του Γιάννη Αναστασίου*
Σκάνδαλο Novartis υπάρχει, όπως υπάρχει και καραμπινάτο σκάνδαλο συνολικής φαρμακευτικής – και άλλων – δαπάνης στην υγεία μέχρι το 2009. Ο κ. Τσίπρας κουτοπόνηρα αναρωτήθηκε ποιος έχει την πολιτική ευθύνη του σκανδάλου. Προφανώς αναζητά την απάντηση μόνο στη μετά το 2009 περίοδο, όπου αντί για σκάνδαλο, υπάρχει σίγουρα η μνημονιακή μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης και η μετακύλησή της σε ένα μεγάλο ποσοστό στους πολίτες.Το περίεργο είναι, ότι ο πρωθυπουργός που λαϊκίζει βάζοντας σε περιπέτειες και διχασμούς την πληγωμένη δημοκρατία μας και τους θεσμούς, δεν ρωτά για την περίφημη πολιτική ευθύνη που αναζητά (;) τον υφυπουργό Ναυτιλίας του κ. Καραμανλή και σήμερα κυβερνητικό του εταίρο Π. Καμμένο, ή τον επικεφαλής της Κ.Υ.Π. του κ. Καραμανλη και σημερινό δικό του υπουργό στη Δικαιοσύνη Δ. Παπαγγελόπουλο.
Βεβαίως για να είμαστε δίκαιοι ως Κίνημα Αλλαγής πέραν των περί κυβερνητικής σκευωρίας θα πρέπει να επισημαίνουμε με καθαρό πολιτικό λόγο, ότι ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε ο κ. Σαμαράς, ούτε ο κ. Αβραμόπουλος, ή όποιο άλλο στέλεχος της ΝΔ, τολμά να παραδεχτεί ή να μιλήσει για τις αυταπόδεικτες πολιτικές ευθύνες των κυβερνήσεων Καραμανλή, ή και αυτών που προηγήθηκαν στον βαθμό και το μέγεθος που τις αντιστοιχεί. Η ΝΔ δεν είναι λιγότερη υποκρίτρια από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ που με ευθύνη και πολιτικό κόστος, πρωτοστάτησε με τις κυβερνήσεις του από το 2009 στον εξορθολογισμό των δαπανών στην υγεία, σήμερα οφείλει να έχει καθαρές αποστάσεις και από τα διχαστικά επικοινωνιακά παιχνίδια λασπωμένων χωρίς στοιχεία κατασκευασμάτων, αλλά και απέναντι στην πολιτική υποκρισία της ΝΔ στο σύνολό της.
Η κυβερνητική συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ άλλωστε, αποτέλεσε στρατηγική εθνική επιλογή ευθύνης με εκλογικό κόστος του ΠΑΣΟΚ και λιγότερο υπήρξε ως τέτοια επιλογή του τότε υποψήφιου πρωθυπουργού της κωλοτούμπας των Ζαππείων της ΝΔ.
Οι συνεργασίες για τον χώρο μας εάν και εφόσον στο μέλλον απαιτηθούν και πάλι, πρέπει να διέπονται και μόνο από τις ίδιες αρχές, της ευθύνης, του εθνικού συμφέροντος και των κοινών προγραμματικών θέσεων επί του συγκεκριμένου… όχι ως εκλογικό προϊόν κουλτούρας συνεργασίας με εκείνον που μισούμε ή ανεχόμαστε λιγότερο ή περισσότερο. Η ιστορία διδάσκει άλλωστε, ότι ο Α. Παπανδρέου μετά το ’89 μπήκε σε οικουμενική κυβέρνηση με τον μεγαλύτερο πολιτικά εχθρό του. Η πολιτική δε, με όρους ψυχολογίας νικά όταν ο λαϊκισμός επικρατεί της ψυχραιμίας και της λογικής.
* Ο Γ. Αναστασίου είναι δημοσιογράφος, στις εκλογές του 2015 ήταν ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στον Νομό Μαγνησίας