Ομάδα… συναισθήματος χαρακτήρισε τη Νίκη ο Στάικος Βεργέτης τονίζοντας ότι οι φίλαθλοι έχουν διαφορετικό «δέσιμο» με την ομάδα και την αγαπούν παθολογικά. Υποστήριξε ότι ο πιο σημαντικός αγώνας της καριέρας του είναι πάντα ο επόμενος, ενώ επισήμανε ότι πρέπει να μπει τέλος στην αντιπαλότητα με τον Ολυμπιακό.
Ο Στάικος Βεργέτης μίλησε στην εκπομπή «Blue Steps» του Blue Heart FM για τα εξής θέματα:
Για τη ζωή του στον Βόλο: «Ο Βόλος είναι μία υπέροχη πόλη. Μ’ αρέσει πάρα πολύ, έχει πολύ όμορφα σημεία και περνάω πολύ ωραία στον Βόλο. Ο κόσμος μ’ έχει αγκαλιάσει και μ’ έχει αποδεχθεί με πάρα πολύ ωραίο τρόπο, όπου κάποιες φορές με κάνει να νιώθω και αμήχανα. Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο αυτής της πόλης για την αποδοχή και τη στήριξη προς το πρόσωπό μου, ανεξαρτήτως οπαδικών συναισθημάτων και απολαμβάνω τη διαμονή μου εδώ».
Για το αν η αγάπη του κόσμου είναι ένα στοιχείο για να τον κρατήσει στον Βόλο: «Ασφαλώς και είναι. Όταν ένας άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα ανθρωπιστής και δεν κοιτάζει μόνο τα υλικά αγαθά, αλλά κοιτάζει τους ανθρώπους με τους οποίους περιβάλλεται, συνεργάζεται, συναναστρέφεται καθημερινά και από αυτούς τους ανθρώπους εισπράττει και δίνει αγάπη, ο ανθρωπιστικός τομέας είναι ένα κριτήριο πολύ δυνατό. Σε λίγες μέρες κλείνω τέσσερις μήνες εδώ. Έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους, με τους οποίους συνεργάζομαι τόσο εντός όσο και εκτός ομάδας και κάνουν την καθημερινότητά μου καλή. Παρά το γεγονός ότι μου λείπει η οικογένειά μου και είναι μακριά από μένα, υπάρχουν άνθρωποι που μου κάνουν πολύ καλή την καθημερινότητά μου».
Για το τι γνώριζε για τη Νίκη πριν αναλάβει την τεχνική ηγεσία: «Γνώριζα πολύ λίγα πράγματα. Ήξερα ότι είναι μία ομάδα που έχει προσφυγικές καταβολές, γνώριζα ότι στον Βόλο υπάρχει η Ν. Ιωνία, μια περιοχή που εκφράζει αυτή την ομάδα και γνώριζα ότι φοράει μπλε ρουά χρώμα. Θυμάμαι μια αναμέτρηση κυπέλλου με τον Αστέρα που είχα έρθει ως προπονητής και παίξαμε στο Πανθεσσαλικό και πέρσι τον αγώνα κυπέλλου που είχα έρθει ως προπονητής της Δόξας Δράμας».
Για τον τρόπο προσέγγισής του από τη Νίκη: «Δέχθηκα τηλεφώνημα από τον κ. Παπακωνσταντίνου που βρισκόταν στην Αγγλία. Ο τρόπος που με προσέγγισε ήταν πολύ ωραίος, ξεχωριστός θα έλεγα με τον τρόπο που συνήθως προσεγγίζουν οι πρόεδροι τους προπονητές για να τους προσλάβουν. Από το πρώτο του τηλεφώνημα με έκανε να είμαι θετικά διακείμενος στο να έρθω εδώ. Το δεύτερο ήταν ένα προαίσθημα που μου έλεγε «πήγαινε» και αυτό το ένστικτο μου βγήκε σε καλό».
Για το αν επικοινώνησε με κάποιον πριν έρθει στη Νίκη: «Επικοινώνησα με τον φίλο μου και καλό συνάδελφο, Αλέκο Βοσνιάδη, που είχε κοουτσάρει τη Νίκη με μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν. Ο Αλέκος μου είπε θετικά πράγματα που θα συναντούσα εδώ και τα οποία βρήκα κιόλας. Μου μίλησε ρεαλιστικά και ήταν μια επιρροή αρκετά δυνατή για μένα. Ωστόσο από το πρώτο τηλεφώνημα είχα το προαίσθημα να έρθω».
