Σε όλο και πιο δύσκολη κατάσταση περιέρχονται οι αλιείς στον Βόλο, λόγω της μείωσης της κατανάλωσης, της σταδιακής πτώσης των ιχθυαποθεμάτων, αλλά και της αύξησης του κόστους των καυσίμων. Είναι ενδεικτικό πως όλο και αυξάνονται πλέον τα πωλητήρια στα καΐκια, καθώς οι αλιείς αισθάνονται πως δεν μπορούν να βιοποριστούν μέσα από το συγκεκριμένο επάγγελμα.
Ο πρόεδρος των αλιέων Βόλου κ. Χρήστος Ξηραδάκης τόνισε πως «τα πράγματα φέτος δεν είναι καθόλου καλά. Έχουν συσσωρευτεί από τον χειμώνα πολλά χρέη, ήρθαν οι επιστρεπτέες προκαταβολές που πρέπει να επιστραφούν σημαντικά ποσά, το κόστος καυσίμων είναι στα ύψη, ενώ και η αγοραστική δύναμη βρίσκεται σα τάρταρα. Το μεροκάματο δεν βγαίνει πλέον. Κοιτάζουν να εξαφανίσουν τον πρωτογενή τομέα. Και τι θα φάει ο κόσμος; Μιλάμε για επισιτιστική κρίση και αντί να στηριχτεί ο πρωτογενής τομέας, γίνεται το αντίθετο».
Ο ίδιος πρόσθεσε πως «είχαμε έναν πάρα πολύ βαρύ χειμώνα με ελάχιστα μεροκάματα. Αν κοιτάξουμε όλη την τρέχουσα φετινή χρονιά, μπορούμε να πούμε πως το εισόδημα των αλιέων έχει μειωθεί πάνω από 50%. Τα δίχτυα τα αγόραζε κάποιος στα 11 ευρώ το κιλό και τώρα έχουν φτάσει στα 20 ευρώ. Όταν πέρυσι αγοράζαμε το πετρέλαιο ναυτιλίας στα 60 λεπτά το λίτρο και τώρα έχει φτάσει στο 1,40 ευρώ, τότε τι να συζητάμε; Είναι πρωτόγνωρες οι συνθήκες που βιώνουμε. Οι συνάδελφοι στα νησιά πρέπει να προμηθεύονται το πετρέλαιο στο 2,20 ευρώ το λίτρο. Και οι αλιείς δεν μπορούν να αυξήσουν τις τιμές στα ψάρια, καθώς αυτό θα έχει συνέπειες στην κατανάλωση. Επίσης και ο χερσαίος τουρισμός μέχρι πριν λίγο καιρό δεν πήγαινε καλά. Άνοιξαν οι ψαροταβέρνες και η αγοραστική κινητικότητα δεν κατέγραψε κάποια αύξηση».
Στο θέμα της στήριξης στους αλιείς ο κ. Ξηραδάκης ανέφερε πως «ελπίζουμε να υπάρξει μια ευρωπαϊκή λύση. Οι αλιείς σε όλη την Ευρώπη αντιδρούν. Στην Ολλανδία που υπάρχει μεγάλη παράδοση στην αλιεία, οι συνάδελφοι εκεί έχουν προβεί σε κινητοποιήσεις».
Και συμπλήρωσε πως από την πανδημία οι αλιείς έλαβαν μια βοήθεια από το πρόγραμμα de minimis όπως και το πρόγραμμα για την παύση των αλιευτικών δραστηριοτήτων, όπου, όμως, 2.500 καΐκια δεν έχουν πληρωθεί ακόμη. «Η στήριξη για τα προβλήματα που έχουμε αντιμετωπίσει, είναι μικρή. Επίσης ούτε στο πετρέλαιο έχουμε λάβει κάποια βοήθεια. Για τις επιστροφές πετρελαίου, κάποιες έχουν καθυστερήσει από πέρυσι, ενώ για το τελευταίο εξάμηνο τις περιμένουμε τώρα, για να μπορέσουμε να βάλουμε λίγο πετρέλαιο και να κινήσουμε τα καΐκια», σημείωσε.
Με δεδομένη αυτή την κατάσταση ο κ. Ξηραδάκης ανέφερε πως «άλλοι αλιείς λιγοστεύουν τα μεροκάματα, δηλαδή βγαίνουν δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα για να ψαρέψουν, ενώ άλλοι βάζουν και πωλητήρια. Αυτή τη στιγμή στη Μαγνησία υπάρχουν περίπου 20 πωλητήρια στα καΐκια μαζί με την άδεια. Μάλιστα έρχεται δύσκολος χειμώνας και αρκετοί αλιείς θα σταματήσουν τη δραστηριοποίηση. Οι τιμές πώλησης ενός καϊκιού εξαρτώνται από τα μέτρα του σκάφους, την ηλικία του, τι μηχανή έχει και άλλα. Νέοι δεν μπαίνουν στο επάγγελμα και ο μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στον κλάδο, αυξάνεται».
Το πλαγκτόν
«Το πλαγκτόν ήταν ένας ακόμη «πονοκέφαλος» για τους αλιείς που δεν μπορούσαν να ψαρέψουν. Το πλαγκτόν ξεκίνησε τον Μάιο και στον Παγασητικό ήταν μέχρι και τα μέσα Ιουλίου» ανέφερε ο κ. Ξηραδάκης και κατέληξε πως «το πλαγκτόν παλιότερα εμφανιζόταν μία φορά στα τέσσερα χρόνια, ενώ τώρα εμφανίζεται κάθε χρόνο. Ήταν ακόμη ένα εμπόδιο στη χειρότερη χρονιά για τους αλιείς των τελευταίων χρόνων».