…Και η πυξίδα μας;
Του
Νίκου Λαρυγγάκη
Πήρε χρόνια η κατάντια να φανεί.
Να φανεί εντός μας, επί του περίγυρου έως και επί των κιόνων του κοινωνικού μας δράματος.
Μοιάζουμε με παγόδα επί νησίδος λίμνης που μέσ’ τις χιλιόχρονες διαδρομές των υδάτων της μεταμορφούται αοράτως πλην σαφώς σε ανάστροφο είδωλό της, καρφωμένη πλέον επί των θεμελίων της με τα δάπεδά της ξέφτια στον αγέρα.
Οι έννοιες απ’ τις λέξεις που εκτοξεύουμε αλλοιώνονται κάτω απ’ το αλύτρωτο βάρος της ασχημοσύνης.
Μιλάμε για αλήθειες και λέμε ψέματα, σκιαγραφούμε φως τεχνών και βιώνουμε πολιτισμό θανάτου, διάγουμε βίον τυχάρπαστον ως αθάνατοι, ενώ πεθαίνουμε αργά και σταθερά μέσ’ την κάθε μας ανάσα.
Τα βραβεία και τα μέταλλα δίνονται πλέον και στους τηλεθεατές!
Η ομολογουμένη απαξίωσης φαίνεται να παίρνει διαστάσεις τερατουργήματος και ο παροξυσμός της εντός, εκτός και επί τα αυτά! Καλώς κρατεί!
…και η πυξίδα μας; / …όσο για την πυξίδα μας;
Υ.Γ. Αγαπημένοι μου φίλοι, ευχή μου για το νέο έτος, να χαίρεστε και να υγιαίνετε.