“Τα όμορφα έργα, όμορφα καίγονται”

Του Αργύρη Μπίρη

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό κάτι προγράμματα επισκέψεων των αρχόντων της πόλης μας και άλλων πόλεων στην Ελλάδα σε πόλεις του εξωτερικού. Εκεί λοιπόν, στις κανονικές αυτές πόλεις που βρίσκονται σε κανονικές χώρες, έχουν φαρδεις δρόμους, με φαρδιά πεζοδρόμια και συχνά ποδηλατοδρομους. Το είδαν αυτό και οι δικοί μας, τους φάνηκε και πολύ πρωτότυπη ιδέα αυτός ο ποδηλατοδρομος και είπαν να φτιάξουν κι εδώ τέτοια πράγματα να θαυμαξει ο λαός την καινοτομία, την οικολογία και την αερολογια γενικώς, ασχέτως αν δεν έχουμε φαρδεις ή έστω κανονικούς δρόμους, ασχέτως αν δεν μπορούμε να περπατήσουμε ούτε σε ενός οικοδομικού τετραγώνου τα πεζοδρόμια, α εμείς όλα κι όλα, πίσω λχ από τη Λυών και τη Βαρκελώνη δεν θα μείνουμε, θα φτιάξουμε αυτό το νέο πράμα, τους ποδηλατοδρομους, ο κόσμος να χαλάσει. Και ο κόσμος χάλασε δυστυχώς, πλάκωσαν και τσιμέντωσαν τα στενάκια μας με επικίνδυνα τοιχία, έστησαν κολόνες από χυτοσίδηρο πανάκριβες, μιζατες και επικίνδυνες, ζωγράφισαν και κάτι λωρίδες εκεί που περνάνε τσίμα τσίμα τα αμάξια. Φυσικά, κατήντησαν πάρκινγκ πολύ γρήγορα και μην τους ξαναείδαμε, στο κάτω κάτω το πόπολο πλήρωσε και ψήφισε.

Έχουμε όμως κι άλλη ωραία ζωγραφιά ποδηλατόδρομο από παραλία ως Αλυκές. Έλα όμως που οι δημαρχαίοι μας έχουν κι άλλες άγνωστες λέξεις, όπως συντήρηση έργου, που αυτά δεν τα μαθαίνεις αν πηγαίνεις απλώς για ψώνια στας Ευρώπας, όπου βλέπεις τα καλοσυντηρημένα έργα να λειτουργούν. Έτσι, η ζωγραφιά – ποδηλατόδρομος έχει γίνει πλέον μουντζούρα. Να μην πούμε για άπειρες κακοτεχνίες, λχ στρατηγικά τοποθετημένες σε διάφορα σημεία σχάρες υπονόμων με φαρδιές γρίλιες που χώνεται μέσα η ρόδα ποδηλάτου και σκοτώνεσαι, για ράμπες με σκαλοπάτι από γλιστερό μάρμαρο, αγαπημένο υλικό της μίζας, όχι σαν τους κουτόφραγκους που βάζουν φθηνή άσφαλτο, πινακίδες και τηλεφωνικούς θαλάμους που παίρνουν κεφάλια και πλέον καπάκια που λείπουν, λακκούβες, κλαδιά και βάτα παντού, να σκίσεις ρούχα και σάρκες εκεί που πας ωραίος και καλός, ξεθωριασμένες διαγραμμίσεις κοκ. Να μην πούμε για την έλλειψη προέκτασης σε όλο το μήκος της παραλίας, για την έλλειψη τοποθέτησης φαναριών στις εισόδους / εξόδους του λιμανιού, το χάλι στα ψαράδικα και μετά, με τα νέα έργα σε όλη την περιοχή πίσω από τα ΚΤΕΛ με τομές που ουδέποτε θα αποκατασταθούν σωστά με ίσιωμα και βαφή εκ νέου. Να μην πούμε για τα σκυλιά μετά τον κόμβο Πευκακίων που σε κάνουν σπρίντερ, ούτε τον ελλιπή φωτισμό στην άλλη μεγάλη αποτυχία, το Εκθεσιακό Κέντρο και το επίσης αποτυχημένο εκεί πάρκο (άλλα κεφάλαια της πολύπαθης πόλης μας αυτά). Να μην πούμε για το κιγκλίδωμα διαχωρισμού από την είσοδο Αθηνών που όποιο κάγκελο καταστρέφεται δεν αποκαθίσταται ουδέποτε. Να, πούμε έστω για τον κύριο Πρύτανη που κλειδώνει το πανεπιστήμιο στο Πεδίο του Άρεως κόβοντας τον ποδηλατόδρομο στα δύο και εξαναγκάζοντας τους ποδηλάτες να πηγαίνουν από δρόμους υψηλότατης κυκλοφορίας; Να πούμε για την επικίνδυνα σαρακοφαγωμένη πεζογέφυρα όπισθεν Πεδίου του Άρεως που έχει γείρει και έχει προφανώς στατικό πρόβλημα, χώρια που δεν διασχίζεται με ποδήλατο λόγω κλίσεων; Αν σκοτωθεί κάποιος στην άσφαλτο, από πινακίδα στο κεφάλι, από σχάρα που χώθηκε η ρόδα, από τη γέφυρα που θα πέσει, από αυτοκίνητο που εξέρχεται ή εισέρχεται στο λιμάνι, τι γίνεται; Λογοδοτεί κανένας πουθενά για όλα αυτά άραγε;