υποψηφίους όσο και την ποσόστωση σε ελαφρά φωτοσκίαση που θα υπάρξει. Τι θα κληρώσει αυτή τη φορά.