Η τεκνοθεσία δεν είναι ζήτημα «lifestyle»

του Γ. Καπουρνιώτη

«Το κορυφαίο όλων των κακών, ασθένεια βαριά και αθεράπευτη, πανώλη χειρότερη όλων», στην οποία δεν υποκύπτουν «ούτε τα άγρια ζώα», χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Σε κείμενά του, όπως και σε κείμενα άλλων ιερών πατέρων, παραπέμπουν επιφανή στελέχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας για να αιτιολογήσουν την απόρριψη της ομοφυλοφιλίας από την Εκκλησία. Όπως υποστηρίζουν, οι σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου αντίκεινται στο σχέδιο του Θεού για την ενότητα του ανθρώπινου γένους, καθώς: «Ο Θεός δημιούργησε άρρεν και θήλυ και σε αυτούς έδωσε την ευλογία του γάμου με καρπό την τεκνογονία». Κατά συνέπεια τρίτο φύλο για την Ορθοδοξία δεν υφίσταται…
Παρ’ όλα αυτά, στους κόλπους της Θεολογίας υπάρχει και η αντίθετη οπτική, με τις φωνές που ζητούν να μην εθελοτυφλεί η Εκκλησία μπροστά σε ένα υπαρκτό ζήτημα που δυναμώνει τα τελευταία χρόνια. Πολλοί ιερωμένοι, ακόμη και μητροπολίτες, έχουν υιοθετήσει μια πιο διαλλακτική στάση απέναντι στους ομοφυλόφιλους θεωρώντας ότι η Εκκλησία δεν αποδέχεται μεν την ομοφυλοφιλία ως αμαρτία, θα πρέπει, όμως, να έχει ανοιχτή την αγκαλιά της για όλους. Και υπενθυμίζουν ότι ο «αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον βαλέτω»… Παρεμπιπτόντως, το ενδεχόμενο θεσμοθέτησης του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου στην Ελλάδα, είναι μια συζήτηση που έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμο και από την ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Όλοι τους εκτιμούν ότι κάτι τέτοιο είναι τελείως αντίθετο με την ορθόδοξη διδασκαλία και θεωρούν ότι θα ήταν καλό να μην προχωρήσει η θεσμοθέτησή του. Όπως επισημαίνουν, αποδέχονται κάθε άνθρωπο, όμως, θεωρούν ότι γάμος είναι αποκλειστικά η ένωση ανδρός και γυναικός.

Αλλά ας δούμε το πρόβλημα. Δεν γεννιέται θέμα δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών. Είναι πολύ εγωιστικό από τα ομόφυλα ζευγάρια, για τα οποία σαν δημοκρατική κοινωνία, αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της κατοχύρωσης των αστικών τους δικαιωμάτων, αλλά πρέπει να είμαστε αντίθετοι στο θέμα της τεκνοθεσίας. Δεν πρέπει να συζητάμε ποιο είναι το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών που καταφεύγουν στην παρανομία και υποβαθμίζουν τις γυναίκες – μάνες σε «εκκολαπτικές» μηχανές! Είναι ζήτημα ποια είναι τα δικαιώματα των παιδιών! Είναι καλό για τα παιδιά; Είναι ωφέλιμο για τα παιδιά; Φανταστείτε, όταν ένα παιδί αύριο, μεθαύριο, από δυο άνδρες ή από δυο γυναίκες θα πάει στο σχολείο, όπου 7 στις 10 οικογένειες των συμμαθητών θα είναι απέναντι, ενάντια σε αυτό το μοντέλο ζωής! Όταν ο Θεός, η Φύση ή μια ανώτερη δύναμη (ό,τι θέλετε) έπλασε τον άνθρωπο και καθόρισε τα φύλα, τον εφοδίασε και με κάποια όργανα, τα οποία έχουν συγκεκριμένο προορισμό (την διαιώνιση του είδους), με συγκεκριμένη λειτουργία. Κάθε μεταβολή της λειτουργίας αυτής συνιστά παραβίαση της φύσεως και αποτελεί διαστροφή. Υπάρχουν κάποιοι συνάνθρωποί μας, οι οποίοι αρέσκονται να παραβιάζουν τη φύση. Έτσι, ο άνδρας ερωτεύεται και συνευρίσκεται με άνδρα και η γυναίκα πράττει το ίδιο με γυναίκα. Δικαίωμά τους. Όμως, τότε πάνε ενάντια στη φύση και αποτελούν οργανική ανωμαλία της.

