«Μάνα, πού τους πήγαν; Έλα να με βοηθήσεις», ήταν οι σπαρακτικές κραυγές ενός 13χρονου αγοριού στη Δράκεια το μεσημέρι της 18ης Δεκεμβρίου 1943, όταν πάλευε να μάθει τι απέγιναν 118 συγχωριανοί του. Και όταν βρέθηκε στο σημείο, όπου κείτονταν τα άψυχα κορμιά τους, ήρθε αντιμέτωπος με τη φρίκη. Εβδομήντα έξι χρόνια αργότερα, ο κ. Σταύρος Ζερμπίνος, ο τελευταίος, πλέον, επιζών του Ολοκαυτώματος της Δράκειας, θυμάται με πόνο ψυχής τα όσα έζησε τότε.
Ο χρόνος δεν έχει απαλύνει τον πόνο του 89χρονου σήμερα Πηλιορείτη, ο οποίος όσο ζει, δεν πρόκειται να ξεχάσει την τραγωδία που έπληξε το χωριό του εκείνον τον «ματωμένο» Δεκέμβρη. Δεν μπορεί άλλωστε… Η ναζιστική θηριωδία χαράχθηκε βαθιά μέσα του. Βέβαια, μέχρι σήμερα δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους όλο αυτό που συνέβη τότε στη Δράκεια. Εκείνο το «μαύρο» Σάββατο, που έχει στοιχειώσει τον Σταύρο Ζερμπίνο. Τότε που οι Γερμανοί κατακτητές εκδικήθηκαν τον θάνατο δύο στρατιωτών, με την εν ψυχρώ δολοφονία δεκάδων αμάχων και πότισαν τη γη με αίμα αθώων. Αντίποινα πέρα από κάθε ανθρώπινη λογική, για την ενέδρα των ανταρτών σε μία τετραμελή περίπολο μοτοσικλετιστών λίγο έξω από την Πορταριά.
«Πονάει η ψυχή μου. Θυμάμαι που έψαχνα να τους βρω. Πήγα πρώτα στο καφενείο, αλλά δεν ήταν κανείς. Πού βρίσκονταν; Δεν ήξερα. Κι έτσι άρχισα να φωνάζω: «Μάνα, πού τους πήγαν; Έλα να με βοηθήσεις». Και έφτασα στο σημείο, όπου τους είχαν πετάξει οι Γερμανοί. Εκεί που τέλειωσαν τα βήματά τους. Μόλις κοίταξα από κάτω, είδα τέτοιες εικόνες, που κανένας δεν πρέπει να βλέπει», εξομολογήθηκε συγκινημένος, μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
Η συγκλονιστική εξομολόγησή του δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης για το ασύλληπτο μέγεθος της φρίκης, που έλαχε να αντικρίσει ένα ορφανό παιδί. «Δεκατριών χρονών ήμουν στην εκτέλεση. Γεννήθηκα 16 Απριλίου 1930 στη Δράκεια. Πήγαινα στην Ε’ τάξη του Δημοτικού, όταν κηρύχθηκε το πόλεμος το 1940. Αργότερα δεν επέστρεψα. Εγώ ήμουν ορφανός. Δεν είχα πατέρα. Είχε πεθάνει το 1938 από εγκεφαλικό. Έμεινε η μάνα μου με έξι παιδιά κι επειδή ήμουν από τους πιο μεγάλους, τη βοηθούσα», σημείωσε, καθώς γύρισε πίσω τον χρόνο.
Η τύχη τα έφερε έτσι, που κατάφερε να γλιτώσει από τους Γερμανούς. Μια χούφτα άνθρωποι ξέφυγαν από τους εκτελεστές τους. Ο Σταύρος Ζερμπίνος ήταν ένας από αυτούς, την ίδια ώρα που δεκάδες σπίτια στη Δράκεια βυθίστηκαν στο πένθος. «Υπέφερα και που έζησα», εκμυστηρεύθηκε στη συνέχεια, αφού μέχρι και σήμερα το φορτίο που κουβαλά, είναι πολύ βαρύ.
Έως και πέρυσι, πήγαινε στις εκδηλώσεις μνήμης, που έχουν καθιερωθεί στη γενέτειρά του, με τον Γιάννη Μαστρονικολάου, ο οποίος πέθανε τον Ιούλιο του 2019. «Εμάς τους δύο μάς έδιωξαν οι Γερμανοί κι έτσι γλιτώσαμε από την εκτέλεση. Ο Γιάννης ήταν για μένα παρηγοριά. Πηγαίναμε μαζί πολλά χρόνια τώρα. Πιο παλιά ήταν και ο Σαραβάνης, ο οποίος είχε δραπετεύσει νύχτα από το καφενείο, όπου τους κρατούσαν την προηγούμενη. Φέτος, πήγα μόνος μου. Ένιωσα αλλιώτικα αυτή τη φορά», κατέληξε.
Όμως, παρά τη μοναξιά που τον κυρίεψε προχθές, φρόντισε να συγκλονίσει τους πάντες, όταν στάθηκε απέναντι από το μνημείο, που έχει στηθεί στο χωριό του για τους πεσόντες. Ήταν η στιγμή που πλησίασε τα χέρια του στο παγωμένο μάρμαρο και ψηλάφισε την πλάκα με τα ονόματα των συγχωριανών του, υπενθυμίζοντας στους νεκρούς, πως όσοι έχουν μείνει πίσω δεν θα τους ξεχάσουν ποτέ.