Για τα στοιχεία που βρήκε στη Νίκη: «Όταν πας σε μια ομάδα πρέπει το γρηγορότερο δυνατόν να αντιληφθεί και να μάθεις το ρόστερ που έχεις να διαχειριστείς. Διέκρινα ,από τους αγώνες που μπόρεσα να δω, το υλικό, το πώς σκέφτονται και λειτουργούν οι παίκτες και αυτομάτως κάνεις το πλάνο σου για τα δυνατά στοιχεία που πρέπει να κρατήσεις και να τα επαυξήσεις και για το τι πρέπει να βελτιώσεις. Με χαρά διέκρινα ότι στο ρόστερ αυτό μπορώ να καταθέσω τη δική μου τεχνογνωσία και να καταφέρω να το αναδείξω. Δόξα τω Θεώ τα παιδιά αποδέχθηκαν πολύ γρήγορα και χωρίς δεύτερη σκέψη την τεχνική μου καθοδήγηση, συντάχθηκαν με αυτή και γι’ αυτό ήρθαν τα αποτελέσματα».
Για το τι ζήτησε από τους παίκτες: «Στην πρώτη μου ομιλία ζήτησα δύο πράγματα από τα παιδιά. Το πρώτο ήταν να είμαστε αγαπημένοι, να είμαστε οικογένεια και το δεύτερο να καταβάλλουμε τη μέγιστη προσπάθεια. Το αν η ομάδα νικήσει ή χάσει είναι ήσσονος σημασίας, όταν ο παίκτης έχει δώσει την ψυχή του μέσα στο γήπεδο. Θέλω να βλέπω τους παίκτες να παλεύουν. Όταν το κάνουν αυτό στον μέγιστο βαθμό, είμαι ικανοποιημένος. Μπορεί μια Κυριακή να πάει δοκάρι και μέσα και να κερδίσουμε και την επόμενη να πάει δοκάρι και έξω και να χάσουμε, αλλά η προσπάθεια πρέπει να γίνεται κάθε Κυριακή. Αυτό είναι κάτι που δεν το ζητώ, αλλά το απαιτώ πρώτα για την ιστορία της ομάδας. Υπάρχουν φίλαθλοι που ζουν και αναπνέουν γι’ αυτή την ομάδα. Δεν μπορούν να έρχονται στο γήπεδο και να βλέπουν παίκτες αδιάφορους. Υπάρχει μια διοίκηση που πληρώνει και έχει μόνο μια απαίτηση, να βλέπει αυτή την ομάδα να παλεύει στο γήπεδο. Το ίδιο θέλω κι εγώ. Όταν λοιπόν όλος αυτός ο περίγυρος επιδιώκει τη μέγιστη προσπάθεια, είναι αδιανόητο να μην τη δώσουν».
Για τη βολιώτικη αναμέτρηση: «Ολοκληρώνοντας την ανάλυση του παιχνιδιού, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι οι παίκτες μας κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια. Πήραν πολλές δεύτερες μπάλες, πρέσαραν τον αντίπαλο, δεν του επέτρεψαν να μας κάνει πολλές ευκαιρίες. Κατά διαστήματα ήμασταν πάρα πολύ καλοί όσον αφορά τον έλεγχο της μπάλας και ήμασταν πιο ομάδα μέσα στο γήπεδο. Μπορώ να θυμηθώ το τελευταίο τέταρτο του α’ ημιχρόνου και για περίπου 20-25 λεπτά στο β’ η ομάδα είχε το πάνω χέρι κατά κράτος. Αυτό όμως που δεν μου άρεσε και θα το αναδείξω στους παίκτες είναι το γεγονός ότι παρασυρθήκαμε σ’ ένα βρώμικο μοτίβο παιχνιδιού που θέλησε να επιβάλλει ο αντίπαλος, ενδεχομένως βλέποντας να μην μπορεί να μας αντιμετωπίσει μέσα από το καθαρό ποδόσφαιρο. Συνέπεια ήταν να χάσουμε το ωραίο ποδόσφαιρο που παίζαμε, να φορτωθούμε κάρτες και δη την αποβολή, με αποτέλεσμα μετά να προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα και όχι να κάνουμε το 0-2. Όταν έχεις ένα καλό διάστημα πρέπει να «τελειώνεις» τον αντίπαλο, πράγμα που δεν κάναμε, όπως συνέβη και με τον Ιωνικό. Αυτό, όμως, είναι προς γνώση και συμμόρφωση για τα επόμενα παιχνίδια, ώστε να διαχειριζόμαστε το υπέρ μας αποτέλεσμα με καθαρό μυαλό και διαύγεια».