Γι’ αυτό και ο ποινικός νομοθέτης τιμωρούσε την παρά φύσιν ασέλγεια με το άρθρο 347 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο ο προοδευτικός ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μόλις ανέλαβε την εξουσία, το κατήργησε με το Ν. 4356/2015. Ήδη, καιρό τώρα, οι Έλληνες ομοφυλόφιλοι, διεκδικούν το δικαίωμα να συνάπτουν γάμο μεταξύ τους και ήρθε ο καιρός να το επιτύχουν. Αυτό αποτελεί κάτι αδιανόητο για τα ελληνικά ήθη. Αλλά, όπως αλλάζουν οι καιροί, έτσι αλλάζουν και τα ήθη. Έτσι, θα κληθούν οι Έλληνες να ζήσουν στην πραγματικότητα αυτό το κατασκεύασμα. Ας μην ξεγελιόμαστε. Αύριο – μεθαύριο, η κυβέρνηση θα νομοθετήσει τον γάμο μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών και κατά συνέπεια την τεκνοθεσία. Όμως, υπάρχει και ένα τεράστιο θέμα, αξεπέραστο για το ελληνικό πνεύμα, την ελληνική ψυχή. Οι ομοφυλόφιλοι – πρόσωπα αληθινά, καθημερινοί άνθρωποι, κάποιοι από αυτούς χριστιανοί που κατανοούν την αντιφατικότητα των πραγμάτων – εκτός από τον γάμο, θέλουν να έχουν και παιδιά, όπως οι κανονικές οικογένειες. Οι συμφωνούντες με αυτήν την επιθυμία τους δεν σκέφτηκαν και τη θέση του άτυχου παιδιού, που θέλουν οι ομοφυλόφιλοι να «προσαρτήσουν» σε μια «ιμιτασιόν» οικογένεια; Όταν το άτυχο παιδί θελήσει να φωνάξει «μαμά», όπως τα άλλα παιδιά, σε ποιον θα απευθύνει την ωραιότερη λέξη του κόσμου; Σε έναν άνδρα; Όταν θέλει να φωνάξει «μπαμπά», σε ποιον θα απευθύνει τη λέξη αυτή; Σε μια γυναίκα; Και όταν ρωτήσει, γιατί οι φίλοι του έχουν γυναίκα μαμά, ενώ αυτό έχει μαμά άνδρα, και έχουν άνδρα μπαμπά, ενώ αυτό έχει μπαμπά γυναίκα, τι θα του πουν; Θα το σπρώξουν στην ομοφυλοφιλία για να πάψουν οι δυσάρεστες ερωτήσεις;

Αλήθεια, πώς θα αισθάνεται το παιδί αυτό όταν βλέπει να «χαριεντίζονται» ή να ξαπλώνουν στο ίδιο κρεβάτι δυο άνδρες ή δυο γυναίκες που υποδύονται τον μπαμπά και τη μαμά; Πώς θα αισθάνεται, όταν βλέπει πόσο διαφορετική είναι η δική του οικογένεια από τις οικογένειες των φίλων του; Και αυτό μέσα στην ομοφυλοφιλική οικογένεια. Υπάρχει, όμως, και η κοινωνία. Πώς θα αντέξει το δύστυχο παιδί την «καζούρα» (ελληνιστί bullying) των άλλων παιδιών για την μαμά – άνδρα ή τον μπαμπά – γυναίκα; Τα παιδιά αυτά δεν τα σκέφτονται οι ομοφυλόφιλοι. Οι νομοθέτες, όμως, δεν θα τα σκεφτούν; Με τι μυαλό, με τι καρδιά θα θεσμοθετήσουν τον σχηματισμό παρά φύσιν οικογένειας; Και ένα ερώτημα προς αυτούς. Θα το ήθελαν να είναι παιδιά μιας τέτοιας οικογένειας; Αν ναι, ας νομοθετήσουν. Αν όχι, ας μην καταδικάσουν αθώα πλάσματα στο ανάθεμα της κοινωνίας και σε διαρκή ηθικό θάνατο. Κάναμε αιώνες να απαλλαγούμε από τον πελαργό. Ας μην τον ξαναβάλουμε στο κάδρο «παραγγέλνοντας» παιδιά, επειδή χορτάσαμε τη ζωάρα μας και δεν βρίσκουμε πια άλλο τρόπο να επιβεβαιώσουμε τη ματαιοδοξία μας.