Για την επόμενη μέρα του ντέρμπι: «Το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, συνεχίζεται. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος πρέπει να κρατάμε το μυαλό μέσα στο κεφάλι, να μένουμε συγκεντρωμένοι και να κοιτάμε τον επόμενο αγώνα. Πολλές φορές έχω γίνει κουραστικός να λέω ότι κοιτάζω το επόμενο παιχνίδι. Αυτή είναι η δουλειά μου, οτιδήποτε άλλο είναι κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που πρέπει να κάνω. Αν με ρωτήσετε ποιος είναι ο πιο σημαντικός αγώνας της καριέρας μου, θα σας απαντούσα ο επόμενος αγώνας. Πρέπει να τον μελετήσεις, να τον αναλύσεις και να ενημερώσεις τους ποδοσφαιριστές για την επίθεση και την άμυνα».
Για τους φιλάθλους: «Θέλουμε τον κόσμο κοντά μας. Θυμάμαι στο τελευταίο πεντάλεπτο με τον Διαγόρα, ο κόσμος σηκώθηκε και κράτησε την ομάδα όρθια στο γήπεδο. Ήταν συγκλονιστικός και τέτοιον κόσμο θέλουμε δίπλα μας, να βοηθά όταν η ομάδα δεν είναι στα καλά της ή κάνει λάθη. Υπάρχει διαφορετικό «δέσιμο», πιστεύω ότι έχει να κάνει και με το θέμα της προσφυγιάς, κάτι που συνάντησα και στην Κύπρο. Η Νίκη είναι ομάδα συναισθήματος, οι φίλαθλοι αγαπούν παθολογικά την ομάδα με συναίσθημα εντελώς διαφορετικό. Επ’ ουδενί δεν θέλω να καπηλεύομαι το θέμα της προσφυγιάς, γιατί δεν έχω υπάρξει πρόσφυγας. Στην ομάδα που πηγαίνω πρέπει να μάθω το παρελθόν της, γιατί ομάδα χωρίς παρελθόν είναι δέντρο χωρίς ρίζες».
Για την αντιπαλότητα μεταξύ Νίκης και Ολυμπιακού: «Ζούμε σε μία όμορφη πόλη, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, περπατάμε στους ίδιους δρόμους. Αυτά τα παιδιά που χτυπιόντουσαν το Σάββατο μπορεί να μένουν στην ίδια γειτονιά, να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο. Ήταν μια εικόνα που με πίκρανε πολύ, αλλά είναι συνυφασμένη με την κοινωνία μας. Αυτή είναι η κοινωνία μας. Έχουν τόσο μίσος. Είναι κάτι που με ξεπερνά. Έχω αρχίσει να εντοπίζω, ζώντας σ’ αυτήν την πόλη, πού οφείλεται αυτό. Η Ελλάδα ποτέ δεν κινδύνευσε από εξωτερικούς εχθρούς. Ο μεγάλος μαρασμός ήταν οι εμφύλιοι πόλεμοι. Έναν εμφύλιο βλέπω σ’ αυτήν την πόλη. Μας λείπει η παιδεία που ξεκινά από το σπίτι. Όταν οι γονείς είτε δεν ξέρουν είτε το αγνοούν είτε δεν προλαβαίνουν και δεν διδάσκουν παιδεία, η κοινωνία φτάνει σ’ αυτό το αποτέλεσμα. Είναι λίγος ο κόσμος στο γήπεδο, όπως στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό Βόλου, γιατί δεν μπορούν να βλέπουν αυτά τα αρνητικά κατάλοιπα. Στο σχολείο οι δάσκαλοι ασχολούνται με την παράδοση της ύλης και τίποτε παραπάνω. Ούτε εκεί περιφρουρούνται συμπεριφορές που οδηγούν στην ασυδοσία.
Μετά την Ιεράπετρα δεν με χωρούσε το σπίτι και περπάτησα στα στενά της Νέας Ιωνίας. Βρέθηκα σε μία αυλή όπου ήταν δύο κυρίες στην ηλικία της μητέρας μου και πιάσαμε κουβέντα για την αντιπαλότητα στον Βόλο. Μου έδειξε η μία ένα σπίτι που είπε ότι έμενε ένα παιδί που είχε έναν καλό φίλο από το υπόλοιπο κομμάτι του Βόλου και έκαναν παρέα, αλλά ο πατέρας του άλλου παιδιού τού απαγόρευσε να κάνουν παρέα γιατί ήταν από τους «άλλους». Αυτό το παιδί έγινε γιατρός και έσωσε τον πατέρα του άλλου παιδιού. Στη ζωή πρέπει να βασιλεύει η αγάπη. Αυτό μας κήρυξε ο Θεός και αυτό θέλει να βλέπει στους ανθρώπους και όχι να σκοτώνονται στο ξύλο όπως το περασμένο Σάββατο…».